ശരീരവും ആത്മാവും വേർതിരിക്കുന്ന ഈ പരമസത്യം നമ്മൾ ഓരോരുത്തരും തിരിച്ചറിയുന്നു. ഈ ഭൗതിക യാഥാർത്ഥ്യത്തിനപ്പുറം, കേവലമായ ബോധം മാത്രം സഞ്ചരിക്കുന്ന, മറ്റൊരു ലോകം നിലനിൽക്കുന്നു എന്നും നമുക്കറിയാം.

എങ്കിൽ, ആ രണ്ട് ലോകങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നമുക്ക് സഞ്ചരിക്കാൻ സാധിച്ചാലോ? ആ രണ്ട് ലോകങ്ങൾക്കിടയിലെ രഹസ്യങ്ങളിലേക്ക് നമുക്കൊന്ന് പ്രവേശിക്കാം!

അധ്യായം 1

മാർച്ച് മാസത്തെ പൊള്ളുന്ന ചൂടിലേക്കാണ് അമൃത പരീക്ഷാ ഹാളിൽ നിന്ന് പുറത്തുവന്നത്. ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ പ്രധാനപ്പെട്ട കടമ്പ കടന്നതിന്റെ ആശ്വാസം അവളുടെ മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു. കൂട്ടുകാരികളുടെ ബഹളങ്ങളും ഭാവി പരിപാടികളെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകളും ചുറ്റും നടക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അമൃതയുടെ ചിന്ത മറ്റൊരിടത്തായിരുന്നു; മങ്കലമാട് തറവാട്ടിൽ.

അവൾക്ക് ഉടൻ തന്നെ നഗരത്തിലെ കോൺക്രീറ്റ് കെട്ടിടങ്ങളിൽ നിന്നും വാഹനങ്ങളുടെ ഇരമ്പലിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടണമായിരുന്നു. എറണാകുളത്തെ തിരക്കിട്ട ജീവിതവും, ഡോക്ടർമാരായ അച്ഛനും അമ്മയും നൽകുന്ന സുഖസൗകര്യങ്ങളും അവളിൽ ഒരുതരം മടുപ്പാണ് നിറച്ചിരുന്നത്.

വൈകുന്നേരം വീട്ടിലെത്തി ചായ കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ അവൾ തന്റെ ആഗ്രഹം അവതരിപ്പിച്ചു.

"അച്ഛാ, അമ്മേ, പരീക്ഷയെല്ലാം കഴിഞ്ഞല്ലോ. ഇനി കുറച്ച് നാളത്തേക്ക് മങ്കലമാട് പോയാലോ? ഒരു രണ്ടാഴ്ച?"

പത്രം മടക്കിവെച്ച് അച്ഛൻ, ഡോ. വിശ്വനാഥൻ ചിരിച്ചു. "ഇപ്പോൾ തന്നെ പോണം അല്ലേ? ഒരു ദിവസം കൂടി ഇവിടെ നിന്നാൽ എന്താ കുഴപ്പം?"

"ഇല്ല അച്ഛാ, ഈ ചൂടും ട്രാഫിക്കും ഒന്ന് ഒഴിവാക്കണം. മാത്രമല്ല, മുത്തശ്ശിയേയും മുത്തച്ഛനെയും കണ്ടിട്ട് കുറേയായി. ഇനിയിപ്പോ കോളേജ് തുടങ്ങിയാൽ ലീവ് കിട്ടില്ല," അമൃത കെഞ്ചി.

അവളുടെ ആഗ്രഹം മനസ്സിലാക്കിയ അമ്മ, ഡോ. സുജാത അനുകൂലമായി തലയാട്ടി. "സാരമില്ല, അവൾ പൊയ്ക്കോട്ടെ. അവൾക്ക് അവിടെയാണ് ഏറ്റവും സന്തോഷം. നമുക്ക് രണ്ടുപേർക്കും തിരക്കില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഞാൻ നാളെ ഷിഫ്റ്റ് അറേഞ്ച് ചെയ്യാം. നീ മുത്തശ്ശിയെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞോളൂ."

അമൃതയുടെ മുഖം സന്തോഷം കൊണ്ട് തിളങ്ങി. "താങ്ക്യൂ അമ്മേ!"

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ എട്ടുമണിക്ക് അവൾ ട്രെയിൻ കയറി. ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ നഗരത്തിന്റെ കാഴ്ചകൾ പതുക്കെ മാഞ്ഞുപോകുന്നത് അവൾ കണ്ടു. ഇരുമ്പുപാലങ്ങളും ഫ്ലാറ്റ് സമുച്ചയങ്ങളും പിന്നിലായി; പകരം തെങ്ങിൻതോപ്പുകളും നെൽവയലുകളും തെളിഞ്ഞുവന്നു. അവളുടെ മനസ്സിൽ തറവാടിന്റെ തണുപ്പും മുത്തശ്ശിയുടെ കൈപ്പുണ്യത്തിന്റെ രുചിയും നിറഞ്ഞുനിന്നു.

ട്രെയിൻ യാത്ര അവസാനിച്ചശേഷം അവിടെ നിന്ന് അവൾ ബസ് കയറി. ആ ബസ് യാത്രയാണ് അവളെ നഗരത്തിൽ നിന്ന് തറവാടിന്റെ ശാന്തതയിലേക്ക് എത്തിക്കുന്ന കവാടം.

മങ്കലമാട് ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ ബസ് ഇറങ്ങുമ്പോൾ സമയം ഏകദേശം അഞ്ചര കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സൂര്യൻ പടിഞ്ഞാറ് ചെരിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

സ്റ്റോപ്പിൽ നിന്ന് തറവാട്ടിലേക്കുള്ള നടത്തം അമൃതയ്ക്ക് എന്നും ഒരു സ്വകാര്യ സന്തോഷമായിരുന്നു. റോഡിന്റെ ഇരുവശത്തും തിങ്ങിനിറഞ്ഞ മരങ്ങൾ ഒരു കൊച്ചു വനത്തിന്റെ പ്രതീതി നൽകി. നഗരത്തിലെ ഹോൺ മുഴക്കങ്ങൾ ഇവിടെ അന്യമായിരുന്നു. പകരം, കാറ്റിൽ ഇലകൾ ഉലയുന്ന ശബ്ദവും, കിളികളുടെ കളകളാരവവും, ചീവിടുകളുടെ നിർത്താതെയുള്ള സംഗീതവും മാത്രം അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നു.

വഴിയരികിലെ മാവുകളിൽ നിന്ന് പഴുത്ത മാമ്പഴങ്ങൾ ധാരാളമായി നിലത്ത് വീണുകിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തറവാട്ടിലെത്തിയെന്നതിന്റെ ആദ്യ സൂചനയായിരുന്നു ആ മാമ്പഴങ്ങളുടെ മണം.

അല്പനേരത്തെ നടത്തത്തിന് ശേഷം തറവാടിന്റെ വലിയ പടിക്കെട്ട് തെളിഞ്ഞു. അവൾ ബാഗുമായി പടിപ്പുര കടന്നു.

മുറ്റത്ത്, കിഴക്കേ കോലായിലെ തുളസിത്തറയിൽ മുത്തശ്ശി സന്ധ്യാദീപം കൊളുത്തുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു. തുളസിത്തറയിൽ തിരി തെളിച്ചുനിൽക്കുന്ന മുത്തശ്ശിയെ അവൾ പിന്നിൽ നിന്നാണ് കണ്ടത്. സാരിയുടെ അറ്റവും മുട്ടോളം നീണ്ട നരച്ച മുടിയും ആ സന്ധ്യയിൽ വല്ലാത്തൊരു ഐശ്വര്യമായി തോന്നി.

"മുത്തശ്ശീ..." അമൃത പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ വിളിച്ചു.

മുത്തശ്ശി ഞെട്ടലോടെ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. ആ പഴയ കണ്ണുകളിൽ നിമിഷനേരം കൊണ്ട് സന്തോഷത്തിന്റെ വെളിച്ചം നിറഞ്ഞു. വിളക്ക് തിരികെ വെച്ച് അവർ അമൃതയുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിവന്നു.

"ന്റെ കൊച്ചേ! വരുന്നുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടൊന്നും വന്നില്ലല്ലോ!"

അമൃതയെ വാത്സല്യത്തോടെ ചേർത്തുപിടിച്ച്, നെറ്റിയിൽ ഉമ്മ വെക്കുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. സ്നേഹം വരുമ്പോൾ മുത്തശ്ശിക്ക് എപ്പോഴും വികാരങ്ങൾ ഒതുക്കാൻ കഴിയാറില്ല.

"വന്നോ മോളേ? ഞാനെന്താ ഈ കേൾക്കുന്നെ?" മുത്തച്ഛൻ അകത്ത് നിന്ന് ഇറങ്ങി വന്നു. ആ ശബ്ദത്തിൽ സ്നേഹത്തോടൊപ്പം കാരണവരുടെ ഒരു ഗാംഭീര്യവുമുണ്ടായിരുന്നു.

"ഇപ്പഴാ നിന്റെ അമ്മ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്," മുത്തച്ഛൻ അമൃതയെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. "ഞാൻ വിചാരിച്ചു നാളെയേ എത്തൂ എന്ന്."

"ഞാൻ സർപ്രൈസ് തന്നതാ മുത്തച്ഛാ," അമൃത ചിരിച്ചു.

ചിരിയോടെ മുത്തച്ഛൻ അവളുടെ കനത്ത ബാഗ് കയ്യിലെടുത്തു. "പോട്ടെ, നീ കുളിച്ചു ഫ്രഷ് ആവാനുള്ള വെള്ളം വെച്ചിട്ടുണ്ട്. വാ, അകത്തേക്ക് വാ."

പഴയ മരത്തൂണുകളും തണുത്ത തറയുമുള്ള ആ വീടിന്റെ അന്തരീക്ഷം അവളെ പൂർണ്ണമായും നഗരജീവിതത്തിൽ നിന്ന് വേർപെടുത്തി. ഇനി ഈ വീടും, മുത്തശ്ശിക്കഥകളും, മുത്തച്ഛന്റെ വാത്സല്യവും മാത്രമാണ് അവളുടെ ലോകം.

അധ്യായം 2: മുത്തശ്ശിക്കഥ

രാത്രി ഊണ് കഴിഞ്ഞ് മുറിയിലെത്തുമ്പോൾ മങ്കലമാട് തറവാടിന് ഒരു പ്രത്യേക തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പുറത്ത് മഴയുടെ നേർത്ത താളവും അകത്ത് കഥ കേൾക്കാനുള്ള ആകാംക്ഷയും. മുത്തച്ഛൻ ചാറുകസേരയിൽ ഇരുന്നു. അമൃത തറയിൽ വിരിച്ച പായയിൽ മുത്തശ്ശിയുടെ മടിയിൽ തലവെച്ച് കിടന്നു.

"മുത്തശ്ശീ, ഞാനിന്ന് പകൽ മുത്തച്ഛൻ പറഞ്ഞ ആ പുഴയുടെ അങ്ങേക്കരയിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ ശരിക്കും കാവുണ്ടോ?" അമൃത ചോദിച്ചു.

മുത്തശ്ശി വാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ മുടിയിഴകളിൽ തലോടി, ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. "അവിടെ ഇന്നും കാവുണ്ട് മോളേ. ആ കാവിലെ മരങ്ങൾ ഇപ്പോഴും സുഗന്ധം പരത്തുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു തരാം."

മുത്തച്ഛൻ ചിമ്മിനി വിളക്കിന്റെ തിരി ഒന്ന് കൂട്ടിയിട്ടു. വെളിച്ചം അല്പം കൂടി തെളിഞ്ഞു.

നന്ദിനിയും മകരന്ദനും

"ഇത് മുത്തശ്ശി കണ്ട കാര്യമല്ല, മുത്തശ്ശിയുടെ അമ്മ പറഞ്ഞുതന്ന കഥയാണ്. ഇവിടെ നിന്ന് അധികം ദൂരെയല്ല, പണ്ടത്തെ തളിപ്പറമ്പ് കാവിലെ കഥ.

നൂറ്റാണ്ടുകൾ പഴക്കമുള്ള ആ കാവിനടുത്ത്, വലിയ പറമ്പുകളുള്ള ഒരു വീടുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ താമസിച്ചിരുന്ന തമ്പുരാക്കന്മാർക്ക് പാട്ടും കലയും ജീവനായിരുന്നു. എന്നാൽ, അവർക്ക് പാടാനും ആടാനും വേണ്ടി മാത്രം ജീവിച്ച, ആരും ശ്രദ്ധിക്കാനില്ലാത്ത ഒരൊറ്റ മകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു: നന്ദിനി.

നന്ദിനിക്ക് പതിനഞ്ചു വയസ്സായപ്പോഴേക്കും അവളുടെ ശബ്ദം കുയിലിനെപ്പോലും തോൽപ്പിക്കുമായിരുന്നു. വീട്ടിലെ തിരക്കുകളിൽ നിന്നും, തന്നെ മനസ്സിലാക്കാത്ത ലോകത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാൻ അവൾ പതിവായി സന്ധ്യക്ക് കാവിനടുത്ത് പോയിരുന്നു. അവിടെയുള്ള ഒരു തുളസിത്തറയുടെ അടുത്തിരുന്ന് അവൾ തനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ട രാഗങ്ങൾ പാടും. ആരും കേൾക്കാനില്ല. അതുകൊണ്ട് അവളുടെ പാട്ടിന് ഒരു പ്രത്യേക സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ മധുരം ഉണ്ടായിരുന്നു.

നന്ദിനി പാടുന്ന ഈ രാഗങ്ങളിൽ ആകൃഷ്ടനായി തളിപ്പറമ്പ് കാവിലെ മകരന്ദൻ എന്ന ഗന്ധർവ്വൻ കാത്തുനിന്നിരുന്നു.

മകരന്ദന് സൗന്ദര്യത്തിന്റെ ഒരു കുറവുമില്ല. നല്ല ഉയരം, ചന്ദനത്തിന്റെ മണം, നേരിയ മഴപോലെ ഒരു ചിരി... പക്ഷേ, അദ്ദേഹത്തിന് കാവിൻ്റെ അതിരുകൾ വിട്ട് പോകാൻ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഒരു ശാപത്താൽ അവിടെ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടവനായിരുന്നു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം, പതിവുപോലെ പാടിത്തീർന്ന് മടങ്ങുമ്പോൾ നന്ദിനി തളർന്ന് ഒരു മരച്ചുവട്ടിലിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് അവൾ കാവിൽ വെച്ച് ആദ്യമായി മകരന്ദനെ കാണുന്നത്.

"നിന്റെ സ്വരം കേട്ട്, ഈ കാവ് പോലും കണ്ണീരൊപ്പുന്നുണ്ടല്ലോ," അയാൾ പറഞ്ഞു.

മകരന്ദൻ ഒരു കാമുകനായോ രാജകുമാരനായോ ആയിരുന്നില്ല നന്ദിനിയുടെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. മറിച്ച്, അവളുടെ സംഗീതത്തെ മനസ്സിലാക്കുന്ന, അതിനെ പ്രണയിക്കുന്ന ഒരു ആത്മസുഹൃത്തിൻ്റെ രൂപത്തിലായിരുന്നു. അവൾ പാടുമ്പോൾ അയാൾ ആ രാഗങ്ങളുടെ കഥകൾ പറയും. അവർക്കിടയിൽ ഒരാൾ അറിയാതെ പോലും മറ്റൊരാളുടെ ചിന്തകളെ വേദനിപ്പിക്കാത്ത ഒരു പരിശുദ്ധമായ ബന്ധം വളർന്നു.

നന്ദിനി ദിവസവും സന്ധ്യക്ക് മകരന്ദനുമായി സംസാരിക്കാൻ പോകും. അവിടെ അവൾക്ക് വീട്ടിലെ നിയമങ്ങളെക്കുറിച്ചോ, വിവാഹത്തെക്കുറിച്ചോ, പഠനത്തെക്കുറിച്ചോ ചിന്തിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ആ കാവും ആ ഗന്ധർവ്വനും അവൾക്ക് ഒളിച്ചോടാനുള്ള ഒരു ലോകം നൽകി.

മകരന്ദൻ നന്ദിനിയോട് എപ്പോഴും പറയും, "നന്ദിനീ, നീ ഇവിടെയുള്ളിടത്തോളം കാലം ഈ കാവിന് ഒരു ദോഷവും വരില്ല. നിന്റെ പാട്ടാണ് എന്റെ സന്തോഷം, ഈ കാവിന്റെയും."

ആ ഗന്ധർവ്വന് ചില പ്രത്യേകതകളുണ്ടായിരുന്നു. അദ്ദേഹം പലപ്പോഴും വായുവിലൂടെ ഒഴുകി നടക്കും, ചന്ദനത്തിരിയുടെ നേർത്ത മണം മാത്രം അവശേഷിപ്പിക്കും. എന്നാൽ, നന്ദിനിക്ക് വേണ്ടി അദ്ദേഹം ചിലപ്പോൾ ഭൗതികമായ രൂപമെടുക്കും. നന്ദിനി വെയിലത്ത് നിന്നാൽ മഴ പെയ്യിക്കും, അവൾക്ക് നിലാവ് കാണണമെന്ന് തോന്നിയാൽ ഇരുട്ടിനെ മാറ്റി നിലാവിനെ പരത്തും.

പക്ഷേ, മനുഷ്യൻ്റെയും ഗന്ധർവ്വൻ്റെയും ലോകങ്ങൾക്കിടയിലെ അതിരുകൾ മായ്ച്ചുകളയാൻ സമയത്തിന് കഴിയില്ലല്ലോ. ഒരു ദിവസം നന്ദിനിയെ കാണാൻ നഗരത്തിൽ നിന്ന് ഒരു വിവാഹാലോചന വന്നു. ഉയർന്ന തമ്പുരാക്കന്മാരുടെ കുടുംബമായതിനാൽ വീട്ടുകാർക്ക് സമ്മതം.

നന്ദിനിക്ക് അവളുടെ വീട്ടുകാരെ ധിക്കരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ കണ്ണീരോടെ മകരന്ദനോട് പറഞ്ഞു, "ഞാൻ നാളെ മുതൽ വരില്ല. എനിക്ക് നിങ്ങളെ വിട്ട് പോകണം."

"നീയെങ്ങോട്ടും പോകില്ല നന്ദിനീ. നിന്റെ പാട്ടില്ലാതെ ഞാൻ എങ്ങനെ ജീവിക്കും? ഞാൻ ഈ കാവിനോട് ബന്ധിക്കപ്പെട്ടവനാണ്." മകരന്ദൻ്റെ ശബ്ദം കാറ്റിൽ ഇടറി.

നന്ദിനി ഹൃദയം നുറുങ്ങി അവനോട് കെഞ്ചി, "നമുക്ക് ഒളിച്ചോടാം. എനിക്ക് ആരെയും വേണ്ട."

"എനിക്ക് സാധിക്കില്ല നന്ദിനീ. ഞാൻ ഒരു ഗന്ധർവ്വൻ ആണ്. നിന്നെ ഞാൻ പ്രണയിക്കുന്നതുപോലെ, ഈ മണ്ണിനെ ഞാൻ പ്രണയിക്കുന്നു. ഞാൻ ശാപത്താൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടവനാണ്."

