Shadows of Roopa
Shadows of Roopa
അധ്യായം 1: രാത്രിയിലെ കണ്ടുമുട്ടൽ (The Night Encounter)
നഗരം ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണിരുന്നു. പകൽ മുഴുവൻ നീണ്ടുനിന്ന ബഹളങ്ങൾക്കും തിരക്കുകൾക്കും ശേഷം, തെരുവുകൾ ഇപ്പോൾ ശ്വാസം വിടുന്നതുപോലെ തോന്നി. തെരുവുവിളക്കുകൾ മാത്രം, പാതി മയക്കത്തിലെന്നപോലെ മഞ്ഞവെളിച്ചം റോഡിലെ വിള്ളലുകൾക്കുമേൽ ചൊരിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. കടകളുടെ ഷട്ടറുകൾ താഴ്ത്തിയിരിക്കുന്നു; അവിടെ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന പരസ്യപ്പലകകൾ കാറ്റിൽ മെല്ലെ ആടി ഉലയുന്നത് നിഴലുകളെ നൃത്തം ചെയ്യിച്ചു.
ആ വിജനമായ പാതയിലൂടെ രൂപ നടന്നു. അവളുടെ ഓരോ ചുവടുവെപ്പിലും ഒരുതരം ക്ഷീണം നിഴലിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും, മനസ്സിൽ അവൾ ഉണർന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു. നിരുപ് എന്ന പഴയ പേരും പഴയ ശരീരവും അവൾ എന്നേ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് അവൾ രൂപയാണ്. സമൂഹം കൽപ്പിച്ച കെട്ടുപാടുകൾ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ്, സ്വന്തം അസ്തിത്വം കണ്ടെത്തിയവൾ. അവളുടെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ചെറിയ തുകൽ ബാഗിൽ അവൾ മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്നു. ആ ബാഗിനുള്ളിലെ ഭാരം അവളുടെ മനസ്സിനു നൽകുന്ന ധൈര്യം ചെറുതല്ലായിരുന്നു.
തണുത്ത കാറ്റ് അവളുടെ മുടിയിഴകളെ തഴുകി കടന്നുപോയി. നടപ്പാതയിൽ ചിതറിക്കിടന്ന പ്ലാസ്റ്റിക് കവറുകൾ കാറ്റിൽ ഉരസുന്ന ശബ്ദവും, ദൂരെ എവിടെയോ ചീറിപ്പായുന്ന ബൈക്കിന്റെ ഇരമ്പലും മാത്രമായിരുന്നു ആ നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ചിരുന്നത്. ഓരോ നിഴലിലും ഓരോ കഥകളുണ്ട് എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ചിലത് ഭയപ്പെടുത്തുന്നവ, ചിലത് സങ്കടപ്പെടുത്തുന്നവ. അവളുടെ സ്വന്തം ജീവിതം പോലെ.
പെട്ടെന്നാണ് ആ ശബ്ദം അവളുടെ കാതുകളിൽ ഉടക്കിയത്.
ഒരു തേങ്ങൽ. അല്ല, അതൊരു നിലവിളിയാകാൻ വെമ്പുന്ന, പാതിവഴിയിൽ ശ്വാസംമുട്ടിപ്പോയ ഒരു ശബ്ദമായിരുന്നു.
രൂപ പെട്ടെന്ന് നിന്നു. അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് ഒന്ന് ഉയർന്നു. തെരുവ് വിജനമാണ്. ഈ സമയത്ത് ആരായിരിക്കും? അവളുടെ മനസ്സ് പലതരം കണക്കുകൂട്ടലുകൾ നടത്തി. ഒരുപക്ഷേ അത് കാറ്റിന്റെ ശബ്ദമായിരിക്കുമോ? അതോ തെരുവുനായ്ക്കളുടെ കുറുകലോ?
പക്ഷേ, ആ ശബ്ദം വീണ്ടും കേട്ടു. ഇത്തവണ അത് കൂടുതൽ വ്യക്തമായിരുന്നു. ഭയം നിറഞ്ഞ, സഹായത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ നേർത്ത കരച്ചിൽ. തൊട്ടുമുന്നിലുള്ള ഇടവഴിയിലെ ഇരുളിൽ നിന്നാണ് അത് വന്നത്.
"ഹലോ? അവിടെ ആരാണ്? ആർക്കെങ്കിലും സഹായം വേണോ?"
രൂപയുടെ ശബ്ദം ആ ഇടവഴിയിലേക്ക് ഒഴുകി. അവൾ മെല്ലെ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. ഭയം അവളെ പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, അതിനേക്കാൾ വലിയൊരു വികാരം—ഒരുപക്ഷേ താൻ ഒരിക്കൽ അനുഭവിച്ച നിസ്സഹായത മറ്റൊരാൾക്ക് ഉണ്ടാകരുതെന്ന വാശി—അവളെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചു.