നന്ദിനിക്ക് അത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ മകരന്ദന്റെ കൈകളിൽ പിടിച്ച് സത്യം ചെയ്തു: "ഞാൻ വേഗം തിരിച്ച് വരും. ഈ വിവാഹബന്ധം ഉപേക്ഷിച്ച്, ഞാൻ നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ഈ കാവിൽ കാത്തിരിക്കും."

നന്ദിനി പോയി. മകരന്ദൻ കാത്തിരുന്നു. ഒരു സന്ധ്യ, രണ്ട് സന്ധ്യ, ഒരാഴ്ച, ഒരു മാസം... നന്ദിനി വന്നില്ല. നഗരത്തിലെ ജീവിതത്തിന്റെ ആഢംബരങ്ങളും കുടുംബബന്ധങ്ങളുടെ കെട്ടുപാടുകളും ഉപേക്ഷിച്ച് അവൾക്ക് തിരിച്ചു വരാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു. കാവിലെ ആളുകൾ പാട്ട് കേൾക്കാൻ തുടങ്ങി. മുമ്പത്തെപ്പോലെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ മധുരമുള്ള പാട്ടായിരുന്നില്ല അത്. വിരഹത്തിന്റെയും ഏകാന്തതയുടെയും താളമായിരുന്നു അതിന്.

മുത്തശ്ശി നിർത്തി. അവരുടെ കണ്ണുകൾ ഈറനണിഞ്ഞിരുന്നു.

"അപ്പൊ നന്ദിനി തിരിച്ചു വന്നില്ലേ?" അമൃതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞുവന്നു.

"നന്ദിനി വന്നില്ല മോളേ. അവൾക്ക് നഗരത്തിലെ ജീവിതവും കുടുംബബന്ധങ്ങളും ഉപേക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പക്ഷേ," മുത്തശ്ശി ചിരിച്ചു, "എന്റെ അച്ഛൻ പറയാറുണ്ട്, തളിപ്പറമ്പ് കാവിലെ മരങ്ങൾ ഇപ്പോഴും സുഗന്ധം പരത്തുന്നത്, മകരന്ദൻ ഇപ്പോഴും നന്ദിനിയുടെ പാട്ടിനായി കാത്തിരിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണെന്ന്."

അപ്പോഴേക്കും മുത്തച്ഛൻ കഷായവുമായി അടുക്കളയിൽ നിന്ന് തിരിച്ചെത്തി. "നിന്റെ മുത്തശ്ശി ഇപ്പോഴും ഗന്ധർവ്വന്റെ കാര്യത്തിൽ ഇത്തിരി വികാരപരമാകും. പോയി കിടന്നുറങ്ങ് കൊച്ചേ."

മുത്തച്ഛനും മുത്തശ്ശിയും ഉറങ്ങാനായി മുറിയിലേക്ക് പോയപ്പോൾ, മുറിയിൽ നേരിയ ചന്ദനഗന്ധം നിറഞ്ഞതായി അമൃതയ്ക്ക് തോന്നി. അത് മഴയുടെ മണമാണോ, അതോ... നന്ദിനിയെ കാത്തിരിക്കുന്ന മകരന്ദന്റെ വിരഹത്തിൻ്റെ മണമാണോ...

അധ്യായം 3: കവുങ്ങിൻതോപ്പിലെ തണുപ്പും പഴയ പുസ്തകങ്ങളും

തറവാട്ടിലെ പ്രഭാതം നഗരത്തിൽ നിന്ന് എത്രയോ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. കിളികളുടെ ബഹളമാണ് അവളെ ആദ്യം ഉണർത്തിയത്. തണുത്ത, മരം കൊണ്ടുള്ള ജനലിലൂടെ അരിച്ചെത്തിയ സൂര്യരശ്മിയിൽ പൊടിപടലങ്ങൾ നൃത്തം ചെയ്യുന്നത് അവൾ കണ്ടു. മുത്തശ്ശിയുടെ മുറിയിൽ നിന്ന് നേരിയ ഭക്തിഗാനത്തിന്റെ ഈണവും കടുപ്പത്തിലുള്ള കാപ്പിയുടെ മണവും ഒഴുകിയെത്തി.

അമൃത ഉണർന്ന് താഴെയിറങ്ങിച്ചെന്നപ്പോൾ മുത്തച്ഛൻ കയ്യിൽ ചായയുമായി മുറ്റത്തെ ചാറുകസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

"നേരം വെളുത്തിട്ട് ഇത്രയേറെ വെയിലായിട്ടും എന്റെ കൊച്ച് എഴുന്നേറ്റില്ലല്ലോ," മുത്തച്ഛൻ സ്നേഹത്തോടെ ചിരിച്ചു.

"നഗരത്തിൽ നിന്ന് വന്നതല്ലേ, അതുകൊണ്ട് ഒരു സുഖനിദ്ര കിട്ടി മുത്തച്ഛാ," അവൾ ചായ വാങ്ങി.

"എന്നാൽ വേഗം ഒരുങ്ങി വാ. കവുങ്ങിൻതോപ്പിൽ പോകണം. ഇന്ന് പുതിയ മോട്ടോർ ഓണാക്കുന്ന ദിവസമാണ്. നിനക്കതൊക്കെ കാണണ്ടേ?"

ഒരുങ്ങി വന്ന അമൃത മുത്തച്ഛന്റെ കൂടെ കിഴക്കുവശത്തെ കവുങ്ങിൻതോപ്പിലേക്ക് നടന്നു. തറവാടിനോട് ചേർന്നുള്ള ആ തോപ്പിന് പുലർകാലത്ത് പ്രത്യേകമായൊരു തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ ചെരിപ്പില്ലാതെ നടക്കുമ്പോൾ കുളിർമ കാലിൽ ഇഴഞ്ഞു കയറി.

"ഇത് പണ്ടത്തെപ്പോലെയല്ല, അമൃത. അന്നൊക്കെ തേവുവെച്ച് (കൈകൊണ്ട് പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്ന പരമ്പരാഗത ജലവിതരണ ഉപകരണം) ഓരോ കവുങ്ങിനും വെള്ളം നനയ്ക്കണം. ഇപ്പോൾ അതൊക്കെ മാറി," മുത്തച്ഛൻ കവുങ്ങുകൾക്കിടയിലൂടെയുള്ള വഴിയിലേക്ക് നടന്നു.

തോപ്പിന്റെ നടുവിലെത്തിയപ്പോൾ, പുതിയതായി സ്ഥാപിച്ച സ്പ്രിംഗ്ലർ സിസ്റ്റം കണ്ടു. പലയിടത്തുനിന്നും വെള്ളം വായുവിലേക്ക് തെറിച്ച് കവുങ്ങിന്റെ ചുവട്ടിൽ മൃദുവായി വീഴുന്നു.

"ഇതൊരു വിസ്മയമാണ് മുത്തച്ഛാ!" അമൃത അത്ഭുതത്തോടെ പറഞ്ഞു.

അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന മൂന്ന് തൊഴിലാളികൾ അമൃതയെ കണ്ടപ്പോൾ കൈകൂപ്പി ചിരിച്ചു. "നമസ്കാരം മോളേ."

അമൃത തിരിച്ചും ചിരിച്ചു. മുത്തച്ഛൻ സിസ്റ്റത്തിന്റെ പ്രവർത്തനരീതി അവൾക്ക് വിശദീകരിച്ചു കൊടുത്തു. ആധുനിക സാങ്കേതികവിദ്യ എങ്ങനെ തറവാട്ടിലെ കൃഷിയെ മാറ്റുന്നു എന്ന് മുത്തച്ഛൻ ആവേശത്തോടെ സംസാരിച്ചു.

തിരികെ തറവാട്ടിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ, മുറ്റത്തിനടുത്തുള്ള കുളത്തിന്റെ പടിക്കെട്ടുകൾ കണ്ടു. വർഷങ്ങളായി വൃത്തിയാക്കുന്നതുകൊണ്ട് അതിലെ വെള്ളം തെളിഞ്ഞ പച്ചനിറത്തിലായിരുന്നു.

"പോയി മുഖം കഴുകി വാ. ഇത്രയേറെ വൃത്തിയുള്ള വെള്ളം നഗരത്തിൽ കിട്ടില്ല," മുത്തച്ഛൻ കൽപടവിൽ ഇരുന്നു.

അവൾ പടികളിറങ്ങി, തണുത്ത വെള്ളത്തിൽ കൈകൾ മുക്കി. ആ തെളിഞ്ഞ വെള്ളം മുഖത്തും കണ്ണിലും തളിച്ചപ്പോൾ രാത്രിയിലെ ഗന്ധർവ്വൻ കഥയുടെ ആലസ്യം ഒടുങ്ങി. നനഞ്ഞ മുഖത്തോടെ അവൾ തിരികെ കയറി.

വീട്ടിലെത്തിയ ഉടൻ തന്നെ മുത്തശ്ശി വിളിച്ചു: "കുളിച്ചിട്ടു വാ മോളേ, ദോശയും സാമ്പാറും ചട്ടിണിയും ചൂടോടെയുണ്ട്!"

വയറു നിറയെ ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം, രാത്രിയിലെ മകരന്ദൻ കഥയുടെ നിഗൂഢത അവളെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഉച്ച കഴിഞ്ഞുള്ള ശാന്തമായ സമയത്ത്, അവൾ മുത്തശ്ശിയുടെ കിടപ്പുമുറിയിലെ പഴയ തടി അലമാര തുറന്നു. അവിടെ മുത്തശ്ശിയുടെ പഴയ പുടവകളും, കുപ്പായങ്ങളും, മരുന്നുകളുടെ കുപ്പികളും, പിന്നെ ഒരു വലിയ കെട്ട് പഴയ പുസ്തകങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു.

വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ അവൾ ഓരോ പുസ്തകവും തപ്പിയെടുത്തു. മിക്കവയും ഹൈന്ദവ ആചാരങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള കൈയെഴുത്തുപ്രതികളും, വേദഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ താളുകളുമായിരുന്നു. അവയുടെയെല്ലാം താളുകൾക്ക് പഴകിയ പശയുടെയും മഞ്ഞളിന്റെയും മണമായിരുന്നു.

ഏറ്റവും അടിയിലായി, തുകൽ പുറംചട്ടയിട്ട്, കാലപ്പഴക്കത്താൽ കറുത്തുപോയ ഒരു പുസ്തകം അവൾക്ക് കിട്ടി. മറ്റ് പുസ്തകങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് അതിന് വലിപ്പം കുറവായിരുന്നു. താളുകൾ മഞ്ഞളിച്ചിരുന്നു. കൈകൊണ്ട് വരച്ച ചില വിചിത്രമായ ചിഹ്നങ്ങളും ഡയഗ്രമുകളും അതിന്റെ കവറിൽ ആലേഖനം ചെയ്തിരുന്നു.

അവൾ ആകാംഷയോടെ ആ പുസ്തകം തുറന്നു. അതിന്റെ തുടക്കത്തിൽ എഴുതിയ തലക്കെട്ട് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.

'സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണം: ശാസ്ത്രവും സാധ്യതകളും'

അമൃതയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് ഉയർന്നു. ഇന്നലെ രാത്രി അവൾ ഗന്ധർവ്വന്റെ കഥ കേട്ടു; നഗരത്തിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നപ്പോൾ അവൾ അബദ്ധവശാൽ ഓൺലൈനിൽ തിരഞ്ഞ അതേ വിഷയം തന്നെ! മുത്തശ്ശി, ഒരു സാധാരണ നാട്ടിൻപുറത്തുകാരി, എങ്ങനെയാണ് ഈ പുസ്തകം സൂക്ഷിച്ചത്? അതോ... മുത്തശ്ശിയുടെ കഥകൾ വെറും കെട്ടുകഥകളായിരുന്നില്ലേ?

അധ്യായം 4: രഹസ്യത്തിന്റെ വാതിൽ

'സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണം' എന്ന് പേരുള്ള തുകൽ പുറംചട്ടയുള്ള പുസ്തകം നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് അമൃത തന്റെ മുറിയിലേക്ക് തിരികെ നടന്നു. മുത്തശ്ശി, ഒരു സാധാരണ നാട്ടിൻപുറത്തുകാരി, എങ്ങനെയാണ് ഇങ്ങനെയൊരു നിഗൂഢ ഗ്രന്ഥം സൂക്ഷിക്കുന്നത് എന്ന ചിന്ത അവളെ അലട്ടി.

അവൾ ആകാംഷയോടെ താളുകൾ മറിച്ചു. പുസ്തകം വളരെ പഴയതാണ്. താളുകൾ മഞ്ഞളിച്ചിരിക്കുന്നു. ചില ഭാഗങ്ങളിൽ സംസ്കൃത ശ്ലോകങ്ങൾക്കൊപ്പമുള്ള കൈയെഴുത്ത് കുറിപ്പുകൾ കാണാം. അമൃതയുടെ ശ്രദ്ധ പതിഞ്ഞത് 'വിച്ഛേദിക്കലിന്റെ സാങ്കേതികത' എന്ന ഭാഗത്താണ്.

വിച്ഛേദിക്കലിന്റെ സാങ്കേതികത

ബോധത്തെ നിശ്ചലമാക്കൽ: ശരീരം പൂർണ്ണമായും നിശ്ചലമാക്കുക. പേശികൾ, വിരലുകൾ, തലച്ചോറ് എല്ലാം പൂർണ്ണ വിശ്രമത്തിൽ ആയിരിക്കണം. എന്നാൽ, മനസ്സ് ഉണർന്നിരിക്കണം.

പ്രകമ്പനത്തിനായി കാത്തിരിക്കുക: പൂർണ്ണമായ നിശ്ശബ്ദാവസ്ഥയിൽ, ഒരു നേരിയ പ്രകമ്പനം ശരീരത്തിലൂടെ ഒഴുകുന്നത് അനുഭവപ്പെടും. ഇതാണ് ബോധം വേർപെടുന്നതിന്റെ ആദ്യ സൂചന.

ശരീര ഭാരം ഉപേക്ഷിക്കൽ: ഈ സമയത്ത്, ശരീരം ഭാരമില്ലാത്ത ഒരു തൂവൽ പോലെയായി തോന്നണം. ഭയം ഈ പ്രക്രിയയെ തടസ്സപ്പെടുത്തും. ഭയത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്നിടത്താണ് ഈ പ്രക്രിയയുടെ വിജയം.

പുറത്തേക്കുള്ള വാതിൽ: പ്രകമ്പനം പൂർണ്ണമാകുമ്പോൾ, ശരീരത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത് മാത്രം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുക. അവിടെ നിന്ന് ഊർജ്ജമായി പുറത്തേക്ക് ഒഴുകുക.

ഈ വിവരങ്ങൾ അമൃതയെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. ഇത് കേവലം ഭാവനയല്ല; കൃത്യമായ പടവുകളുള്ള ഒരു വിദ്യയാണ്.

പുസ്തകം കണ്ടത് മുത്തശ്ശി അറിയരുതെന്ന് അവൾ തീരുമാനിച്ചു. എങ്കിലും, ആ വിഷയം മുത്തശ്ശിയോട് സംസാരിക്കാതെ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. മുത്തശ്ശിയോടൊപ്പം കിണറിനടുത്തുള്ള പച്ചിലക്കൂടയിൽ നിന്ന് പല്ല് തേക്കാനുള്ള ഉമിക്കരി എടുക്കുമ്പോൾ, അവൾ ചോദ്യം ചോദിച്ചു.

"മുത്തശ്ശീ, ചില കഥകളിലൊക്കെ മനുഷ്യർക്ക് ശരീരം വിട്ട് ആത്മാവിനെ പുറത്തെടുക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് പറയാറുണ്ടല്ലോ. അത് സത്യമാണോ?"

മുത്തശ്ശി ഉമിക്കരി നിലത്തേക്ക് തുപ്പി, അമൃതയെ ഗൗരവത്തോടെ നോക്കി. "എന്താ കൊച്ചേ ഈ ചോദിക്കുന്നത്? അതൊക്കെ വെറും പഴങ്കഥകളാണ്. നമ്മളെപ്പോലുള്ളവർക്ക് അതൊന്നും ചിന്തിക്കാൻ പോലും പാടില്ല. അത്തരം ചിന്തകൾ മനസ്സിനെ അപകടകരമായ ലോകത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകും. അതൊക്കെ വലിയ യോഗികളും ഋഷിമാരുമൊക്കെ ചെയ്യുന്ന കാര്യമാണ്, നമുക്കതിൽ ഇടപെടാൻ അവകാശമില്ല."

മുത്തശ്ശിയുടെ മുഖത്തെ ഭയം അമൃതയ്ക്ക് വ്യക്തമായി. മുത്തശ്ശി ഉടൻ വിഷയം മാറ്റി: "ഇന്നാ, വേഗം ദോശ കഴിക്കാൻ വാ. ഇന്നത്തെ ചട്ണിക്ക് പ്രത്യേക രുചിയാണ്."

മുത്തശ്ശിക്ക് എന്തോ അറിയാമെന്നും, പക്ഷേ അത് അവളിൽ നിന്ന് മറച്ചുവെക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെന്നും അമൃതയ്ക്ക് മനസ്സിലായി.

അന്നത്തെ രാത്രി, പുസ്തകത്തിലെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അനുസരിച്ച് പരീക്ഷിക്കാൻ അമൃത തീരുമാനിച്ചു. ഈ തറവാട്ടിലെ ശാന്തതയിൽ അവൾക്ക് സാധിക്കുമെന്ന വിശ്വാസം അവളെ നയിച്ചു.

അവൾ കട്ടിലിൽ മലർന്നു കിടന്നു. ചന്ദനം മണക്കുന്ന പുതപ്പ് പുതച്ച്, മുറിയിലെ ചെറിയ മൺവിളക്ക് അണച്ചു. പുറത്ത് കാറ്റിന്റെ നേരിയ ഇലയനക്കം മാത്രം.

'മനസ്സ് ഉണർന്നിരിക്കണം, ശരീരം ഉറങ്ങണം.' അവൾ മനസ്സിൽ ആവർത്തിച്ചു.

ശ്വാസം സാവധാനം താളം തെറ്റാതെ അകത്തേക്കും പുറത്തേക്കും വിട്ടു. കടുപ്പമുള്ള പരീക്ഷകൾക്ക് ശേഷം ലഭിച്ച പൂർണ്ണ വിശ്രമം അവളുടെ ശരീരം വേഗത്തിൽ അയഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ സഹായിച്ചു. മനസ്സ് ശാന്തമായി.

ഏകദേശം ഇരുപത് മിനിറ്റിന് ശേഷം, പുസ്തകത്തിൽ പറഞ്ഞതുപോലെ, അവളുടെ കൈകളിലും കാലുകളിലും ഒരു നേരിയ പ്രകമ്പനം അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. അതൊരു ഇലക്ട്രിക് ഷോക്ക് പോലെയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച്, ഒരു തണുത്ത വെള്ളം ഒഴുകിപ്പോകുന്നത് പോലെ, ശരീരം തളരുന്നതിന്റെ ലക്ഷണമായിരുന്നു അത്.

അവൾക്ക് ഭയം തോന്നി. 'ഇത് സത്യമാണോ? ഞാൻ പോകാൻ പോവുകയാണോ?'

ഭയം ആ തളർച്ചയെ കീഴ്പ്പെടുത്തി. നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി. ഇമകൾക്ക് ഭാരം കൂടുതലായിരുന്നെങ്കിലും, ആ ഭയം അവളെ ഉണർത്തി. അവൾ ഞെട്ടലോടെ എഴുന്നേറ്റു, നെഞ്ചിൽ കൈവെച്ചു. മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞ മുന്നറിയിപ്പ് അവളുടെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങി: 'അപകടകരമായ ലോകത്തേക്ക്.'

ആ രാത്രി, മുത്തശ്ശിയുടെ അലമാരയിൽ നിന്ന് താൻ കണ്ടെത്തിയ പുസ്തകം അമൃത തലയിണക്കീഴിലാക്കി ഉറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു.

അധ്യായം 5: മുത്തശ്ശിയും അമൃതയും: പിണക്കവും രഹസ്യവും

തലേന്നത്തെ പരാജയവും, മുത്തശ്ശി നൽകിയ മുന്നറിയിപ്പിലെ വൈരുദ്ധ്യവും അമൃതയെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. ഉണർന്നെണീറ്റപ്പോൾ തന്നെ അവളുടെ മനസ്സിൽ മുത്തശ്ശിയോടുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു.

രാവിലെ കാപ്പികുടിക്ക് ശേഷം, മുത്തശ്ശി പൂമുഖത്തിരുന്ന് തുളസിത്തറയിലെ പൂക്കൾ പറിക്കുമ്പോൾ, അമൃത തലയിണക്കീഴിൽ നിന്ന് ആ പഴകിയ പുസ്തകം എടുത്ത് മുത്തശ്ശിക്ക് നേരെ നീട്ടി.

"മുത്തശ്ശീ, എന്താണിത്?" അവളുടെ സ്വരത്തിൽ ആകാംഷയും നേരിയ രോഷവും ഉണ്ടായിരുന്നു.

മുത്തശ്ശി ആ പുസ്തകം കണ്ടതും കൈയ്യിലെ പൂക്കൾ നിലത്തേക്ക് വീണു. ആ മുഖം പെട്ടെന്ന് വിളറി, ചുളിവുകൾ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളിൽ ഭയം നിറഞ്ഞു. ആ ഭയം അമൃതയുടെ മനസ്സിൽ തറച്ചു.

"മോളേ അമൃതേ, നീ... നീയെങ്ങനെ ഇത് കണ്ടുപിടിച്ചു?" മുത്തശ്ശിയുടെ ശബ്ദം വിറച്ചു.

"മുത്തശ്ശിയുടെ അലമാരയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. മുത്തശ്ശി എന്നിൽ നിന്ന് എന്തിനാണ് ഇത് ഒളിച്ചുവെച്ചത്? ഇന്നലെ ഞാൻ സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചപ്പോൾ, മുത്തശ്ശി അതൊരു 'അപകടകരമായ ലോകം' ആണെന്ന് പറഞ്ഞ് എന്നെ പേടിപ്പിക്കാൻ നോക്കി. എന്നിട്ട് മുത്തശ്ശി തന്നെ ഇങ്ങനെയൊരു പുസ്തകം സൂക്ഷിക്കുന്നു?" അമൃതയുടെ ചോദ്യം ശക്തമായിരുന്നു.

മുത്തശ്ശി കസേരയിലേക്ക് തളർന്നിരുന്നു. "അമൃതേ, അത് നിന്റെ നല്ലതിന് വേണ്ടി മാത്രമാണ് ഒളിച്ചുവെച്ചത്. എന്റെ മോൾക്ക് ദോഷം വരുമെന്ന് കരുതിയാണ്..."

"എനിക്കറിയണം മുത്തശ്ശീ! നന്ദിനി എന്തുകൊണ്ട് തിരിച്ചു വന്നില്ലെന്നും, ഈ പുസ്തകം എന്തിനാണ് സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നും! എന്നോട് സത്യം പറയണം," അമൃത ആവശ്യപ്പെട്ടു.

മുത്തശ്ശി നിശ്ശബ്ദയായി തലകുനിച്ചു. ആ പഴയ കണ്ണുകളിൽ സങ്കടം നിറഞ്ഞു. തന്നെ ജീവനുതുല്യം സ്നേഹിക്കുന്ന പേരക്കുട്ടി പിണങ്ങിനിൽക്കുന്നത് മുത്തശ്ശിക്ക് സഹിക്കാനായില്ല.

ആ ദിവസത്തെ തറവാട്, പതിവില്ലാത്ത വിധം ഭാരമുള്ള ഒരു നിശ്ശബ്ദതയിൽ മുങ്ങി. മുത്തച്ഛൻ പോലും, ഈ പിണക്കത്തിന്റെ കാരണം എന്താണെന്ന് അറിയാതെ മാറിനിന്നു.

ഉച്ചക്ക് ഊണിന് വിളിച്ചപ്പോൾ അമൃത മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. "എനിക്ക് വിശപ്പില്ല മുത്തശ്ശീ," അവൾ മുറിയിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

മുത്തശ്ശി ഊണ് മേശയുടെ അരികിൽ, ഒരു പിടിപോലും കഴിക്കാതെ അവളെയും കാത്തിരുന്നു. അമൃതയുടെ ഈ പിണക്കം മുത്തശ്ശിയുടെ ഹൃദയത്തെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു. കൺകോണിൽ നനവ് പടരുന്നത് മുത്തച്ഛൻ കണ്ടു.

ഒടുവിൽ, മുത്തശ്ശി തന്നെ അമൃതയുടെ മുറിയിലേക്ക് വന്നു.

"അമൃതേ, മോളേ, നീ ഊണ് കഴിക്കാതെ മുത്തശ്ശിയെ വിഷമിപ്പിക്കരുത്. എന്റെ മോൾക്ക് ഈ മുത്തശ്ശി സത്യം പറഞ്ഞു തരാം. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഞാൻ വ്യക്തമാക്കാം. പക്ഷേ, അതിനുമുമ്പ് നീ വന്ന് ഊണ് കഴിക്കണം. എന്റെ തലയിൽ സത്യമായിട്ടും, ഞാൻ ഒരു കാര്യവും നിന്നിൽ നിന്ന് മറച്ചുവെക്കില്ല."

ആ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ അമൃതയുടെ കടുപ്പം അയഞ്ഞു. മുത്തശ്ശിയുടെ വാത്സല്യത്തിന് മുന്നിൽ പിണക്കം വെറും നീർക്കുമിളയായി അലിഞ്ഞുപോയി. അവൾ വേഗത്തിൽ എഴുന്നേറ്റ്, മുത്തശ്ശിയോടൊപ്പം ഊണ് മേശയിലേക്ക് പോയി. വിശപ്പില്ലായിരുന്നെങ്കിലും, മുത്തശ്ശിയുടെ സന്തോഷത്തിനായി അവൾ കുറച്ച് ചോറ് നിർബന്ധിച്ച് കഴിച്ചു.

ഊണ് കഴിഞ്ഞയുടൻ, മുത്തശ്ശി അമൃതയെ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. അവർ വലിയ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. അമൃത, ഏറെ നാളായി കൊതിച്ചതുപോലെ, മുത്തശ്ശിയുടെ മടിയിൽ തലവെച്ച് കിടന്നു. മുത്തശ്ശി വാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ തലയിൽ തലോടി, മുടിയിഴകൾ വാരിക്കോരി കയ്യിൽ പിടിച്ചു. ആ തലോടലിൽ അമൃതയുടെ സങ്കടമെല്ലാം അലിഞ്ഞുപോയി.

"എന്താണ് എന്റെ മോൾക്ക് അറിയേണ്ടത്? മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു തരാം," മുത്തശ്ശി പതുക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.

"ആ പുസ്തകം എഴുതിയത് എന്റെ മുത്തശ്ശന്റെ അമ്മയാണ്. അതായത് നിന്റെ പൂർവ്വ പിതാമഹി. ഞങ്ങളുടെ ഈ തറവാട്ടിലെ സ്ത്രീകൾക്ക്, വർഷങ്ങളായി, ഒരു പ്രത്യേക കഴിവുണ്ടായിരുന്നു. ഇതൊരു വിദ്യയല്ല മോളേ, ഇതൊരു ശാപമാണ്. ഞങ്ങൾ ഒറ്റപ്പെടുമ്പോൾ, തീവ്രമായ ഏകാന്തതയിൽ, മനസ്സിന് വേർപെടാൻ സാധിക്കും.

ഈ പുസ്തകം ഞങ്ങളുടെ കുടുംബ രഹസ്യമാണ്. ഇത് സൂക്ഷിക്കുന്നത് എന്തിനാണെന്ന് വെച്ചാൽ, ആരെങ്കിലും അറിയാതെ ഈ അവസ്ഥയിലേക്ക് പോയാൽ, തിരിച്ചു വരാനുള്ള വഴികൾ ഇതിലുണ്ട്.

ഗന്ധർവ്വൻ കഥയിലെ നന്ദിനി... അവൾ ഈ തറവാട്ടിലെ അംഗമായിരുന്നു. അവൾക്ക് സംഗീതത്തോടുള്ള അമിത വാത്സല്യവും ഏകാന്തതയുമാണ് മകരന്ദൻ എന്ന ഗന്ധർവ്വനിലേക്ക് അവളെ അടുപ്പിച്ചത്. അവൾ സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണ വിദ്യയിലൂടെയാണ് കാവിന്റെ അതിർത്തി കടന്ന് അയാളെ കാണാൻ പോയിരുന്നത്."

"പക്ഷേ, മുത്തശ്ശീ, എന്തിനാണ് ഇത് എന്നിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചുവെച്ചത്?" അമൃതയുടെ ചോദ്യം വീണ്ടും വന്നു.

മുത്തശ്ശിയുടെ കൈകൾ അമൃതയുടെ മുടിയിൽ വിറച്ചു. "ആ ലോകം ഒരുപാട് ഭംഗിയുള്ളതാണ് മോളേ. അവിടെ നമുക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള രൂപം സൃഷ്ടിക്കാം, ഇഷ്ടമുള്ള സൗഹൃദങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാം. എന്നാൽ, അവിടുത്തെ സന്തോഷത്തിന് വില കൊടുക്കേണ്ടി വരും. അവിടെ കൂടുതൽ സമയം ചിലവഴിച്ചാൽ, യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വരാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാകും."

"നന്ദിനി തിരിച്ചു വരാതിരുന്നത് അതുകൊണ്ടാണോ?" അമൃതയുടെ ശബ്ദം ഇടറി.

"അല്ല മോളേ," മുത്തശ്ശി കണ്ണടച്ചു. "നന്ദിനി തിരിച്ചുവന്നു. പക്ഷേ, ഗന്ധർവ്വൻ മകരന്ദൻ, അവളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, അവളെ വിട്ട് പോകാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. അദ്ദേഹം അവളുടെ ശരീരത്തെ ഈ ലോകത്ത് ഉപേക്ഷിച്ച്, ബോധത്തെ ആ ലോകത്തേക്ക് ശാശ്വതമായി തളച്ചിട്ടു. നന്ദിനി ഇവിടെ ഒരു വെറും ഉടലായി, ഒരു ജീവനില്ലാത്ത കളിപ്പാവയായി ജീവിച്ചു."

ആ തറവാട്ടിലെ ഭീകരമായ രഹസ്യം മുത്തശ്ശിയുടെ വാക്കുകളിലൂടെ അമൃതയുടെ മനസ്സിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തി. ആ ലോകം വെറുമൊരു വിദ്യയല്ല, അത് നന്ദിനിയെപ്പോലെ, ഈ തറവാട്ടിലെ സ്ത്രീകളെ വേട്ടയാടാൻ സാധ്യതയുള്ള ഒരു അപകടകരമായ വാതിൽ ആയിരുന്നു!

മുത്തശ്ശി അമൃതയുടെ കവിളിൽ ചുംബിച്ചു. "അതുകൊണ്ട്, ഈ പുസ്തകം നിന്റെ കൈയ്യിൽ കിട്ടിയാലും, നീ ഒരിക്കലും ഈ ലോകം പരീക്ഷിക്കരുത്. ഈ തറവാടിന് മേൽ വീണ ശാപമാണ് അത്. നിനക്ക് നിന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ട്, അവരെ വിഷമിപ്പിക്കരുത്."

അധ്യായം 6: നന്ദിനിയുടെ വിധി

മുത്തശ്ശിയുടെ മടിയിൽ തലവെച്ച് കിടക്കുന്ന അമൃതയുടെ മനസ്സിൽ ഭയം അലകളായി ഉയർന്നു. നന്ദിനി വെറും ഉടൽ മാത്രമായി ജീവിച്ചു എന്ന വാക്ക് അവളെ വല്ലാതെ ഉലച്ചു.

"മുത്തശ്ശീ, നന്ദിനിക്ക് എന്തുപറ്റി? അവൾ... അവൾക്ക് ഭ്രാന്തായോ? അതോ മരിച്ചുപോയോ?" അമൃത ഭീതിയോടെ ചോദിച്ചു.

"അവൾ ഭ്രാന്തിയായില്ല, മോളേ. അവൾക്ക് ബോധമുണ്ടായിരുന്നില്ല." മുത്തശ്ശി കണ്ണടച്ചു.

നന്ദിനിക്ക് വിവാഹം നിശ്ചയിച്ചപ്പോൾ, അവൾ തന്റെ പാതിബോധം ഉപയോഗിച്ച് മകരന്ദനെ കാണാൻ പോയി. അവൾ തിരികെ വരാൻ തീരുമാനിച്ചു, പക്ഷേ മകരന്ദൻ അവളെ വിട്ടുപോകാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല.

"അദ്ദേഹം ഒരു ഗന്ധർവ്വനായിരുന്നു. അയാൾക്ക് അവളുടെ പാട്ടും, അവൾ നൽകിയ പ്രണയവും നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല. നന്ദിനി വിവാഹത്തിന് ഒരുങ്ങുമ്പോൾ, അവളുടെ ബോധം പൂർണ്ണമായി ശരീരത്തിൽ നിന്ന് വേർപെടുത്തി, മകരന്ദൻ അവളെ ആ ലോകത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. അതോടെ, നന്ദിനിയുടെ ശരീരം ഇവിടെ നിശ്ചലമായി, ഒരു ജീവനില്ലാത്ത ഉടൽ മാത്രമായി."

"കോമയിലായിരുന്നോ?" അമൃതയുടെ ചോദ്യം വേഗത്തിൽ വന്നു.

"കോമയല്ല, മോളേ. ശരീരം പൂർണ്ണമായും ജീവനോടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ ശ്വാസമെടുക്കും, കണ്ണു തുറക്കും, ഭക്ഷണം കഴിക്കും. പക്ഷേ, അവൾക്ക് ചിന്തിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല, സംസാരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല, അവൾ നമ്മളെ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

നന്ദിനി വർഷങ്ങളോളം ജീവിച്ചു. ശരീരം വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് എത്തി, ഒടുവിൽ മരണം അവൾക്ക് മോചനം നൽകി. അത്രയും കാലം അവളുടെ ബോധം ആ ലോകത്ത് മകരന്ദന്റെ പാട്ടുകേട്ട് നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതൊരു ഉടലായി ജീവിച്ചതിനേക്കാൾ വലിയ ദുരിതമായിരുന്നില്ലേ, അമൃതേ?"

അമൃതയ്ക്ക് ആ സത്യം താങ്ങാനായില്ല. നഗരത്തിലെ ഏകാന്തതയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ച വിദ്യ, ഈ തറവാട്ടിലെ സ്ത്രീകളുടെ ദുരന്തത്തിന് കാരണമായ ശാപമാണെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

"മുത്തശ്ശീ... മുത്തശ്ശി ഇത് പരീക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ടോ?" ഭയത്തോടെ അമൃത ചോദിച്ചു.

ഈ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. മുത്തശ്ശി പതിയെ പുതപ്പിനടിയിൽ നിന്ന് വലതുകൈ പുറത്തെടുത്തു. കൈയ്യിലെ ചില വിരലുകളിൽ നേരിയ പൊള്ളലേറ്റതിന്റെ പാടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.

"ഗന്ധർവ്വൻ കഥയിലെ നന്ദിനി മരിച്ചതിന് ശേഷം, ഇത് പഠിപ്പിക്കുന്ന എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും കത്തിച്ചു കളയണമെന്ന് എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് വാശിയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഈ പുസ്തകത്തിൽ തിരികെ വരാനുള്ള വഴികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട്, ഈ രഹസ്യം ഈ തറവാട്ടിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് ഒരു വഴികാട്ടിയാകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ അമ്മ ഇത് ഒളിച്ചു വെച്ചു."

"ഞാനും ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയ ഒരു കാലമുണ്ടായിരുന്നു, അമൃതേ. നിന്റെ അമ്മയെ പ്രസവിച്ചതിന് ശേഷം... മുത്തച്ഛൻ പട്ടണത്തിൽ പഠനത്തിന് പോയപ്പോൾ ഞാൻ ഇവിടെ തനിച്ചായിരുന്നു. ആ ദിവസങ്ങളിൽ ഏകാന്തത എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടി. ഞാൻ, അറിയാതെ തന്നെ, ഈ പുസ്തകത്തിൽ പറഞ്ഞിരുന്ന കാര്യങ്ങൾ അനുഭവിച്ചു തുടങ്ങി."

"ഒരു രാത്രി, ഞാൻ വിജയിച്ചു. ഞാൻ എന്റെ ബോധം ശരീരത്തിൽ നിന്ന് വേർപെടുത്തി പുറത്തേക്ക് വന്നു. എനിക്ക് ചുറ്റും ഈ തറവാടിനെ ഞാൻ ഒരു പുകപോലെ ഒഴുകിനടന്ന് കണ്ടു. ഞാൻ ഭാരമില്ലാത്ത ഒരു പുകപോലെ മുറ്റത്തേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി. അവിടെ... ഒരു തരം സുഗന്ധം എന്നെ മാടി വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു."

അമൃതയുടെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോയതുപോലെ തോന്നി.

"ഞാൻ ആ സുഗന്ധം പിന്തുടർന്ന് കാവിനടുത്തേക്ക് പോവുകയായിരുന്നു. അവിടെ പുഴയ്ക്ക് അക്കരെ നിന്ന്, ഒരു പുല്ലാങ്കുഴൽ നാദം കേട്ടു. ഞാൻ അറിയാതെ ആ ശബ്ദത്തിലേക്ക് ആകർഷിക്കപ്പെട്ടു. എനിക്ക് മുമ്പിൽ മകരന്ദൻ ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. പക്ഷേ, അവിടെ, ആ നിമിഷം, എന്റെ അമ്മയുടെ സ്വരം എന്റെ കാതിൽ മുഴങ്ങി."

"അപകടമാണ് മോളേ! തിരിച്ചു വാ!"