ഇടവഴിയുടെ അറ്റത്തേക്ക് എത്തിയപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച അവളുടെ രക്തം മരവിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു.
രണ്ട് പുരുഷന്മാർ. മദ്യത്തിന്റെ ലഹരിയിലും മൃഗതുല്യമായ ആവേശത്തിലും അവർ ഒരു പെൺകുട്ടിയെ വളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആ പെൺകുട്ടി ഭയത്താൽ വിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ മരണഭയം നിഴലിച്ചിരുന്നു. ഒരാൾ അവളുടെ തോളിൽ ബലമായി പിടിച്ചിരിക്കുന്നു, മറ്റേയാൾ അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങളിൽ പിലിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് അശ്ലീലമായ ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്നു.
ആ കാഴ്ച രൂപയുടെ ഉള്ളിലെ പഴയ മുറിവുകളെ ഉണർത്തി. വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്, താൻ ഒറ്റപ്പെട്ടപ്പോൾ, താൻ അലറിവിളിച്ചപ്പോൾ കേൾക്കാൻ ആരുമില്ലാതിരുന്ന ആ രാത്രികൾ അവളുടെ ഓർമ്മയിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറി. ഇല്ല, ഇനിയൊരു പെൺകുട്ടിക്കും അത് സംഭവിക്കാൻ പാടില്ല.
"ഏയ്! അവളെ വിടടാ!"
രൂപയുടെ ശബ്ദം ആ ഇടവഴിയിൽ ഇടിമുഴക്കം പോലെ മുഴങ്ങി. അവൾ ഇരുളിൽ നിന്ന് വെളിച്ചത്തിലേക്ക് കടന്നുനിന്നു.
അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ ശബ്ദം കേട്ട് അക്രമികൾ ഒന്ന് ഞെട്ടി. പെൺകുട്ടിയുടെ തോളിൽ പിടിച്ചിരുന്നവൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. രൂപയെ കണ്ടപ്പോൾ അവന്റെ മുഖത്ത് പുച്ഛം നിറഞ്ഞ ഒരു ചിരി വിടർന്നു.
"ആഹാ, ഇതാരാ? വഴിപോക്കരോ? നിനക്ക് നിന്റെ കാര്യം നോക്കി പോയാൽ പോരേ പെണ്ണേ?" അവൻ പരിഹാസത്തോടെ ചോദിച്ചു.
"ഞാൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ലേ? അവളെ വിടാനാണ് പറഞ്ഞത്!"
രൂപയുടെ ശബ്ദത്തിന് ഇപ്പോൾ കൂടുതൽ ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ ശരീരത്തിലെ ഓരോ ഞരമ്പും വലിഞ്ഞുമുറുകി. ഭയമല്ല, മറിച്ച് നിയന്ത്രിക്കാനാവാത്ത കോപമായിരുന്നു അവളിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നത്.
രൂപയെ കണ്ടതോടെ ആ പെൺകുട്ടിക്ക് ചെറിയൊരു ധൈര്യം കിട്ടി. അവൾ സർവ്വശക്തിയുമെടുത്ത് നിലവിളിച്ചു. അത് കേട്ടതോടെ അക്രമികളിൽ ഒരാൾക്ക് കലി കയറി. അവൻ രൂപയ്ക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു.
"നീ ആളെ വിളിച്ചുകൂട്ടുമോടി?" എന്ന് ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ രൂപയ്ക്ക് നേരെ പാഞ്ഞുടുത്തു.
എന്നാൽ രൂപ തയ്യാറായിരുന്നു. അവളുടെ കൈകൾ ബാഗിനുള്ളിലേക്ക് വഴുതിയിറങ്ങി. അവിടെ, സുരക്ഷിതമായി വെച്ചിരുന്ന ചെറിയൊരു ഉപകരണം—ഒരു സർജിക്കൽ ബ്ലേഡ്—അവൾ വിരലുകൾക്കിടയിൽ ഭദ്രമായി പിടിച്ചു. അത് ആരെയെങ്കിലും കൊല്ലാനായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് സ്വയം രക്ഷിക്കാൻ അവൾ കരുതിയതായിരുന്നു. മെഡിക്കൽ കോളേജ് പഠനകാലത്ത്, ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന അതേ ഉപകരണം, ഇന്ന് സ്വന്തം ജീവൻ സംരക്ഷിക്കാൻ അവൾക്ക് ആയുധമാക്കേണ്ടി വന്നിരിക്കുന്നു.