"ആ അമ്മയുടെ സ്വരമാണ് എന്നെ ബോധത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിച്ചത്. ഞാൻ തിരികെ എന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽ... എന്റെ ശരീരം, എന്നെ സ്വീകരിക്കാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല! ബോധം പുറത്തുപോകുമ്പോൾ ശരീരം സ്വയം പൂട്ടിയിട്ടതുപോലെ. ഞാൻ ഭയന്ന് നിലവിളിച്ചു. തിരികെ പ്രവേശിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടയിൽ, എന്റെ കൈ കട്ടിലിനരികിലിരുന്ന വിളക്കിൽ അറിയാതെ തട്ടി, ഈ വിരലുകൾ പൊള്ളിപ്പോയി."

മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണീർ അമൃതയുടെ തലയിൽ വീണു.

"മോളേ, ഞാനെങ്ങനെയോ അന്ന് തിരിച്ചു വന്നു. അന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു, ഈ ലോകം ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതല്ല. ഈ ശാപം എന്റെ തലമുറയോടെ അവസാനിക്കണം. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ നിന്നെ പേടിപ്പിച്ചത്. എനിക്കറിയാം, നീ എന്നെപ്പോലെ ഏകാന്തതയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കുമെന്ന്."

മുത്തശ്ശി ആ പുസ്തകം അമൃതയുടെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് വാങ്ങി, മെല്ലെ തലോടി. "ഇനി നീ ഇത് കാണരുത്. എന്റെ മോൾക്ക് ഈ ലോകത്ത് ജീവിക്കാനുള്ള ധൈര്യമുണ്ട്. നിനക്ക് നിന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ട്. ഈ പുസ്തകം ഞാൻ ഇന്ന് തന്നെ നശിപ്പിക്കുകയാണ്."

ഇനി എതിർത്ത് സംസാരിക്കാൻ അമൃതയ്ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. മുത്തശ്ശി അനുഭവിച്ച വേദനയും നന്ദിനിയുടെ ദുരന്തവും അവളെ നിശ്ശബ്ദയാക്കി.

അധ്യായം 7: വിച്ഛേദിക്കലിന്റെ നിമിഷം

മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണീരണിഞ്ഞ വാക്കുകൾ അമൃതയുടെ മനസ്സിൽ ഭയം നിറച്ചെങ്കിലും, ആകാംഷ എന്ന ഭീമൻ വികാരത്തെ തടയാൻ അതിന് കഴിഞ്ഞില്ല. മുത്തശ്ശിക്ക് തന്റെ വാക്കുകളിലുള്ള വിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചില്ല, പക്ഷേ മുത്തശ്ശിയുടെ അനുഭവം കേട്ടപ്പോൾ, ഈ വിദ്യയെക്കുറിച്ചുള്ള രഹസ്യങ്ങൾ അറിയാതിരിക്കുന്നത് കൂടുതൽ അപകടകരമാണെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

അതുകൊണ്ട്, മുത്തശ്ശി ആ പുസ്തകം തിരികെ വാങ്ങി മുറിയിൽ വെക്കുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ, അമൃത അതിലെ എല്ലാ താളുകളുടെയും ചിത്രങ്ങൾ മൊബൈൽ ഫോണിൽ പകർത്തിയിരുന്നു. തിരികെ വരാനുള്ള വഴികൾ അടങ്ങുന്ന ആ ഭാഗം പോലും അവൾ സൂക്ഷിച്ചു.

തുടർന്നുള്ള മൂന്ന് ദിവസങ്ങൾ അമൃതയുടെ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു. മുത്തശ്ശിയുടെ മുന്നറിയിപ്പ് ഒരു ചെവിയിൽ, മകരന്ദൻ സഞ്ചരിച്ച ആ ഭാരമില്ലാത്ത ലോകം മറുചെവിയിൽ. അവൾ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു എന്ന് മുത്തശ്ശിയോട് അഭിനയിച്ചു, പക്ഷേ അവളുടെ ഉറക്കമില്ലാത്ത കണ്ണുകൾ ആ രഹസ്യം പുറത്ത് പറഞ്ഞു.

നാലാം ദിവസം, ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച രാത്രി, അമൃത ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു. ഈ ശാന്തമായ അന്തരീക്ഷത്തിൽ, ഈ വിദ്യ ഒരിക്കലെങ്കിലും പരീക്ഷിച്ചു നോക്കണം. നഗരത്തിൽ തനിക്ക് ലഭിക്കാത്ത ഒരു തരം സ്വാതന്ത്ര്യം അതിൽ ഒളിഞ്ഞുകിടപ്പുണ്ടെന്ന് അവൾ വിശ്വസിച്ചു.

അവൾ മൊബൈലിൽ കൃത്യം ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ് മണിയടിക്കുന്ന രീതിയിൽ അലാറം വെച്ചു. ആദ്യശ്രമം അലാം മുഴങ്ങുമ്പോൾ നിർത്തി, പൂർണ്ണമായും സുരക്ഷിതമായി തിരികെ വരാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു ഈ മുൻകരുതൽ.

അമൃത മുറിയിലെ വെളിച്ചം അണച്ചു, കട്ടിലിൽ മലർന്നു കിടന്നു.

ആദ്യത്തെ ഇരുപത് മിനിറ്റുകൾ പൂർണ്ണ പരാജയമായിരുന്നു. 'വൈബ്രേഷനുകൾ' അനുഭവപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും, 'ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞാൽ എഴുന്നേൽക്കണമേ' എന്ന ചിന്ത അവളുടെ മനസ്സ് ആവർത്തിച്ചു പറഞ്ഞു. ഈ ചിന്ത അവളുടെ ശരീരത്തെ പൂർണ്ണമായും അയഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ അനുവദിച്ചില്ല. കൃത്യം ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ്, മൊബൈലിൽ അലാം മുഴങ്ങി.

അമൃത വേഗം എഴുന്നേറ്റ് അലാം നിർത്തി. സമയം രാത്രി 12:30.

"ഈ അലാറമാണ് പ്രശ്നം! മനസ്സിനെ ഞാൻ ബോധപൂർവ്വം നിയന്ത്രിക്കുകയായിരുന്നു," അവൾ മനസ്സിലാക്കി.

പുസ്തകത്തിൽ പറഞ്ഞത് അവൾ ഓർത്തു: "പൂർണ്ണമായ വിട്ടുകൊടുക്കലിലാണ് വിച്ഛേദിക്കൽ സംഭവിക്കുന്നത്."

അമൃത ശക്തമായ ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു. ഇനി ഭയമില്ല. ഈ ലോകം ഒരിക്കൽ കണ്ടിട്ട് മടങ്ങണം. അവൾ മൊബൈൽ ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തു, മുറിയിൽ പൂർണ്ണമായ ഇരുട്ട് പരത്തി.

കണ്ണുകൾ അടച്ച്, അവൾ വീണ്ടും ശ്രമം തുടങ്ങി.

ബോധത്തെ നിശ്ചലമാക്കൽ: അമൃതയുടെ ശ്രദ്ധ പൂർണ്ണമായും അവളുടെ ശ്വാസത്തിലായിരുന്നു. ഓരോ ശ്വാസത്തിലും പേശികൾ അയഞ്ഞു. വിരലുകൾ, കൈകൾ, കാലുകൾ, വയറ്, കഴുത്ത്... ശരീരം പൂർണ്ണമായും കട്ടിലിൽ ലയിച്ചു ചേരുന്നത് അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. മനസ്സ് ഉണർന്നിരുന്നു, പക്ഷേ ശരീരം ഗാഢമായ ഉറക്കത്തിലേക്ക് പോയി. ഏകദേശം 20 മിനിറ്റിനുള്ളിൽ, അവളുടെ കൈകളും കാലുകളും തണുത്ത് മരവിച്ചു. അവൾ സ്വയം പറഞ്ഞു, 'എനിക്ക് ചലനമില്ല.'

ഏകദേശം 40 മിനിറ്റിന് ശേഷം, മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞതുപോലുള്ള ഒരു നേരിയ പ്രകമ്പനം അവളുടെ ശരീരം മുഴുവൻ അനുഭവപ്പെടാൻ തുടങ്ങി. അതൊരു ഇടിമുഴക്കം പോലെയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച്, കോടിക്കണക്കിന് ചെറിയ വൈദ്യുതി പ്രവാഹങ്ങൾ ശരീരം മുഴുവൻ ഒഴുകുന്നത് പോലെയായിരുന്നു. 'ചീവീടുകളുടെ നിർത്താതെയുള്ള ശബ്ദം' അവളുടെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങി. ഈ ശബ്ദവും പ്രകമ്പനവും ഒന്നായിത്തീർന്നു.

അമൃത ഭയത്തെ നിയന്ത്രിച്ചു. അവൾ ഉറച്ചു നിന്നു: 'ഇതൊരു സ്വാഭാവിക പ്രക്രിയയാണ്.'

ഭാരം ഉപേക്ഷിക്കൽ: പ്രകമ്പനം ശക്തമായപ്പോൾ, അമൃതയുടെ ശരീരം പതിയെ ഭാരമില്ലാത്ത ഒരു തൂവൽ പോലെയായി മാറി. അവൾ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്നുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ശരീരത്തെ ഒരു സമുദ്രത്തിലെ കപ്പൽ പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. ഓരോ ശ്വാസത്തിലും അവൾ മുകളിലേക്ക് ഉയരുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു.

വേർപെടൽ: പുസ്തകത്തിൽ പറഞ്ഞതുപോലെ, അമൃത തന്റെ ശ്രദ്ധ തലയുടെ മുകൾഭാഗത്ത് മാത്രം കേന്ദ്രീകരിച്ചു. 'പുറത്തേക്ക് ഒഴുകുക,' അവൾ മനസ്സിൽ ആവർത്തിച്ചു.

ഒരു നിമിഷം... ഒരു തരം ഞെട്ടലോടെ, അവൾ പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു.

അമൃതയുടെ കണ്ണിന്റെ രൂപത്തിലുള്ള എന്തോ ഒന്ന്, കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന അവളുടെ ശരീരത്തിന് മുകളിലൂടെ വായുവിൽ നിന്നു.

അവൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നു നോക്കി. താഴെ, ചന്ദനം മണക്കുന്ന പുതപ്പ് പുതച്ച്, അമൃതയുടെ ശരീരം നിശ്ചലമായി കിടക്കുന്നു!

അവൾക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ മുറിയിലെ മേൽക്കൂരക്ക് താഴെയായി, വായുവിൽ, ഭാരമില്ലാതെ ഒഴുകി നടക്കുന്നു. അവളുടെ ഈ 'സൂക്ഷ്മശരീരം' ഒരു വെളുത്ത പുക പോലെ, നേരിയ തിളക്കമുള്ളതായിരുന്നു.

അവൾക്ക് പേടിയില്ലായിരുന്നു. അവിശ്വസനീയമായ ഒരു സന്തോഷം അവളെ ആവരണം ചെയ്തു. നഗരത്തിൽ അവൾ ആഗ്രഹിച്ച സ്വാതന്ത്ര്യം ഇതാണ്!

അവൾ മുറിയുടെ ജനലിനരികിലേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി. നിലാവ് അരിച്ചിറങ്ങുന്ന ആ പഴയ തറവാടിന്റെ മുറ്റം താഴെ കാണാം.

'ഇപ്പോൾ എനിക്ക് പറക്കാം. എനിക്ക് എവിടെ വേണമെങ്കിലും പോകാം.' അമൃത മനസ്സിൽ ചിന്തിച്ചു.

അവൾ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് ഒഴുകി. മുറ്റത്തെ മാവുകളുടെ മുകളിലൂടെ, കവുങ്ങിൻതോപ്പിന് മുകളിലൂടെ... അവൾ അതിരുകൾ ഭേദിച്ചു.

പെട്ടെന്ന്, നേരിയ ഒരു കാറ്റ് അവളെ വന്നു പുണർന്നു. പഴകിയ ചന്ദനത്തിന്റെ സുഗന്ധം ആ കാറ്റിന് ഉണ്ടായിരുന്നു.

അധ്യായം 9: അകന്നുപോകുന്ന നിഴൽ

പുലർച്ചെ 4:15-ന് സ്വന്തം ഉടലിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തിയ അമൃത, ആദ്യമായി സ്വന്തം ശരീരഭാരം തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒന്നു ഞെട്ടി. കുന്നോളം ഭാരം പേറുന്ന ഒരു ഉടലായി അവളുടെ ശരീരം മാറിയതുപോലെ. ചുണ്ടിലെ വരൾച്ചയും, കഴുത്തിലെ നേരിയ വേദനയും മാത്രമായിരുന്നു ആ മൂന്നര മണിക്കൂർ നീണ്ട യാത്രയുടെ ഭൗതികമായ തെളിവുകൾ.

പകൽ മുഴുവൻ അമൃതയുടെ മനസ്സ് പഴയ തറവാട്ടിലായിരുന്നില്ല. മുത്തശ്ശിയുടെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള സംസാരമോ, മുത്തച്ഛന്റെ തമാശകളോ അവളെ സ്പർശിച്ചില്ല. അടുക്കളയിലെ ചൂടുള്ള വെളിച്ചം അവൾക്ക് മങ്ങിത്തോന്നി. പകരം, പുഴക്കരയിലെ നേർത്ത നിലാവും, ഭാരമില്ലാത്ത ഒഴുകി നടക്കലും, മകരന്ദന്റെ ശാന്തമായ സംഭാഷണവുമായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സിൽ.

'നന്ദിനി അവിടെ തൃപ്തയായിരുന്നു,' എന്ന മകരന്ദന്റെ വാക്കുകൾ മുത്തശ്ശിയുടെ 'ദുരന്തം' എന്ന വിശേഷണത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തു. നഗരത്തിലെ തിരക്കിനിടയിൽ അവൾ അനുഭവിച്ച ഏകാന്തതയ്ക്ക് ഈ ലോകം ഒരു സമാധാനമായിരുന്നു.

അന്ന് വൈകുന്നേരം, മുറ്റത്ത് ഉണങ്ങാനിട്ട വറ്റൽ മുളക് എടുക്കുമ്പോൾ, മുത്തശ്ശി അമൃതയെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.

"എന്താ മോളേ, നിനക്കൊരു മയക്കം പോലെ? കണ്ണിന് താഴെ ഉറക്കമില്ലാത്തതിന്റെ ക്ഷീണം കാണുന്നുണ്ടല്ലോ."

അമൃത വേഗം ചിരിച്ചു, "അതൊന്നും ഇല്ല മുത്തശ്ശീ. ഒരുപാട് യാത്ര ചെയ്ത് വന്നതല്ലേ. ക്ഷീണം ഉണ്ടാകും."

"അതല്ല മോളേ," മുത്തശ്ശി മെല്ലെ പറഞ്ഞു. "എന്തോ ഒരു അകൽച്ച തോന്നുന്നു. നിന്റെ കണ്ണ് ഇവിടെയാണെങ്കിലും, മനസ്സ് എവിടെയോ പോയിരിക്കുകയാണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്."

അമൃത വേഗം മുളക് കുട്ടയുമായി എഴുന്നേറ്റു, "മുത്തശ്ശിയുടെ തോന്നലാണ്. ഞാൻ ഇവിടെയൊക്കെത്തന്നെ ഉണ്ട്."

മുളക് കൊട്ട അകത്തേക്ക് വെക്കാൻ പോകുമ്പോൾ, മുത്തശ്ശി അവളുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ മെല്ലെ പിടിച്ചു.

"അമൃതേ, നിന്റെ ശരീരത്തിൽനിന്ന് ഒരു നേരിയ സുഗന്ധം വരുന്നുണ്ടല്ലോ? ചന്ദനം, പക്ഷേ ഇത്രയും പഴകിയ ചന്ദനത്തിന്റെ മണം എവിടെ നിന്നാ നിനക്ക്?" മുത്തശ്ശിയുടെ ശബ്ദത്തിൽ ഉൽക്കണ്ഠ നിറഞ്ഞു.

അമൃത ഒരു നിമിഷം പരിഭ്രമിച്ചു. മകരന്ദന്റെ സുഗന്ധമാണോ അത്? അതോ കേവലം തോന്നലോ? അവൾ വേഗം കൈ തട്ടി മാറ്റി.

"മുത്തശ്ശീ, അത് വെറും സോപ്പിന്റെ മണമായിരിക്കും. മുത്തശ്ശിക്ക് എപ്പോഴും തോന്നലാണ്." അമൃത മുത്തശ്ശിയെ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കി, ആ രഹസ്യം പുറത്തുവരാതിരിക്കാൻ അവൾ മനഃപൂർവം മുത്തശ്ശിയുമായി അകലം പാലിച്ചു.

മുത്തശ്ശി നിശ്ശബ്ദയായി തലകുനിച്ചു.

അമൃതയുടെ മനസ്സ് ആ രാത്രി തീരുമാനിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മുത്തശ്ശിയുടെ ഭയം അവളുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് പടിയിറങ്ങി. നന്ദിനി തൃപ്തയായിരുന്നെങ്കിൽ, തനിക്കും ഇടക്കിടെ ഈ സ്വാതന്ത്ര്യം ആസ്വദിക്കാം.

രാത്രി ഭക്ഷണശേഷം മുത്തശ്ശിയും മുത്തച്ഛനും ഉറങ്ങാൻ പോയപ്പോൾ, അമൃത തന്റെ മൊബൈൽ ഫോൺ എടുത്തു. തിരികെ വരാനുള്ള വഴികൾ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ആ ചിത്രങ്ങൾ നോക്കി.

'തിരിച്ചു വരാൻ എനിക്കറിയാം. ഇന്നലെ ഞാൻ എളുപ്പത്തിൽ വന്നില്ലേ?'

ഈ ചിന്തയിൽ ആത്മവിശ്വാസം തോന്നിയ അമൃത, പുസ്തകത്തിലെ എല്ലാ മുന്നറിയിപ്പുകളെയും മറന്നു. അവൾ ഫോൺ ഓഫ് ചെയ്യുക പോലും ചെയ്യാതെ, കട്ടിലിൽ മലർന്നു കിടന്നു.

പുഴക്കരയിലെ നിലാവും, കാറ്റിൽ കലർന്ന ചന്ദനത്തിന്റെ സുഗന്ധവും അവളെ മാടിവിളിച്ചു. ഇന്ന് മകരന്ദനുമായി കൂടുതൽ സംസാരിക്കണം. നന്ദിനി അവിടെ സന്തോഷവതിയായിരുന്നത് എങ്ങനെയാണെന്ന് അറിയണം.

മുത്തശ്ശിയുടെ മുന്നറിയിപ്പുകൾക്ക് വിപരീതമായി, അമൃത വേഗത്തിൽ ബോധത്തെ നിശ്ചലമാക്കി. പേശികൾ അയഞ്ഞു, ശ്വാസം താളം തെറ്റി.

ഇരുപത് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ, പ്രകമ്പനം ശക്തമായി. ഇത്തവണ വേർപെടൽ വളരെ എളുപ്പമായിരുന്നു.

ഒരു ഞെട്ടലോടെ അമൃതയുടെ സൂക്ഷ്മശരീരം മുറിയുടെ മേൽക്കൂരയിലേക്ക് ഉയർന്നു.

താഴെ, നിശ്ചലമായി കിടക്കുന്ന സ്വന്തം ഉടൽ അവളെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി.

'ഈ തറവാടിൻ്റെ ഭാരമുള്ള ചുമതലകൾ എന്നെ തളർത്തുന്നില്ല,' അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

അമൃത ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി. നേരിയ ചന്ദനത്തിന്റെ സുഗന്ധം അവളെ കാവിന്റെ ദിശയിലേക്ക് ആകർഷിച്ചു. ഇത്തവണ അവൾ വേഗത്തിൽ നീങ്ങി. ആ സ്വാതന്ത്ര്യം അവളെ ലഹരി പിടിപ്പിച്ചിരുന്നു.

അവൾ പുഴയുടെ അരികിലേക്ക് എത്തിയപ്പോൾ മകരന്ദൻ പുല്ലാങ്കുഴൽ വായിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അയാൾ മാവിൻ ചുവട്ടിൽ, അവളെയും കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

"നീ വരും എന്നെനിക്കറിയാമായിരുന്നു, അമൃതേ," മകരന്ദന്റെ ശബ്ദത്തിന് പതിവില്ലാത്ത ഒരു ആഴം ഉണ്ടായിരുന്നു.

അമൃത മറുപടി പറഞ്ഞു, "എനിക്ക് ഈ ലോകം ഒരുപാട് ഇഷ്ടമായി, മകരന്ദൻ. ഇനി ഈ ലോകത്ത് നിന്ന് പോകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല."

"പോകേണ്ട ആവശ്യമില്ല. ഈ ലോകം നിനക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതാണ്," അയാൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. ആ പുഞ്ചിരിയിൽ ഒരു കെണി ഒളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

അധ്യായം 9: അറിവിൻ്റെ ലോകം: ഡൊമിനിക്കിൻ്റെ വിശകലനം

ആശയക്കുഴപ്പവും ഓൺലൈൻ തിരച്ചിലും

ശരീരത്തിൽ തിരികെയെത്തിയ ശേഷം, അമൃത വിയർത്തൊലിച്ച് ഒരുപാട് വെള്ളം കുടിച്ചു. അവളുടെ നെഞ്ചിലെ തീവ്രമായ മിടിപ്പ് ശാന്തമാകാൻ കുറച്ച് സമയമെടുത്തു. അവൾക്ക് ഇപ്പോൾ ഒരു വലിയ ചോദ്യം മാത്രം: എന്തുകൊണ്ടാണ് മുത്തശ്ശിയുടെ മുന്നറിയിപ്പുകൾ തനിക്ക് അനുഭവമില്ലാതിരുന്നത്?

മകരന്ദൻ അപകടകാരിയായി തോന്നിയില്ല. ആകർഷണം ഉണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ അത് തടയാൻ തനിക്ക് സാധിച്ചു. നന്ദിനി എന്തുകൊണ്ട് തിരിച്ചു വന്നില്ല? മുത്തശ്ശിക്ക് എന്ത് കൊണ്ടാണ് ശരീരം പൊള്ളിയത്? താൻ വളരെ എളുപ്പത്തിൽ എങ്ങനെ തിരിച്ചു വന്നു?

തറവാട്ടിലെ രഹസ്യങ്ങൾ ഇവിടുത്തെ ലോകത്ത് ഒതുങ്ങുന്നില്ലെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. മുത്തശ്ശിയോട് വീണ്ടും ചോദിച്ചാൽ, ആ പുസ്തകം നശിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമം മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ.

അമൃത മൊബൈൽ ഓൺ ചെയ്ത് ഗൂഗിളിൽ തിരയാൻ തുടങ്ങി. 'ആസ്ട്രൽ പ്രൊജക്ഷൻ', 'ഗന്ധർവ്വൻ', 'തിരിച്ചുവരാൻ കഴിയുന്നില്ല' എന്നിങ്ങനെ പല വാക്കുകളുപയോഗിച്ച് തിരഞ്ഞെങ്കിലും വിശ്വസനീയമായ വിവരങ്ങളോ, ശാസ്ത്രീയമായ വിശദീകരണങ്ങളോ ലഭ്യമല്ലായിരുന്നു. എല്ലാം വെറും ഫോറം ചർച്ചകളോ, കെട്ടുകഥകളോ മാത്രമായിരുന്നു.

എങ്കിലും, തിരച്ചിലിനിടയിൽ, 'സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണത്തിലെ മനഃശാസ്ത്രപരമായ ആകർഷണം' എന്ന വിഷയത്തിൽ വിവരങ്ങൾ പങ്കുവെച്ചിരുന്ന ഒരു ബ്ലോഗ് അവൾ കണ്ടെത്തി. ഡോമിനിക് എന്ന വ്യക്തിയായിരുന്നു ആ പ്രൊഫൈലിന് പിന്നിൽ. അയാൾ വളരെ സമഗ്രമായ പഠനങ്ങളാണ് പങ്കുവെച്ചിരുന്നത്.

ആ ഉണർവ്വിൽ, അമൃത ആ പ്രൊഫൈലിൽ നൽകിയിരുന്ന ഇ-മെയിൽ ഐ.ഡി. കണ്ടെത്തി. ഉടൻ തന്നെ അവൾ ഒരു മെയിൽ അയച്ചു.

മെയിൽ: അർദ്ധരാത്രിയിലെ സഹായം

പ്രിയ ഡോമിനിക്,

ഞാൻ കഴിഞ്ഞ രാത്രി സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണം (Astral Projection) പരീക്ഷിക്കുകയും അതിൽ വിജയിക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷേ, എനിക്ക് ചില ഗൗരവമായ സംശയങ്ങളുണ്ട്. എന്റെ കുടുംബവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില പ്രശ്നങ്ങളാണ് ഇതിന് കാരണം.

നിങ്ങളുടെ പഠനങ്ങൾ വളരെ പ്രൊഫഷണലായി തോന്നി. നിങ്ങൾക്ക് സൗകര്യമുണ്ടെങ്കിൽ, എന്നെ വിളിച്ച് സംസാരിക്കാൻ സാധിക്കുമോ? അതിലൂടെ എന്റെ സംശയങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കാൻ കഴിയും.

എന്റെ മൊബൈൽ നമ്പർ ഇതാണ്: [അമൃത മൊബൈൽ നമ്പർ]

സഹായം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു,

അമൃത

മെയിൽ അയച്ച ശേഷം ക്ഷീണത്താൽ അമൃത വീണ്ടും കട്ടിലിലേക്ക് വീണു.

പ്രഭാതത്തിലെ കൂടിക്കാഴ്ച

സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല. വാതിലിൽ മുത്തശ്ശിയുടെ തട്ടൽ കേട്ടാണ് അമൃത ഉണർന്നത്.

"അമൃതേ, മോളേ, നേരം ഒരുപാടായി. എഴുന്നേൽക്കുന്നില്ലേ?" മുത്തശ്ശി പതിവുപോലെ വാത്സല്യത്തോടെ വിളിച്ചു.

ഞെട്ടലോടെ അമൃത മൊബൈലിൽ സമയം നോക്കി. 8:30 AM! തറവാട്ടിൽ 8 മണിക്ക് എഴുന്നേൽക്കുന്നത് പോലും വലിയ അലംഭാവമാണ്!

അവൾ വേഗം എഴുന്നേറ്റ് വാതിൽ തുറന്നു. "സോറി മുത്തശ്ശീ, പരീക്ഷാ ക്ഷീണം കാരണം നല്ല ഉറക്കത്തിലായിരുന്നു."

"അല്ലെങ്കിലും, ഇന്നലെ നല്ല സുഖമായി ഉറങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവണം. എഴുന്നേൽക്കാൻ ഇത്രയും താമസിച്ചത് കണ്ടാൽ അറിയാം," മുത്തശ്ശി ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ ഒരു സംശയവുമില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അമൃതക്ക് ആശ്വാസമായി.

"വാ, വേഗം ഫ്രഷായിട്ട് വാ. ദോശ തണുത്തുപോകും."

പതിവുപോലെ മുത്തശ്ശിയോടും മുത്തച്ഛനോടും ഒപ്പം പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം, അമൃത മൊബൈൽ എടുത്തു. ഡോമിനിക്കിന്റെ മറുപടി മെയിൽ വന്നിരുന്നു.

പ്രിയ അമൃത,

നിങ്ങളുടെ മെയിൽ കണ്ടു. ഈ ലോകത്തേക്ക് വന്നതിന് അഭിനന്ദനങ്ങൾ. ഇത് തീർച്ചയായും വലിയൊരു കാര്യമാണ്. നിങ്ങൾക്ക് എന്ത് സഹായമാണ് വേണ്ടതെന്ന് വ്യക്തമാക്കുകയാണെങ്കിൽ, എൻ്റെ ഭാഗത്തുനിന്നുള്ള എല്ലാ സഹായങ്ങളും ഉണ്ടാകും.

ദയവായി നിങ്ങളുടെ ആശങ്ക എന്താണെന്ന് അറിയിക്കുക.

ഡൊമിനിക്

അമൃത ഉടൻ തന്നെ മറുപടി നൽകി, സംശയങ്ങൾ വിശദീകരിക്കാൻ ഫോൺ വിളിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് അവളുടെ മൊബൈൽ നമ്പർ പങ്കുവെച്ചു.

ഡോമിനിക്കിൻ്റെ ഫോൺ കോൾ

അമൃത കവുങ്ങിൻതോപ്പിലെ ഒഴിഞ്ഞ ഭാഗത്ത്, മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണിൽപ്പെടാത്ത ഒരിടത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തു.

"ഹായ്, ഡോമിനിക് സംസാരിക്കുന്നു," മറുതലയ്ക്കൽ ശാന്തമായ ഒരു ശബ്ദം.

അമൃത വേഗം തൻ്റെ അനുഭവം വിശദീകരിച്ചു. ഗന്ധർവ്വൻ കഥ, നന്ദിനിയുടെ ദുരന്തം, മുത്തശ്ശിക്ക് പൊള്ളലേറ്റത്, ഒപ്പം താൻ വളരെ എളുപ്പത്തിൽ തിരികെ വന്നത്—എല്ലാം അവൾ ഡോമിനിക്കിനോട് പറഞ്ഞു.

അവളുടെ ചോദ്യങ്ങൾ ഡോമിനിക് ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടു.

"ഡോമിനിക്, എനിക്ക് മൂന്ന് പ്രധാന സംശയങ്ങളുണ്ട്," അമൃത ചോദിച്ചു.

• നന്ദിനി എന്തിന് തിരിച്ചു വന്നില്ല? ഭർത്താവിനെയും കുടുംബത്തെയും ഉപേക്ഷിച്ച് അവൾ ഒരു ഗന്ധർവ്വന്റെ കൂടെ ബോധം ഉപേക്ഷിച്ചത് എന്തിനാണ്?

• മുത്തശ്ശിക്ക് എന്ത് പറ്റി? എന്തിന് അവർക്ക് ശരീരം പൊള്ളിപ്പോയി? എന്തുകൊണ്ടാണ് തിരികെ വരാൻ ഇത്ര പ്രയാസം നേരിട്ടത്?

• ഞാനെന്തുകൊണ്ട് എളുപ്പത്തിൽ തിരിച്ചു വന്നു? എനിക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായില്ല. മകരന്ദൻ എന്നെ ആകർഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചതുപോലുമില്ല.

"വളരെ നല്ല ചോദ്യങ്ങൾ, അമൃതേ," ഡോമിനിക് പറഞ്ഞു. "ഇതൊരു വിദ്യ മാത്രമല്ല, മനഃശാസ്ത്രം, വൈകാരിക അടിത്തറ, ബോധാവസ്ഥ എന്നിവയെല്ലാം ചേർന്ന ഒന്നാണ്. എനിക്ക് കുറച്ച് സമയം തരണം. ഞാൻ നിങ്ങളുടെ കുടുംബ സാഹചര്യവും, നന്ദിനിയുടെയും മുത്തശ്ശിയുടെയും വൈകാരിക അവസ്ഥകളും താരതമ്യം ചെയ്ത് ഒരു വിശകലനം നൽകാം. ഇത് എല്ലാ കാലത്തും എല്ലാ രാജ്യത്തും സംഭവിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്."

"വൈകുന്നേരത്തോടെ ഞാൻ ഇ-മെയിൽ അയക്കാം. അതുവരെ നിങ്ങൾ ശാന്തമായിരിക്കുക. പേടിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല. നിങ്ങൾ സുരക്ഷിതയാണ്."

ഡൊമിനിക്കിൻ്റെ വിശകലനം (ഇ-മെയിൽ)

കൃത്യം വൈകുന്നേരം അഞ്ച് മണിക്ക് അമൃതയുടെ ഫോണിൽ ഡൊമിനിക്കിന്റെ ഇ-മെയിൽ വന്നു.

പ്രിയ അമൃത,

നിങ്ങൾ നൽകിയ വിവരങ്ങൾ ഞാനിപ്പോൾ വിശകലനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ തീർച്ചയായും ഒരു 'വസ്തുത' എന്നതിനേക്കാൾ, ഈ പ്രതിഭാസത്തിൽ ഉണ്ടാകുന്ന 'പൊതുവായ നിരീക്ഷണങ്ങൾ' മാത്രമാണ്.

📜 തറവാടും ഏകാന്തതയും: ചരിത്രപരമായ പശ്ചാത്തലം

ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ അമൃത അനുഭവിച്ച ഏകാന്തതയേക്കാൾ എത്രയോ മടങ്ങ് ഭീകരമായിരുന്നു പതിനാലാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സ്ത്രീകൾ അനുഭവിച്ചിരുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യമില്ലായ്മ. കാലഘട്ടം മാറിവരുമ്പോഴും, ഒരു തരം തടവറയിലെ ഏകാന്തത സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതത്തിൽ തുടർന്നുപോന്നു. കേരളത്തിന്റെ ഉൾനാടൻ ഗ്രാമങ്ങളിലെ തറവാടുകളിൽ, സ്ത്രീകൾ നാല് ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ ഒതുങ്ങി. ഭർത്താക്കന്മാർ യുദ്ധങ്ങൾക്കോ, ദൂരദേശങ്ങളിലെ വ്യാപാരങ്ങൾക്കോ, വർഷങ്ങളോളം തറവാട് വിട്ട് പോയി. കാത്തിരിപ്പും, ഭയവും, വീടിൻ്റെ ഭാരവും മാത്രമായിരുന്നു അക്കാലത്തെ സ്ത്രീകളുടെ ദിനചര്യ. ലോകം അവരിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെയായിരുന്നു.

അത്തരമൊരു തറവാട്ടിലെ ഏറ്റവും പ്രായം ചെന്ന ദേവയാനി അമ്മ അവരുടെ അവസാന കാലത്തും ഈ ഏകാന്തതയുടെ വേദന അനുഭവിച്ചു. അവരുടെ ഭർത്താവ് ഉപേക്ഷിച്ചു പോയിരുന്നു, മക്കൾ ദൂരദേശത്ത്. മുറിക്കുള്ളിൽ ഒതുങ്ങിയ ജീവിതം അവരെ വല്ലാതെ തളർത്തി.

🧘 സന്യാസിയും രഹസ്യ വിദ്യയും

ഒരു തീർത്ഥാടനത്തിനിടയിൽ, ദേവയാനി അമ്മയ്ക്ക് ഒരു സന്യാസിയുമായി സംസാരിക്കാൻ അവസരം ലഭിച്ചു. സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ തൻ്റെ ഏകാന്തതയെക്കുറിച്ചും, ലോകം കാണാനുള്ള അടങ്ങാത്ത ആഗ്രഹത്തെക്കുറിച്ചും അവർ പറഞ്ഞു.

ശാന്തനായിരുന്ന ആ സന്യാസി, ലോകത്തെ ഭൗതികമായി ഉപേക്ഷിക്കാതെ തന്നെ, ആത്മാവിൽ സഞ്ചരിക്കാനുള്ള ഒരു രഹസ്യ വിദ്യ ദേവയാനി അമ്മയ്ക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അതെല്ലാം, മനസ്സിൻ്റെ ഏകാഗ്രതയെയും, ഭയത്തെ അതിജീവിക്കാനുള്ള ശേഷിയെയും ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു.

ദേവയാനി അമ്മ ഈ വിദ്യയിൽ ആകൃഷ്ടയായി. തൻ്റെ വാർദ്ധക്യകാലത്തെ ഏകാന്തതയിൽ നിന്നും, ലോകം കാണാനുള്ള ആഗ്രഹം ഉപേക്ഷിക്കാതെ ഈ ലോകം ഉപേക്ഷിക്കാം എന്ന ചിന്ത അവർക്ക് ആശ്വാസം നൽകി. അങ്ങനെ, ആദ്യരാത്രികളിൽ ഭയത്തോടെയും, പിന്നീട് ആകാംഷയോടെയും അവർ ആസ്ട്രൽ പ്രൊജക്ഷൻ പരിശീലിച്ചു. അവർക്ക് നഗരങ്ങളും, കടലുകളും, ദൂരെയുള്ള കാടുകളും കാണാൻ സാധിച്ചു. ദേവയാനി അമ്മയ്ക്ക് അത് രണ്ടാമതൊരു ജീവിതം നൽകി.

📚 പുസ്തകത്തിൻ്റെ പിറവി

ഈ വിദ്യയുടെ മൂല്യം ദേവയാനി അമ്മയ്ക്ക് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു. ഭർത്താവിൻ്റെ സ്നേഹം പോലും ലഭിക്കാത്ത, പുറംലോകം കാണാൻ അനുവാദമില്ലാത്ത തൻ്റെ മരുമക്കൾക്കും, പേരക്കുട്ടികൾക്കും ഇത് ഒരു ആശ്വാസമാകും എന്ന് അവർ വിശ്വസിച്ചു.

ദേവയാനി അമ്മ ഈ രഹസ്യം, തൻ്റെ കുടുംബത്തിലെ ഏറ്റവും വിശ്വസ്തരായ സ്ത്രീകളുമായി പങ്കുവെച്ചു. ചിലർ അത് ഭയത്തോടെ നിരാകരിച്ചെങ്കിലും, അതിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ പേർ ദേവയാനി അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ ഗൗരവമായി എടുത്തു. അവരിൽ ഒരാൾ, ഒരുപക്ഷേ അമൃതയുടെ മുത്തശ്ശിയുടെ മുത്തശ്ശിയോ മറ്റോ ആകാം.

ഭാവി തലമുറയിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് ഏകാന്തതയിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാനും, സ്വാതന്ത്ര്യം അനുഭവിക്കാനും വേണ്ടി, ഈ അറിവുകൾ നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാനായി അവർ ഇത് ഒരു കൈയെഴുത്തുപ്രതിയാക്കി രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ചു. ആ പുസ്തകമായിരുന്നു, നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ശേഷം, അമൃതയുടെ മുത്തശ്ശിയുടെ മുറിയിലെ പുസ്തക ഷെൽഫിൽ വെളിച്ചം കാണാതെ കിടന്നത്.