അക്രമി അവളുടെ കഴുത്തിന് നേരെ കൈ നീട്ടിയതും, രൂപ ഒരു മിന്നൽവേഗത്തിൽ വശത്തേക്ക് മാറി. അവളുടെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ബ്ലേഡ് വായുവിൽ ഒരു നേർത്ത വര വരച്ചു. അവന്റെ കൈത്തണ്ടയിൽ അത് ആഴത്തിൽ സ്പർശിച്ചു.
"ആഹ്!" അവൻ വേദനയോടെ അലറി. ചോര പൊടിയുന്ന കൈ അമർത്തിപ്പിടിച്ച് അവൻ പുറകോട്ട് വേച്ചുപോയി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ അവിശ്വാസം നിറഞ്ഞു. ഒരു സാധാരണ സ്ത്രീയിൽ നിന്ന് ഇത്തരമൊരു പ്രത്യാക്രമണം അവൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല.
ഇത് കണ്ടതോടെ രണ്ടാമൻ വിറളിയെടുത്തു. "നിന്നെ ഞാൻ കൊല്ലുമെടി," എന്ന് അലറിക്കൊണ്ട് അവൻ അടുത്തുവന്നു.
രൂപയ്ക്ക് ചിന്തിക്കാൻ സമയം കിട്ടിയില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകൾ തറയിൽ പരതി. അവിടെ കിടന്ന, കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുങ്ങുന്നതും എന്നാൽ മൂർച്ചയുള്ളതുമായ ഒരു കരിങ്കൽ കഷണം അവൾ കണ്ടെത്തി.
അവൻ അടുത്തെത്തിയതും, സർവ്വശക്തിയും സംഭരിച്ച് അവൾ ആ കല്ല് അവന്റെ തലയ്ക്ക് നേരെ എറിഞ്ഞു. ഉന്നം പിഴച്ചില്ല. കല്ല് അവന്റെ നെറ്റിയുടെ വശത്തായി ശക്തമായി പതിച്ചു. തല കറങ്ങി, കാഴ്ച മങ്ങിയതുപോലെ അവൻ നിലത്തേക്ക് മറിഞ്ഞു വീണു.
രണ്ട് അക്രമികളും തറയിൽ വേദനകൊണ്ട് പുളയുന്നത് കണ്ട് രൂപ ശ്വാസം വിട്ടു. അവളുടെ നെഞ്ച് പടപടാ ഇടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
പെൺകുട്ടി ഭിത്തിയോട് ചേർന്ന് വിറച്ചുനിൽക്കുകയായിരുന്നു. കണ്ണുനീർ അവളുടെ കവിളിലൂടെ ഒഴുകി ഇറങ്ങുന്നു.
"കുട്ടിക്ക്... കുട്ടിക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ?" രൂപ കിതച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. ബ്ലേഡ് അപ്പോഴും അവളുടെ കയ്യിൽത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ അത് താഴ്ത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.
"ഇ... ഇല്ല... ചേച്ചീ... നന്ദി... ഒത്തിരി നന്ദി..." പെൺകുട്ടി വിങ്ങിപ്പൊട്ടി. വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി.
രൂപ ചുറ്റും നോക്കി. തെരുവ് വിജനമാണ്. ഈ അക്രമികൾ എഴുന്നേൽക്കുന്നതിന് മുൻപ് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം. അവൾ വേഗത്തിൽ ഫോൺ എടുത്തു. വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ പോലീസ് കൺട്രോൾ റൂമിലേക്ക് ഡയൽ ചെയ്തു.
"ഹലോ? അതെ... മാർക്കറ്റ് സ്ട്രീറ്റിന്റെയും അഞ്ചാം ലെയിനിന്റെയും കോർണറിൽ... ഇവിടെ ഒരു പെൺകുട്ടിയെ രണ്ട് പേർ ചേർന്ന് ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അതെ, പെട്ടെന്ന് വരണം. അവർ ഇവിടെത്തന്നെയുണ്ട്."
ഫോൺ കട്ട് ചെയ്ത് അവൾ ആ പെൺകുട്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. "പേടിക്കണ്ട. പോലീസ് ഇപ്പോൾ വരും. നിന്റെ പേരെന്താ?"
"അഞ്ജലി..." അവൾ മെല്ലെ പറഞ്ഞു.
"അഞ്ജലി, ധൈര്യമായിരിക്ക്. ഇനി ആരും നിന്നെ ഉപദ്രവിക്കില്ല."
നിമിഷങ്ങൾക്കകം, ദൂരെ നിന്ന് ആളുകളുടെ ഓടിയെത്തുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. "അഞ്ജലീ! അഞ്ജലീ!" എന്നൊരു വിളി. അത് ആ പെൺകുട്ടിയുടെ സഹോദരനായിരുന്നു. കിതച്ചുകൊണ്ട്, ആധി പിടിച്ച മുഖത്തോടെ അവൻ ഓടിയെത്തി.