🔍 നിങ്ങളുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ള വിശകലനം

1. നന്ദിനി എന്തുകൊണ്ട് തിരിച്ചു വന്നില്ല? നന്ദിനിയുടെ കേസിൽ, ഇത് സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ആകർഷണമാണ്. നന്ദിനി വിവാഹബന്ധത്തിൽ തൃപ്തയായിരുന്നില്ല എന്നുവേണം മനസ്സിലാക്കാൻ. ഒന്നുകിൽ അവൾ ഭർത്താവിനെ വെറുത്തു, അല്ലെങ്കിൽ മകരന്ദനുമായി തീവ്രമായ വൈകാരിക ബന്ധത്തിലായിരുന്നു. സൂക്ഷ്മശരീര ലോകം വ്യക്തിയുടെ വൈകാരികമായ ഒളിച്ചോട്ടമാണ്. നന്ദിനി സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ നിന്നും കടമകളിൽ നിന്നും ഒളിച്ചോടാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. ഗന്ധർവ്വൻ അവൾക്ക് ഒരു 'സ്വർഗ്ഗം' നൽകി. അവൾക്ക് തിരിച്ചു വരേണ്ട ആവശ്യം അവളുടെ ബോധത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വൈകാരികമായ പൂർണ്ണമായ അടിമത്തം, അതാണ് നന്ദിനിയെ അവിടെ തളച്ചത്.

2. മുത്തശ്ശിക്ക് എന്ത് പറ്റി? നിങ്ങളുടെ മുത്തശ്ശി, ഏകാന്തതയുടെ വലിയൊരവസ്ഥയിലായിരുന്ന കാലത്താണ് പ്രൊജക്ഷൻ ശ്രമിച്ചത്. മുത്തച്ഛൻ അകലെയായിരുന്നതും, സംഗീതത്തോട് അവർക്ക് ഉണ്ടായിരുന്ന വാത്സല്യവും അവരെ മകരന്ദന്റെ ആകർഷണ വലയത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചു. എങ്കിലും, അവർക്ക് നന്ദിനിയെപ്പോലെ, ഈ ലോകത്തോട് പൂർണ്ണമായ വിച്ഛേദം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. രണ്ട് ഘടകങ്ങളാണ് അവരെ രക്ഷിച്ചത്:

• ആസ്ട്രൽ ലോകത്ത് നിന്ന് കേട്ട അവരുടെ അമ്മയുടെ സ്വരം (യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്കുള്ള ശക്തമായ ബന്ധം).

• അവരുടെ മനസ്സിൽ തിരികെ പോകാനുള്ള ശക്തമായ ആഗ്രഹം, അതായത് നിങ്ങളുടെ അമ്മയെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ (മാതൃത്വം). ശരീരം പൊള്ളിയത്, സൂക്ഷ്മശരീരം തിരികെ പ്രവേശിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ ഭയത്താൽ ഉണ്ടായ ഒരു തരം 'വൈബ്രേഷനൽ ഷോക്ക്' ആയി കണക്കാക്കാം. അവർക്ക് വേഗം തിരികെ വരാൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിലും, ആ ഭയം കാരണം അവർ പിന്നീട് ഈ ലോകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചില്ല.

3. അമൃത എന്തുകൊണ്ട് എളുപ്പത്തിൽ തിരിച്ചു വന്നു? നിങ്ങൾ വളരെ വ്യത്യസ്തയാണ്. നിങ്ങളുടെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം 'ഒളിച്ചോടുക' എന്നതിനേക്കാൾ 'അറിയുക' എന്നതായിരുന്നു.

• നിങ്ങൾ തിരികെ വരാൻ മാനസികമായി പൂർണ്ണമായും തയ്യാറായിരുന്നു (Preparedness).

• നിങ്ങൾ മുത്തശ്ശിയുടെ പുസ്തകത്തിൽ തിരികെ വരാനുള്ള വഴികൾ പകർത്തിവെച്ചിരുന്നു (Knowledge).

• നിങ്ങൾ നഗരത്തിലെ തിരക്കുകളിൽ നിന്ന് വെറുതെ ഒരു അവധിക്കാലം ആസ്വദിക്കാൻ വന്നതാണ്, അല്ലാതെ ജീവിതം ഉപേക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല. നിങ്ങളുടെ ബോധം യാഥാർത്ഥ്യവുമായി ശക്തമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ, ആസ്ട്രൽ ലോകം നൽകുന്ന ആകർഷണങ്ങളോട് നിങ്ങൾക്ക് വലിയ അടിമത്തം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. നിങ്ങളുടെ 'തിരിച്ചു വരണം' എന്ന ലക്ഷ്യം പൂർത്തിയാക്കാൻ സാധിച്ചതുകൊണ്ട്, നിങ്ങൾ തടസ്സങ്ങളില്ലാതെ ശരീരത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു.

നിങ്ങളുടെ ഈ അനുഭവം ഒരു പ്രത്യേക കഴിവാണ്. ഇത് ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ ശ്രദ്ധിക്കുക. വീണ്ടും സംസാരിക്കാം.

ആശംസകളോടെ,

ഡോമിനിക്

അധ്യായം 10: വിടവാങ്ങലിന്റെ ഉത്സവരാവ്

കൃതജ്ഞതയും ആത്മവിശ്വാസവും

ഡോമിനിക്കിന്റെ വിശദമായ വിശകലനം അമൃതയ്ക്ക് ഒരുതരം ശാസ്ത്രീയമായ ആത്മവിശ്വാസം നൽകി. ഭയത്തേക്കാൾ മനഃശക്തിയും, വൈകാരിക ബന്ധങ്ങളുമാണ് സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് എന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി.

അമൃത ഉടൻ തന്നെ ഡോമിനിക്കിന് ഒരു മറുപടി മെയിൽ അയച്ചു:

പ്രിയ ഡോമിനിക്,

നിങ്ങളുടെ വിശദമായ വിശകലനത്തിന് ഒരുപാട് നന്ദിയുണ്ട്. എന്റെ എല്ലാ സംശയങ്ങളും ദൂരീകരിക്കാൻ ഇത് സഹായിച്ചു. ഇതൊരു ശാപം മാത്രമല്ല, മനസ്സിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക കഴിവ് കൂടിയാണ് എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ തീർച്ചയായും ബന്ധം നിലനിർത്തും.

ആശംസകളോടെ,

അമൃത

ഡോമിനിക്കിന്റെ മറുപടി വളരെ ലളിതവും, എന്നാൽ ഒരു മുന്നറിയിപ്പുള്ളതുമായിരുന്നു. "എപ്പോഴും ശ്രദ്ധിക്കുക."

ഇതോടെ, അമൃതയുടെ ദിവസങ്ങൾ ശാന്തമായി. അവൾ മുത്തശ്ശിയുടെ പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ചോ, മകരന്ദനെക്കുറിച്ചോ ഇനി ഭയപ്പെട്ടില്ല. ആസ്ട്രൽ ലോകത്തേക്കുള്ള യാത്ര അവൾക്കൊരു ഹോബി പോലെയായി മാറി.

ഓരോ രാത്രിയും അവൾ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു. മകരന്ദന്റെ സംഗീതത്തിന് ചെവികൊടുക്കാതെ, നഗരങ്ങളിലൂടെയും ദൂരദേശങ്ങളിലൂടെയും ചുറ്റിക്കറങ്ങി. തിരിച്ചു വരുന്നത് അവൾക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടേ ആയിരുന്നില്ല. അവൾ ആസ്ട്രൽ ലോകത്തിന്റെ നിയമങ്ങളുമായി പൂർണ്ണമായും ഇണങ്ങി.

മാതാപിതാക്കളുടെ വരവ്

അവധിക്ക് ഒരാഴ്ച മാത്രം ബാക്കിനിൽക്കേ, അമൃതയ്ക്ക് അച്ഛന്റെ ഫോൺ കോൾ വന്നു.

"മോളേ, ഞങ്ങൾ നാളെ വരും. ഒരു ദിവസം തറവാട്ടിൽ നിന്ന് എല്ലാവരുടെയും കൂടെ കഴിഞ്ഞ്, നിന്നെയും കൂട്ടി എറണാകുളത്തേക്ക് പോകാം. യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ക്ലാസ്സ് ഉടൻ തുടങ്ങും."

അമൃതക്ക് സന്തോഷമായി. അമ്മയെയും അച്ഛനെയും കണ്ടിട്ട് കുറച്ചുനാളായിരുന്നു. എന്നാൽ, ഈ തറവാട്ടിൽ നിന്ന് പിരിഞ്ഞുപോകുന്നതിലുള്ള വിഷമവും അവളുടെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

പിറ്റേന്ന് വൈകുന്നേരം, മുറ്റത്തെ ചെമ്മൺപാതയിലൂടെ അവരുടെ കാർ വന്നുനിന്നു. അച്ഛനും അമ്മയും എത്തിയപ്പോൾ, തറവാട് ഒരു ഉത്സവ അന്തരീക്ഷത്തിലായി. മുത്തശ്ശിയും മുത്തച്ഛനും അവരെ സ്നേഹത്തോടെ സ്വീകരിച്ചു.

അച്ഛനും അമ്മയും മുത്തശ്ശിയോടും മുത്തച്ഛനോടുമൊപ്പം കുശലം പറഞ്ഞും, തോട്ടത്തിലെ മാറ്റങ്ങൾ കണ്ടും, സന്തോഷത്തോടെ സമയം ചിലവഴിച്ചു.

വിടവാങ്ങൽ

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ, എറണാകുളത്തേക്ക് തിരിക്കാനുള്ള സമയമായി.

മുത്തശ്ശി അമൃതയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. "മോളേ, നന്നായി പഠിക്കണം. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും മറന്നുപോകരുത്. എങ്കിലും, ഏത് ഏകാന്തതയിലും, നിനക്കൊരു വീടുണ്ട് ഇവിടെ. എന്റെ ഈ തറവാട് നിനക്കുവേണ്ടി തുറന്നിരിക്കും."

അമൃതയ്ക്ക് മുത്തശ്ശിയോട് കള്ളം പറയുന്നതിൽ കുറ്റബോധം തോന്നി. "ഞാൻ വേഗം വരാം, മുത്തശ്ശീ," അവൾ മുത്തശ്ശിയുടെ കൈയ്യിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു.

മുത്തച്ഛൻ സാധനങ്ങളോരോന്നും കാറിൽ വെച്ചു. അദ്ദേഹം അമൃതയുടെ തലയിൽ കൈവെച്ച് അനുഗ്രഹിച്ചു. "ധൈര്യമായി മുന്നോട്ട് പോകണം, മോളേ. ഒരു ഭയവും മനസ്സിൽ വെക്കരുത്."

കാർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. മുത്തശ്ശിയും മുത്തച്ഛനും കവാടത്തിൽ നിന്ന് കൈവീശി.

കാർ കവുങ്ങിൻതോപ്പുകൾക്കിടയിലൂടെ റോഡിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ, അമൃത തിരിഞ്ഞുനോക്കി. ആ തറവാട്, ഇപ്പോൾ ഓർമ്മകളിൽ ഒരു രഹസ്യം ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ച്, അവളുടെ മനസ്സിൽ മായാതെ നിന്നു.

അധ്യായം 11: കാഷ്വാലിറ്റിയിലെ നിഴൽ

മെഡിക്കൽ ലോകത്തേക്ക്

തറവാട്ടിലെ അവധിക്കാലം അവസാനിച്ച ശേഷം, അമൃത എറണാകുളത്തെത്തി. അവളുടെ മാതാപിതാക്കൾ ഡോക്ടർമാരായതിനാൽ, അവൾ MBBS പഠനത്തിനായി ഒരു പ്രശസ്തമായ മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ ചേർന്നു. ഹോസ്റ്റൽ ജീവിതവും, അമിതമായ പഠനഭാരവും അവളെ തിരക്കിലാക്കി.

പുതിയ ലോകം, പുതിയ വെല്ലുവിളികൾ. എങ്കിലും, ഈ തിരക്കിനിടയിലും, അമൃതയ്ക്ക് രാത്രികളിലെ രഹസ്യ ലോകം ഉപേക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

നഗരത്തിലെ ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ നിന്ന്, ഓരോ ദിവസവും പഠനം കഴിഞ്ഞ് കിടക്കുമ്പോൾ, അവൾ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യും. ഹോസ്റ്റലിലെ കൂട്ടുകാരികളെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ, നഗരത്തിന്റെ മുകളിലൂടെ ഒഴുകി നടക്കും. ഈ യാത്രകൾ അവൾക്ക് ഒരുതരം മാനസിക ആശ്വാസമായിരുന്നു. ഈ വിദ്യ ഇപ്പോൾ അവളുടെ ജീവിതത്തിലെ ഒരു സ്ഥിരം ശീലം പോലെയായി മാറി. പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യുന്നതിൽ അവൾക്ക് ഇപ്പോൾ വലിയ പ്രാവീണ്യമായി.

കാഷ്വാലിറ്റിയിലെ മുഖം

അമൃതയ്ക്ക് മെഡിക്കൽ കോളേജ് ഹോസ്പിറ്റലിലെ കാഷ്വാലിറ്റി ഡ്യൂട്ടി കടുപ്പമേറിയതായിരുന്നു. അവിടെ ഓരോ നിമിഷവും ജീവനും മരണവും തമ്മിലുള്ള പോരാട്ടം അവൾ നേരിട്ട് കണ്ടു.

ഒരു ദിവസം രാത്രി വൈകിയുള്ള കാഷ്വാലിറ്റി ഡ്യൂട്ടിയിൽ, ഒരു ബൈക്ക് അപകടത്തിൽ ഗുരുതരമായി പരിക്കേറ്റ യുവാവിനെ കൊണ്ടുവന്നു. രക്തം വാർന്ന്, ബോധരഹിതനായ ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ ട്രോളിയിൽ കിടത്തി ഡോക്ടർമാർ അടിയന്തിര ചികിത്സ നൽകി.

പരിചരണത്തിനിടയിൽ, അമൃത യാദൃച്ഛികമായി ആ യുവാവിന്റെ മുഖം ശ്രദ്ധിച്ചു. ഏകദേശം അവളുടെ അതേ പ്രായം. അവൾക്ക് എവിടെയോ വെച്ച് കണ്ടിട്ടുള്ളതുപോലെ, വളരെ പരിചിതമായ ഒരു മുഖം പോലെ തോന്നി. പക്ഷേ, ഓർത്തെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

ഡോക്ടർമാർ യുവാവിനെ രക്ഷിക്കാൻ തീവ്രമായി ശ്രമിച്ചു. അമൃതയുടെ ഡ്യൂട്ടി സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, അവൾക്ക് അവിടെ നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. എങ്കിലും, ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് തിരികെ പോകുമ്പോഴും, ആ യുവാവിന്റെ നിസ്സഹായമായ മുഖം അവളുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞില്ല.

"ആർക്കറിയാം, അയാൾ രക്ഷപ്പെടുമോ എന്ന്," അമൃത ചിന്തിച്ചു.

മരണത്തിൻ്റെ കാഴ്ച

ഹോസ്റ്റലിൽ തിരിച്ചെത്തിയ അമൃതയ്ക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ യുവാവിന് എന്ത് സംഭവിച്ചു എന്ന് അറിയാനുള്ള ആകാംഷ അവളെ അലട്ടി. ഫോൺ വിളിച്ച് ചോദിച്ചാൽ അത് തന്റെ ഡ്യൂട്ടിക്കുള്ള അതീവ താല്പര്യമായി കണക്കാക്കും.

അവസാനം അവൾ തന്റെ രഹസ്യ വഴി ഉപയോഗിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.

രാത്രി ഏകദേശം 2 മണി. അവൾ വേഗത്തിൽ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു. ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി, നേരെ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ ദിശയിലേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി.

അവൾ കാഷ്വാലിറ്റി വാർഡിന്റെ സീലിംഗിന് മുകളിലൂടെ ഒഴുകി നടന്നു. ഡോക്ടർമാരും നേഴ്‌സുമാരും തിരക്കിലാണ്. ട്രോളിയിൽ ആ യുവാവ് ഇപ്പോഴും കിടക്കുന്നുണ്ട്. അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് നിരീക്ഷിക്കുന്ന മോണിറ്റർ ഇടയ്ക്കിടെ ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്നു.

ഹൃദയമിടിപ്പ് കുറയാൻ തുടങ്ങി. ഡോക്ടർമാർ 'Defibrillator' ഉപയോഗിച്ച് ഷോക്ക് നൽകി. വീണ്ടും വീണ്ടും ശ്രമിച്ചു.

മോണിറ്ററിലെ തിരശ്ചീന രേഖ (Flatline) ശബ്ദമുണ്ടാക്കി: "ബീ................................"

ഡോക്ടർ മുഖമുയർത്തി, ഭാരം പേറിയ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു: "Sorry, we lost him. Time of death..."

ആ നിമിഷം അമൃത ഞെട്ടിപ്പോയി.

ട്രോളിയിൽ നിശ്ചലമായി കിടക്കുന്ന ആ യുവാവിന്റെ ശരീരത്തിന് മുകളിൽ, വെള്ളപ്പുക പോലെ, വളരെ നേർത്തതും മങ്ങിയതുമായ ഒരു രൂപം ഉയർന്നു വരാൻ തുടങ്ങി.

അത് ആ യുവാവിന്റെ സൂക്ഷ്മശരീരം ആയിരുന്നു!

ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി അമൃത ഒരു മനുഷ്യാത്മാവ് ഭൗതിക ശരീരം ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് നേരിട്ട് കണ്ടു. അത് മുത്തശ്ശിയുടെ പുസ്തകത്തിൽ പറഞ്ഞ പ്രൊജക്ഷൻ പോലെ ആകാംഷയുള്ളതോ, മകരന്ദന്റെ സംഗീതം പോലെ ആകർഷിക്കുന്നതോ ആയിരുന്നില്ല. പകരം, അത് ദുഃഖവും വിരഹവും നിറഞ്ഞ, അങ്ങേയറ്റം ഏകാന്തമായ ഒരനുഭവമായിരുന്നു.

ആത്മാവ് പൂർണ്ണമായും വേർപെട്ട ശേഷം, അത് ചുറ്റും നടന്നു, സ്വന്തം മൃതദേഹത്തെയും, ദുഃഖിതരായ ഡോക്ടർമാരെയും നോക്കി. എന്നിട്ട്, അമൃതയെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ, മുറിയുടെ ചുമരുകളിലൂടെ പുറത്തേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി.

അമൃതയ്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഭയം തോന്നി. താൻ ഇതുവരെ ഒരു കളിയായി കണ്ടിരുന്ന ഈ വിദ്യ, മരണം എന്ന യാഥാർത്ഥ്യവുമായി എത്രത്തോളം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. ഡോമിനിക്കിന്റെ വാക്കുകളോ, മകരന്ദന്റെ ആകർഷണമോ അല്ല, മരണാനന്തര ജീവിതത്തിന്റെ ഭീകരമായ സത്യമാണ് അവൾ കണ്ടത്.

അവൾ വേഗം തന്നെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് തിരിച്ചുപോയി, തന്റെ ശരീരം കണ്ടെത്തി, ശക്തിയായി അതിൽ പ്രവേശിച്ചു.

തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ, അവൾ വിയർത്തൊലിച്ചു. ഹൃദയമിടിപ്പ് ഉയർന്നു. മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥിയായിട്ട് പോലും, ജീവന്റെയും മരണത്തിന്റെയും അതിർവരമ്പ് ഇത്ര അടുത്ത് കണ്ടത് അവളെ തളർത്തിക്കളഞ്ഞു.

ആ യുവാവിന്റെ സൂക്ഷ്മശരീരം എവിടേക്കാണ് പോയത്? ഈ ലോകത്ത് താനും ഒരു ദിവസം ഒറ്റയ്ക്ക് ഇങ്ങനെ ഒഴുകി നടക്കേണ്ടി വരുമോ? ആ രാത്രി അമൃതയ്ക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

അധ്യായം 12: നിഴലിൻ്റെ കാത്തിരിപ്പ്

ഭയവും ഉപദേശവും

കാഷ്വാലിറ്റി വാർഡിൽ കണ്ട മരണത്തിൻ്റെ ദൃശ്യം അമൃതയെ വല്ലാതെ ഉലച്ചു. സൂക്ഷ്മശരീര പ്രക്ഷേപണം കേവലം ഒരു സാഹസിക വിനോദമല്ലെന്നും, അത് ജീവിതത്തിൻ്റെയും മരണത്തിൻ്റെയും അതിർവരമ്പുകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നും അവൾ മനസ്സിലാക്കി. ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ തിരിച്ചെത്തിയ ശേഷം, ആ യുവാവിൻ്റെ അലഞ്ഞുനടക്കുന്ന നിഴൽ അവളുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞില്ല.

അമൃത ഉടൻ തന്നെ ഡോമിനിക്കിന് മെയിൽ അയച്ചു.

"പ്രിയ ഡോമിനിക്, ഞാൻ കണ്ട കാഴ്ച എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു. ഒരാൾ ശരീരം വിട്ടുപോകുമ്പോൾ അയാളുടെ ആത്മാവ് ചുറ്റും നടക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ആ യുവാവിൻ്റെ ആത്മാവ് എവിടേക്കാണ് പോയത്? ഈ ലോകത്ത് അലഞ്ഞുനടക്കുന്ന ആത്മാക്കളെ കാണാൻ തുടങ്ങുന്നത് അപകടകരമല്ലേ?"

ഡോമിനിക്കിന്റെ മറുപടി ഉടൻ വന്നു, പതിവുള്ള ശാന്തത അതിനുണ്ടായിരുന്നില്ല.

"അമൃതേ, നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ വളരെ അപകടകരമായ ഒരു അവസ്ഥയിലേക്കാണ് കടന്നിരിക്കുന്നത്. മരണം സംഭവിച്ച ഉടനെ ഉണ്ടാകുന്ന ബോധത്തെയാണ് നിങ്ങൾ കണ്ടത്. അത് വേർപെടലിൻ്റെ ഏറ്റവും ദുഃഖകരമായ നിമിഷമാണ്. സാധാരണഗതിയിൽ, ഒരു ആത്മാവ് 72 മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ ഭൗതിക ലോകത്തിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണമായും വിട്ടുപോകും. അതിനുശേഷം അവർക്ക് തിരിച്ചു വരാനോ, നിലവിലെ സ്ഥലത്ത് തുടരാനോ സാധിക്കില്ല. നിങ്ങൾ ആത്മാക്കളെ കണ്ടത്, നിങ്ങളുടെ വൈബ്രേഷൻ ലെവൽ ഇപ്പോൾ വളരെ ഉയർന്ന നിലയിൽ നിൽക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ്."

ഡോമിനിക് തുടർന്നു: "നിങ്ങളുടെ സുരക്ഷയാണ് ഏറ്റവും പ്രധാനം. നിങ്ങൾ ഇനി പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്. പക്ഷേ, ആ യുവാവിനെ സഹായിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ടെങ്കിൽ, 72 മണിക്കൂറുകൾക്ക് ശേഷം വീണ്ടും ശ്രമിച്ചുനോക്കൂ. അപ്പോഴും ആ ബോധം ഇവിടെത്തന്നെ ഉണ്ടെങ്കിൽ, എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് വ്യക്തമാക്കുക. സൂക്ഷിക്കുക, ഈ അവസ്ഥയിൽ പല സങ്കീർണതകളും ഉണ്ടാവാം."

72 മണിക്കൂറുകൾക്ക് ശേഷം

ഭയത്തോടെയാണെങ്കിലും അമൃത ഡോമിനിക്കിന്റെ ഉപദേശം അനുസരിച്ചു. മൂന്ന് ദിവസങ്ങൾ ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ അവൾ സ്വയം അടച്ചിരുന്നു. വീണ്ടും പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യുന്നത് സുരക്ഷിതമാകുമോ എന്ന ഭയം അവളെ അലട്ടി. 72 മണിക്കൂറുകൾ പൂർത്തിയായ നാലാം രാത്രി, അമൃത വീണ്ടും പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു.

വേഗത്തിൽ സൂക്ഷ്മശരീരം വേർപെടുത്തിയ അവൾ, ആദ്യം ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ ഭാഗത്തേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി. കാഷ്വാലിറ്റി വാർഡിന് മുകളിലോ, മറ്റ് വാർഡുകൾക്ക് സമീപമോ ആ യുവാവിൻ്റെ നിഴലിനെ അവൾ കണ്ടില്ല. നഗരത്തിന് മുകളിലെ വലിയ ജലസംഭരണ ടാങ്കിന്റെ അടുത്തും അവൾ തിരഞ്ഞു. ആരെയും കാണാഞ്ഞപ്പോൾ, അമൃതയ്ക്ക് വലിയ ആശ്വാസം തോന്നി. അയാൾ എവിടേക്കോ പോയിരിക്കുന്നു. ശാന്തമായ മനസ്സോടെ അവൾ ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിലേക്ക് തിരികെ ഒഴുകി നീങ്ങി.

നിഴൽ മുറിയിൽ

അമൃത തിരികെ തൻ്റെ മുറിയിലെത്തി. കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന തൻ്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ ഒരുങ്ങുകയായിരുന്നു അവൾ.

ആ നിമിഷം, മുറിയുടെ ജനലിനരികിൽ, അവ്യക്തമായ രൂപത്തിൽ ആ യുവാവ് നിൽക്കുന്നു! അമൃത ഞെട്ടി പിന്നോട്ട് വായുവിൽ തെന്നിമാറി.

ആ യുവാവ് വിഷാദത്തോടെ പുഞ്ചിരിച്ചു. "നീ എന്നെ കാണുമെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. ഈ അവസ്ഥയിൽ എന്നെ കാണാൻ കഴിയുന്ന ഒരേയൊരാൾ നീ മാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നെ കാത്തിരുന്നത്."

അമൃതയുടെ ഹൃദയം നിലച്ചതുപോലെ തോന്നി. 72 മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ വിട്ടുപോകേണ്ട ബോധം, അവളെ കാത്ത് തൻ്റെ മുറിയിൽ! അവൾ ഒരു നിമിഷം പോലും ആലോചിച്ചില്ല. ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ച അമൃത, ശക്തിയായി തൻ്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങി.

ഫ്ലാഷ്!

അവൾ കട്ടിലിൽ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു, നെഞ്ചിൽ കൈവെച്ച് കിതച്ചു. മുറിയിൽ അമൃതയും നിഴലും ഒരുമിച്ച് ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന ചിന്ത അവളെ ഭയപ്പെടുത്തി. ഉടൻ തന്നെ അവൾ ഡോമിനിക്കിന് ഇ-മെയിൽ അയച്ചു.

"ഡോമിനിക്, ഞാൻ അവനെ എൻ്റെ മുറിയിൽ കണ്ടു! അവൻ പോയിട്ടില്ല. എന്നെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഇത് വളരെ സങ്കീർണമായ അവസ്ഥയല്ലേ?"

അൽപ്പസമയത്തിന് ശേഷം മറുപടി വന്നു: "അമൃതേ, ശാന്തമാകൂ. നിങ്ങൾ ശരീരത്തിൽ തിരിച്ചെത്തി, ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. അതുകൊണ്ട് സങ്കീർണതകളില്ലെന്ന് കരുതാം. ഭയമാണ് ഏറ്റവും വലിയ തടസ്സം. അവനോട് സംസാരിക്കുക. എന്താണ് അവനെ ബന്ധിച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലാക്കുക. നിങ്ങൾക്കാവുമെങ്കിൽ സഹായിക്കുക."

സൗഹൃദത്തിൻ്റെ കരാർ

അടുത്ത രാത്രി, അമൃത ഉറച്ച മനസ്സോടെ വീണ്ടും പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു.

മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുവന്ന അമൃതയെ ആ യുവാവ് നോക്കി. "ഞാൻ നിനക്ക് ഭയം ഉണ്ടാക്കിയെങ്കിൽ ക്ഷമിക്കണം," അവൻ പറഞ്ഞു.

"എന്താണ് നിനക്ക് വേണ്ടത്?" അമൃത ചോദിച്ചു. ഭയമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, അവൻ നിസ്സഹായനാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.

"ഞാൻ കഴിഞ്ഞ നാല് രാവും പകലും ഇവിടെ അലഞ്ഞു നടക്കുകയായിരുന്നു. എല്ലാവരും എന്നെ ഓർത്ത് കരയുന്നു. എനിക്ക് അവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. എന്നെ കാണാൻ നിനക്ക് മാത്രമേ കഴിയുന്നുള്ളൂ. എനിക്ക് എവിടേക്കാണ് പോകേണ്ടതെന്ന് അറിയില്ല." അവൻ്റെ ശബ്ദം ഏകാന്തത നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. "എനിക്കൊരു വഴികാട്ടിയെ ആവശ്യമുണ്ട്. കുറഞ്ഞപക്ഷം, സംസാരിക്കാൻ ഒരാളെയെങ്കിലും. നീയൊരാളെ മാത്രമേ എനിക്ക് കണ്ടത്താൻ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. അതുകൊണ്ട്... നീ ഇവിടെനിന്ന് പൂർണ്ണമായി പോകുന്നതുവരെ എനിക്കുവേണ്ടി അൽപ്പസമയം ചെലവഴിക്കാമോ?"

ഡോമിനിക്കിൻ്റെ ഉപദേശം അമൃത ഓർത്തു: 'നിങ്ങൾക്ക് സഹായിക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ, സഹായിക്കുക.'

"ഞാനൊരു മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥിയാണ്. എനിക്ക് എൻ്റേതായ പരിമിതികളുണ്ട്. ഒരു ദിവസം 30 മിനിറ്റ്. അതാണ് എൻ്റെ പരമാവധി," അമൃത പറഞ്ഞു.

"സമ്മതിച്ചു," അവൻ്റെ മുഖത്ത് ആശ്വാസം നിഴലിച്ചു. "സത്യത്തിൽ എനിക്ക് സന്തോഷമായി. കുറഞ്ഞപക്ഷം, എനിക്ക് കാത്തിരിക്കാൻ ഒരാളെങ്കിലുമുണ്ടല്ലോ."

"ഇന്ന് മതി. ഞാൻ പോവുകയാണ്. നീ ഇവിടെത്തന്നെ ഉണ്ടാകുമോ?" അമൃത ചോദിച്ചു.

"ഉണ്ടാകും," അവൻ മറുപടി നൽകി.

"ശരി, നാളെ കാണാം. സൂക്ഷിക്കുക," അമൃത പറഞ്ഞു.

"ബൈ," അവൻ ചിരിച്ചു. അമൃത തന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. ഭയത്തിനു പകരം, ഒരാളെ സഹായിച്ചതിലുള്ള ഒരുതരം സംതൃപ്തി അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു.

അധ്യായം 13: റോയിയുടെ കഥ

അമൃത അടുത്ത രാത്രി വീണ്ടും സൂക്ഷ്മശരീരം വേർപെടുത്തി. ഹോസ്റ്റൽ മുറിയുടെ ജനലിനരികിൽ റോയ് അവളെയും കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ്റെ മുഖത്ത് കഴിഞ്ഞ ദിവസം കണ്ടതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ തെളിച്ചമുണ്ടായിരുന്നു.

അവളെ കണ്ടപ്പോൾ റോയ് പതിയെ ചിരിച്ചു. "നീയൊരുപാട് വൈകിയില്ല. ഞാൻ നിനക്കുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു."

"ഞാൻ പറഞ്ഞല്ലോ, എൻ്റെ പഠനം കഴിഞ്ഞിട്ട് 30 മിനിറ്റേ എനിക്ക് തരാൻ കഴിയൂ," അമൃത പറഞ്ഞു.

"അറിയാം," റോയ് പറഞ്ഞു. "എന്നാൽ നീ ഇന്ന് വരുമ്പോൾ നിന്നോട് എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്ന് ഞാൻ ആലോചിച്ചു. സത്യം പറഞ്ഞാൽ, എൻ്റെ കഥകൾ കേൾക്കാൻ ഒരാളുണ്ടാവുക എന്നത് വലിയ ആശ്വാസമാണ്. ഞാൻ ഇന്ന് രാത്രി സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി കുറച്ച് കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിൽ ഒരുക്കിയിരുന്നു."

"ഓ, നന്നായി," അമൃത ചിരിച്ചു. "എങ്കിൽ തുടങ്ങിക്കോളൂ. എനിക്ക് നിന്നെ പരിചയപ്പെടാൻ ആഗ്രഹമുണ്ട്."

അങ്ങനെ, വായുവിൽ ഒഴുകിനടക്കുന്ന സൂക്ഷ്മശരീരങ്ങളായി അവർ പരസ്പരം പരിചയപ്പെട്ടു.

റോയ് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി: "എൻ്റെ അച്ഛൻ വിരമിച്ച ഒരു NRI ആണ്. എൻ്റെ ചേട്ടൻ UK-യിലാണ്. അമ്മ വീട്ടമ്മയാണ്. ഞാൻ എൻജിനീയറിങ് വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നു. പഠനത്തിൽ താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും, സിനിമാ മേഖലയിലെ ചില കാര്യങ്ങളോടായിരുന്നു എനിക്ക് യഥാർത്ഥ ആകർഷണം. ഒരു നടനാകണം എന്നില്ല, പക്ഷേ സിനിമയുടെ ഏതെങ്കിലും ഒരു ഭാഗമാകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. എൻ്റെ യഥാർത്ഥ അഭിനിവേശം അതായിരുന്നു."

അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. "പിന്നെ എനിക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടമുള്ള കാര്യമായിരുന്നു സോളോ ബൈക്ക് യാത്രകൾ. ഒറ്റയ്ക്ക് ദൂരയാത്രകൾ പോകുന്നതിൽ എനിക്കൊരു പ്രത്യേക സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയിരുന്നു. അവസാനത്തെ സോളോ ട്രിപ്പ്, എൻ്റെ ഇരുപതാം പിറന്നാളിന് ചേട്ടൻ സമ്മാനമായി നൽകിയ ബൈക്കിലായിരുന്നു. ആ യാത്ര ഇവിടെ, ഈ നഗരത്തിൽ അവസാനിച്ചു. എൻ്റെ ഹെൽമറ്റിന് പോലും എന്നെ രക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല."

ഈ നിമിഷം, റോയിയുടെ മുഖത്തെ ചിരി മാഞ്ഞു. അവൻ്റെ ശബ്ദം ഇടറി. "എൻ്റെ അമ്മയുടെ കരച്ചിൽ... അതാണ് എന്നെ ഏറ്റവും വേദനിപ്പിക്കുന്നത്."

അമൃതയ്ക്ക് ആ നിഴലിൻ്റെ വിഷമം മനസ്സിലായി. "മതി റോയ്. അത് സാരമില്ല. നീ വിഷമിക്കാതെ. ഈ ലോകത്ത് ദുഃഖകരമായ നിമിഷങ്ങളെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്. നിൻ്റെ നല്ല ജീവിതത്തിലെ സന്തോഷകരമായ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് മാത്രം എന്നോട് പറയുക. അതാണ് ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്."

അവളുടെ വാക്കുകൾ റോയിക്ക് ആശ്വാസം നൽകി. അവൻ തലയാട്ടി.

"സമയം കഴിഞ്ഞു, റോയ്. എനിക്ക് പോകണം," അമൃത പറഞ്ഞു.

"ശരി," റോയ് പറഞ്ഞു. "നാളെ കാണാം. എൻ്റെ അടുത്ത യാത്രകളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ നാളെ പറയാം."

"ശരി, ശ്രദ്ധിക്കുക. ബൈ," അമൃത പറഞ്ഞ് തൻ്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് മടങ്ങി.

അധ്യായം 14: വിടവാങ്ങലിന്റെ കത്തുകൾ

അമൃതയുടെ രഹസ്യം

അടുത്ത ദിവസം റോയ് ആകാംഷയോടെ അമൃതയെ കാത്തിരുന്നു. പതിവുപോലെ കൃത്യം 30 മിനിറ്റിനായി അവൾ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു വന്നു.

"ഇന്നലെ നീ നിന്റെ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു. ഇന്ന് എൻ്റെ ഊഴമാണ്," അമൃത ചിരിച്ചു.

"അതുതന്നെയാണ് എനിക്കറിയേണ്ടത്! ഈ ലോകത്ത് എന്നെ കാണാൻ നിനക്ക് എങ്ങനെ സാധിച്ചു?" റോയ് ആവേശത്തോടെ ചോദിച്ചു.

അമൃത തൻ്റെ കുടുംബ രഹസ്യം - ദേവയാനി അമ്മയുടെ പുസ്തകവും, തറവാട്ടിലെ ശാപമായി കണക്കാക്കിയിരുന്ന ആ വിദ്യയും, മുത്തശ്ശിയുടെ അനുഭവങ്ങളും - റോയിയോട് വിശദീകരിച്ചു.

റോയ് വിസ്മയം പൂണ്ടു. "വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല, അമൃതേ! ഇത് കേവലം ഒരാളുടെ മരണാനന്തരമുള്ള അലഞ്ഞുനടക്കലല്ല, ഇതൊരു രഹസ്യലോകം തന്നെയാണ്! നിനക്കൊരു അത്ഭുത കഴിവാണ് ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്."

അമൃതയുടെ മനസ്സ് സന്തോഷിച്ചു. മുത്തശ്ശി ശാപമെന്ന് വിളിച്ചതിനെ റോയ് ഒരു 'കഴിവ്' എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചത് അവൾക്ക് പുതിയ ആത്മവിശ്വാസം നൽകി. ആ ദിവസത്തെ അവരുടെ സൗഹൃദം കൂടുതൽ ദൃഢമായി.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. എല്ലാ രാത്രിയും അവർ 30 മിനിറ്റ് ലോകം കണ്ടും, സംസാരിച്ചും ചിലവഴിച്ചു.

റോയിയുടെ അപേക്ഷ

ഒരു ദിവസം, പതിവ് സംഭാഷണങ്ങൾക്കൊടുവിൽ റോയ് വിഷാദത്തോടെ അമൃതയെ നോക്കി.

"അമൃതേ, എനിക്കൊരു സഹായം ചെയ്യാമോ? ഞാൻ എൻ്റെ മാതാപിതാക്കളെയും ചേട്ടനെയും ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. ഞാൻ മരിച്ചെന്ന് അവർക്കറിയാം. പക്ഷേ, എൻ്റെ മനസ്സിലുള്ള ചില കാര്യങ്ങൾ അവരെ അറിയിക്കണം. നീ എനിക്കുവേണ്ടി എൻ്റെ വീട്ടിൽ പോയി, കുറച്ച് കത്തുകൾ അവർക്ക് കൈമാറണം."

അമൃത പരിഭ്രമിച്ചു. "റോയ്, എനിക്ക് ഭൗതിക ലോകത്തിൽ നിനക്കുവേണ്ടി ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല. ഞാൻ നിൻ്റെ ലോകത്തിലെ ഒരു സഞ്ചാരി മാത്രമാണ്. ഈ കത്തുകൾ കൊടുക്കുന്നത് വളരെ വലിയൊരു കാര്യമാണ്. എൻ്റെ കഴിവിൻ്റെ രഹസ്യം പുറത്തുവരും."

"അല്ല അമൃതേ, നീ ഈ ലോകത്ത് എൻ്റെ ഒരേയൊരു സുഹൃത്താണ്," റോയ് യാചിച്ചു. "എൻ്റെ അച്ഛനുമായി ഞാൻ അവസാനമായി സംസാരിച്ചത് ഒരു വഴക്കിൻ്റെ പേരിലായിരുന്നു. എൻ്റെ അമ്മയോട് ഞാൻ എത്രമാത്രം കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് അവരെ അറിയിക്കണം. എൻ്റെ ചേട്ടൻ... അവൻ എൻ്റെ സൂപ്പർ ഹീറോയാണ്. ഈ കത്തുകൾ അവർ വായിച്ചാൽ, അവർക്ക് കിട്ടുന്ന ആശ്വാസം വളരെ വലുതായിരിക്കും. എനിക്ക് വേണ്ടി..."

റോയിയുടെ നിസ്സഹായത അമൃതയുടെ മനസ്സ് മാറ്റി.

"ശരി റോയ്, നിനക്കുവേണ്ടി ഞാൻ അത് ചെയ്യാം. പക്ഷേ, കത്തുകൾ എൻ്റെ കൈയ്യിൽനിന്ന് നൽകാൻ കഴിയില്ല. അത് അപകടകരമാണ്. നമുക്ക് അവ പോസ്റ്റ് ചെയ്യാം."

അമൃത ഒരു കടലാസും പേനയുമെടുത്ത്, റോയ് പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധയോടെ എഴുതിയെടുത്തു.

1. അച്ഛനുള്ള ക്ഷമാപണക്കുറിപ്പ്: "അവസാനമായി എൻ്റെ സംസാരം വേദനിപ്പിച്ചെങ്കിൽ ക്ഷമിക്കണം. ഞാൻ എൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ അച്ഛനെ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നു."

2. അമ്മയ്ക്കുള്ള പ്രണയത്തിൻ്റെ കത്ത്: "അമ്മയാണ് എൻ്റെ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല വ്യക്തി. അമ്മ എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ശക്തിയായിരുന്നു."

3. ചേട്ടനുള്ള സന്ദേശം: "ചേട്ടൻ, നീ എൻ്റെ സൂപ്പർ ഹീറോയാണ്. എന്നും ധൈര്യത്തോടെയിരിക്കണം."

"ഈ കത്തുകൾ അവർക്ക് കൊടുക്കുമ്പോൾ എന്ത് പറയണം?" അമൃത ചോദിച്ചു.

റോയ് വിശദീകരിച്ചു: "അമൃതേ, നീ അവരോട് പറയണം: 'കാഷ്വാലിറ്റിയിൽ വെച്ച് അവൻ ബോധം നഷ്‌ടപ്പെടാതെ എന്നോട് സംസാരിച്ചിരുന്നു. ആ നിമിഷങ്ങളിൽ അവൻ എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടത് ഈ കത്തുകൾ എത്തിക്കാനായിരുന്നു. അവൻ നിങ്ങളെല്ലാവരെയും സ്നേഹിക്കുന്നു.'"

"നന്നായി. ഒരു കവറിൽ വെച്ച്, അയച്ച വിലാസം ഇല്ലാതെ, പോസ്റ്റ് ചെയ്യാം," അമൃത ഉറപ്പുനൽകി. "നീ പോസ്റ്റ് ചെയ്ത ശേഷം, അവർ വായിക്കുന്നത് നീ ഇവിടെയിരുന്ന് കാണണം. അതാണ് നിനക്കുള്ള വിടവാങ്ങൽ സമ്മാനം."

റോയിയുടെ കണ്ണുകൾ നന്ദിയോടെ നിറഞ്ഞു. "നന്ദിയുണ്ട്, അമൃതേ. നീ ഇല്ലെങ്കിൽ... ഈ ഏകാന്തതയിൽ ഞാൻ എന്നേ അലിഞ്ഞുപോയേനെ."

വിടവാങ്ങലിൻ്റെ കാഴ്ച

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ, അമൃത ലീവെടുത്തു. റോയിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകേണ്ട ദിവസം ആയതുകൊണ്ട് അവൾ അസ്വസ്ഥയായിരുന്നു. ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ കത്തുകൾ കവറിലാക്കി, പുറത്ത് അയച്ച വിലാസം ഇല്ലാതെ, പോസ്റ്റ് ചെയ്തു.

അമൃത മുറിയിൽ കാത്തിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന്, തണുത്ത ഒരു ഐസ് സ്പർശം പോലെ, റോയിയുടെ സാന്നിധ്യം അവളുടെ ശരീരത്തിൽ അനുഭവപ്പെട്ടു. അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ച് തയ്യാറെടുത്തു.

"അമൃതേ, പോസ്റ്റ്മാൻ എത്തി!" റോയ് ആവേശത്തോടെ വിളിച്ചു.

അമൃത വേഗത്തിൽ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു.

അവർ ഒരുമിച്ച് റോയിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി. റോയിയുടെ അമ്മ പോസ്റ്റ്മാൻ നൽകിയ കവർ തുറന്ന് വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. അച്ഛനും ചേട്ടനും അടുത്ത് നിന്നു. അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ പെട്ടെന്ന് നിറഞ്ഞൊഴുകി. വാക്കുകൾ പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിയാതെ അമ്മ കത്ത് അച്ഛനെ ഏൽപ്പിച്ചു. ഓരോ കത്തും അവർ വായിച്ചു തീർക്കുമ്പോൾ, അവർ വികാരാധീനരായി.

ഈ കാഴ്ച കണ്ടപ്പോൾ റോയ് വികാരങ്ങൾ നിയന്ത്രിക്കാനാവാതെ പോയി. "അമ്മേ!" എന്ന് അവൻ വിളിച്ചു, നിസ്സഹായതയോടെ അമ്മയുടെ സൂക്ഷ്മശരീരത്തെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

"നിനക്ക് പോകാം, അമൃതേ! എന്നെ എൻ്റെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം കുറച്ച് നേരം തനിച്ചാക്കൂ. എൻ്റെ വിടവാങ്ങൽ ഇതാണ്. അവരെ കണ്ടിട്ട്... എനിക്കിപ്പോൾ സന്തോഷത്തോടെ പോകാം."

അമൃത സങ്കടത്തോടെ അവനെ നോക്കി. "നീ ഉറപ്പാണോ, റോയ്?"

"അതെ," അവൻ്റെ ശബ്ദം ശാന്തമായിരുന്നു.

"എങ്കിൽ, ഇന്ന് രാത്രി എൻ്റെ മുറിയിലേക്ക് വരേണ്ട. ഈ രാത്രി നിനക്കുവേണ്ടി," അമൃത പറഞ്ഞു. "നല്ല യാത്ര നേരുന്നു, റോയ്."

അമൃത അവനോട് വിടചൊല്ലി, വേഗത്തിൽ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് മടങ്ങി. റോയ് സന്തോഷത്തോടെ കുടുംബത്തിന്റെ ദുഃഖം കണ്ടുകൊണ്ട് അവിടെ നിന്നു. "ഇനി എൻ്റെ അടുത്ത ലോകത്തേക്ക് എനിക്ക് പോകാം," അവൻ ചിന്തിച്ചു.

അമൃത മുറിയിൽ തിരിച്ചെത്തി കണ്ണുകൾ തുറന്നു. റോയിയെ സഹായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ അവൾക്ക് ആശ്വാസം തോന്നി, ഒപ്പം, തൻ്റെ രഹസ്യലോകം അവസാനിച്ചതിലുള്ള ദുഃഖവും.

അധ്യായം 15: വിടവാങ്ങൽ, വീണ്ടുമൊരു ജീവിതം

ആകർഷണത്തിൻ്റെ കെണി

റോയിയെ സഹായിക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ, ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. പതിവായി രാത്രികളിൽ അവർ കണ്ടുമുട്ടി. റോയിയുടെ നിഷ്കളങ്കതയും, സൂക്ഷ്മശരീര ലോകം നൽകിയ സ്വാതന്ത്ര്യവും അമൃതയെ വല്ലാതെ ആകർഷിച്ചു. ഡോമിനിക്കിന്റെ മുന്നറിയിപ്പുകളെല്ലാം അവൾ മറന്നു. അവർക്കിടയിൽ ഒരുതരം വൈകാരിക ബന്ധം വളർന്നു. റോയ് ഇത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു, അമൃതയും. എന്നാൽ, ഈ ബന്ധം തുറന്നു പറയാൻ അവർ മടിച്ചു.

പതിവായി 30 മിനിറ്റ് മാത്രം അനുവദിച്ചിരുന്ന നിയമം അവർ ലംഘിച്ചു. രാത്രി മുഴുവൻ അവർ ഒരുമിച്ച് നഗരത്തിന് മുകളിലൂടെ ഒഴുകിനടന്നു. ഒരു രാത്രി, അവരുടെ വൈകാരിക അടുപ്പം അതിരുകൾ ഭേദിച്ചു. അവർ പരസ്പരം ചുംബിച്ചു.

"റോയ്, ഇത് തെറ്റാണ്. ഞാൻ..." അമൃത പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.

അവളെ മുറുകെപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് റോയ് പറഞ്ഞു, "എനിക്കറിയാം, അമൃതേ. പക്ഷേ, നീ എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകരുത്. ഞാൻ നിന്നെ... "

അവൻ്റെ വാക്കുകൾ പൂർത്തിയാക്കും മുൻപ്, അമൃത ശരീരം വിട്ട് അധികനേരം നിന്നതിലുള്ള ഭയം കാരണം തിരികെ പ്രവേശിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

എന്നാൽ, ഈ തവണ ശരീരം ശക്തമായി എതിർത്തു. അവൾക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല!

നന്ദിനിയുടെ ദുരന്തം അമൃതയുടെ മനസ്സിൽ മിന്നിമറഞ്ഞു. അവൾ പരിഭ്രമിച്ചുപോയി. 'ബോധം പുറത്തുപോകുമ്പോൾ ശരീരം സ്വയം പൂട്ടിയിട്ടതുപോലെ.' മുത്തശ്ശിയുടെ വാക്കുകൾ!

അമൃത ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു. അവൾ സ്വയം പറഞ്ഞു: 'ഇതൊരു സഹായിക്കൽ മാത്രമാണ്, പ്രണയമല്ല. നിനക്ക് ജീവിതമുണ്ട്.' ഏറെ ശ്രമകരമായി, ഒടുവിൽ അമൃത ശരീരത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

തിരിച്ചെത്തിയ അവൾ വല്ലാതെ ഭയന്നു. ഉടൻ തന്നെ അവൾ ഡോമിനിക്കിന് മെയിൽ അയച്ചു.

"ഡോമിനിക്, എനിക്ക് തിരികെ വരാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഞാനും റോയിയും പരസ്പരം..."

ഡോമിനിക്കിന്റെ മുന്നറിയിപ്പ്

ഡോമിനിക്കിൻ്റെ മറുപടി ഗൗരവമുള്ളതായിരുന്നു.

"നിങ്ങൾ അപകടത്തിൻ്റെ പാരമ്യത്തിലാണ്, അമൃതേ. അതുപോലെത്തന്നെയാണ് റോയിയും. അവൻ 72 മണിക്കൂറിനു ശേഷവും ഇവിടെ തുടരുന്നതിൻ്റെ കാരണം ഇപ്പോൾ എനിക്ക് മനസ്സിലായി. അവൻ്റെ ശരീരം മരിച്ചെങ്കിലും, നിങ്ങളുമായുള്ള വൈകാരിക ബന്ധം അവനെ ഭൗതിക ലോകത്ത് തളച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു. നിങ്ങളിരുവരും അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. നീ ജീവനുള്ള മനുഷ്യനാണ്, റോയ് ഒരു നിഴലും. നിനക്ക് മനോഹരമായ ഒരു കുടുംബമുണ്ട്. നന്ദിനിയെപ്പോലെ നിനക്ക് നിൻ്റെ ജീവിതം ത്യജിക്കാൻ കഴിയില്ല. സത്യം തിരിച്ചറിയുക. റോയിയോട് കാര്യങ്ങൾ തുറന്നു പറയുക. ഈ ബന്ധം അവസാനിപ്പിക്കുക. അടുത്ത രണ്ടാഴ്ചത്തേക്ക് പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യരുത്. ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കാതെ, വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുക."

ആ ദിവസം മുഴുവൻ അമൃത ചിന്തയിലായിരുന്നു. രാത്രി, ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയോടെ അവൾ വീണ്ടും പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു.

"റോയ്," അമൃത പറഞ്ഞു. "നമ്മൾ ഇത് നിർത്തണം. നീ പൂർണ്ണമായും പോകാതിരിക്കുന്നതിൻ്റെ കാരണം, ഞാൻ ഇവിടെ ഉള്ളതുകൊണ്ടാണ്. ഡോമിനിക്കിൻ്റെ ഉപദേശം..."

റോയ് കണ്ണീരോടെ അവളെ നോക്കി. അവനും ആ സത്യം മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു.

ഹൃദയം തകർന്ന്, റോയ് സമ്മതിച്ചു. "നിനക്ക് പോകാം, അമൃതേ. നിൻ്റെ നല്ല ജീവിതം നശിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല."

ഈ തവണ ശരീരം വിട്ടുപോയ അമൃത കഠിനമായി കരഞ്ഞു. അവൾ റോയിയെ ഒരുപാട് മിസ്സ് ചെയ്തു.

അമ്മയുടെ സാമീപ്യം

ആ രാത്രി അവൾ ഉറങ്ങിയില്ല. തനിയെ ഇരുന്നാൽ വീണ്ടും പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യുമെന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവൾ നേരം വെളുക്കുന്നതുവരെ ആശുപത്രിയിൽ പോയി സമയം ചിലവഴിച്ചു.

അമൃത ഉടൻ തന്നെ രണ്ടാഴ്ചത്തെ അവധിയെടുത്ത് വീട്ടിലേക്ക് പോയി. അമ്മയെ രാത്രി ഡ്യൂട്ടിക്ക് പോകരുതെന്ന് അവൾ നിർബന്ധിച്ചു. "എനിക്കിപ്പോൾ അമ്മയെ ഇവിടെ ആവശ്യമുണ്ട്," അവൾ പറഞ്ഞു. അമ്മ അത് അംഗീകരിച്ചു.

ആ ദിവസങ്ങളിൽ പലപ്പോഴും റോയിയുടെ തണുത്ത ഐസ് സ്പർശം അവൾ അനുഭവിച്ചു. അവൾ കട്ടിലിൽ കിടന്ന് കരഞ്ഞു, പക്ഷേ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തില്ല.

ഒരു ദിവസം രാത്രി, അമ്മയ്ക്ക് ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് അടിയന്തിര കോൾ വന്നു. അമ്മ വേഗം തന്നെ പുറപ്പെട്ടു.

അമ്മ പോയതും, ഒറ്റപ്പെട്ട നിമിഷത്തിൽ, അമൃതയ്ക്ക് നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടു. അവൾ വേഗത്തിൽ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തു.

റോയ് ആ മുറിയിൽ ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ അവളെ കാത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ അവളെ മുറുകെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, ചുംബിച്ചു. അവൾക്ക് അവൻ്റെ മാനസികാവസ്ഥ ഊഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.

ഈ സമയം, അമ്മ തിരികെ വന്നു. ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ ബോധമില്ലാതെ കിടക്കുന്ന അമൃതയെ കണ്ടപ്പോൾ അമ്മ ഭയന്നു. ഉടൻ തന്നെ അവളെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.

എന്നാൽ റോയ്, അമൃതയുടെ സൂക്ഷ്മശരീരത്തെ മുറുകെപ്പിടിച്ച് വിടാൻ തയ്യാറായില്ല.

അവസാനമായി, ട്രോളിയിൽ കിടക്കുന്ന സ്വന്തം ശരീരത്തിന് ചുറ്റും വേദനയോടെ നിൽക്കുന്ന അച്ഛൻ്റെയും അമ്മയുടെയും ദുഃഖം അവൾ കണ്ടു.

അവൾ റോയിയോട് പറഞ്ഞു: "റോയ്, ഇത് നമ്മുടെ അവസാന കൂടിക്കാഴ്ചയാണ്. നിൻ്റെ ആത്മാവിനെ സ്വതന്ത്രമാക്കുക. നീ നല്ല വ്യക്തിയാണ്, നിനക്കൊരു നല്ല പുനർജന്മം ഉണ്ടാകും."

അമൃത, വിടവാങ്ങലായി റോയിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, അവൻ്റെ നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചു, സ്വയം കണ്ണുകൾ അടച്ചു.

ആ നിമിഷം, അവൾ ശക്തിയായി തൻ്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് മടങ്ങി.

അവൾ കണ്ണ് തുറന്നു. അടുത്തുള്ള ട്രോളിയിൽ റോയിയുടെ മൃതദേഹം നിശ്ചലമായി കിടക്കുന്നു.

അമൃത, സംഭവിച്ചതൊന്നും ആരോടും പറഞ്ഞില്ല.

അമൃത സാധാരണ ജീവിതത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. ദിവസങ്ങളും ആഴ്ചകളും മാസങ്ങളും കടന്നുപോയി. അവൾ കഠിനമായി പഠിച്ചു. പഠനത്തിൻ്റെ ഭാരം അവളെ ആ പഴയ ഏകാന്തതയിൽ നിന്നും, നിഗൂഢമായ ഓർമ്മകളിൽ നിന്നും അകറ്റി നിർത്തി.

ഒടുവിൽ, അവൾ MBBS ബിരുദം പൂർത്തിയാക്കി. ഒരു ഡോക്ടറായുള്ള അവളുടെ പുതിയ ജീവിതം ആരംഭിച്ചു.

ഒരു രാത്രി, അവൾ ശാന്തമായി ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു. അവളുടെ മുറിയിലെ വെളിച്ചം അണഞ്ഞു.

അവളുടെ ശരീരം കട്ടിലിൽ നിശ്ചലമായി കിടന്നു.

ആ നിശബ്ദതയിൽ, പതിയെ... ചീവീടുകളുടെ നിർത്താതെയുള്ള ശബ്ദം അവളുടെ ചെവിയിൽ നേരിയ പ്രകമ്പനത്തോടെ മുഴങ്ങാൻ തുടങ്ങി.