"നീ ഓക്കെയാണോ? എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ?" അവൻ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
"ഇല്ല ഏട്ടാ... ഈ ചേച്ചി... ഈ ചേച്ചിയാണ് എന്നെ രക്ഷിച്ചത്..." അവൾ രൂപയെ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു.
സഹോദരൻ രൂപയെ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നന്ദിയും അത്ഭുതവും നിറഞ്ഞു നിന്നു. "ചേച്ചീ... നന്ദി. ചേച്ചി വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ അനിയത്തി..." അവന് വാക്കുകൾ മുഴുമിപ്പിക്കാനായില്ല.
രൂപ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. "സാരമില്ല. സമയത്ത് എത്താൻ പറ്റിയല്ലോ, അത് മതി."
അപ്പോഴേക്കും ദൂരെ നിന്ന് സൈറൺ ശബ്ദം കേട്ടുതുടങ്ങി. നീലയും ചുവപ്പും കലർന്ന വെളിച്ചം ഇരുട്ടിനെ കീറിമുറിച്ച് പാഞ്ഞു വന്നു. നൈറ്റ് പട്രോളിംഗ് പോലീസ് ജീപ്പ് ബ്രേക്കിട്ട് നിന്നു. അതിൽ നിന്ന് രണ്ട് ഉദ്യോഗസ്ഥർ—ഓഫീസർ എഡ്വിനും ഓഫീസർ വിശാലും—ചാടിയിറങ്ങി.
രംഗം വിലയിരുത്താൻ അവർക്ക് അധികം സമയം വേണ്ടിവന്നില്ല. നിലത്തു കിടക്കുന്ന അക്രമികൾ, ഭയന്നു നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടി, കയ്യിൽ രക്തം പുരണ്ട ബ്ലേഡുമായി നിൽക്കുന്ന രൂപ.
എഡ്വിൻ രൂപയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. "മാഡം, ആർ യു ഓക്കെ? നിങ്ങൾക്ക് പരിക്കൊന്നുമില്ലല്ലോ?"
"ഇല്ല സാർ. ഞാൻ ഓക്കെയാണ്," രൂപ ശാന്തമായി മറുപടി പറഞ്ഞു. അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ നേരത്തെ ഉണ്ടായിരുന്ന വിറയൽ മാറിയിരുന്നു.
വിശാൽ അക്രമികളെ വിലങ്ങു വെച്ചു. എഡ്വിൻ രൂപയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ആ സർജിക്കൽ ബ്ലേഡ് ഒരു തെളിവെന്ന നിലയിൽ വാങ്ങി.
"ഇതൊരു സ്വയരക്ഷയായി കണക്കാക്കും. മാഡം ചെയ്തത് വലിയ കാര്യമാണ്. ഞങ്ങൾ ഇതൊരു ഒഫീഷ്യൽ കേസായി തന്നെ ഫയൽ ചെയ്യും. സ്റ്റേഷനിൽ വന്ന് ഒരു സ്റ്റേറ്റ്മെന്റ് തരേണ്ടി വരും," എഡ്വിൻ പറഞ്ഞു.
"തീർച്ചയായും," രൂപ സമ്മതിച്ചു.
പെൺകുട്ടിയെയും സഹോദരനെയും പോലീസ് ജീപ്പിൽ കയറ്റി. അക്രമികളെ മറ്റൊരു വാഹനത്തിൽ കൊണ്ടുപോയി. തെരുവ് വീണ്ടും നിശബ്ദതയിലേക്ക് മടങ്ങി. പോലീസ് ജീപ്പ് അകന്നുപോയപ്പോൾ, രൂപ തനിച്ചായി.
വീണ്ടും ആ പഴയ നിശബ്ദത. പക്ഷേ, ഇത്തവണ അതിന് ഭാരമില്ലായിരുന്നു. അവൾ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി. നക്ഷത്രങ്ങൾ ഇല്ലായിരുന്നു, കനത്ത മേഘങ്ങൾ മാത്രം.
അവൾ നടക്കാൻ തുടങ്ങി. നടന്നകലുന്ന ഓരോ ചുവടിലും അവളുടെ മനസ്സ് ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു.
മെഡിക്കൽ കോളേജിലെ ആ ഇടനാഴികൾ... തന്നെ നോക്കി പരിഹസിച്ച മുഖങ്ങൾ... നിരുപ് എന്ന പേരിൽ താൻ അനുഭവിച്ച അപമാനങ്ങൾ... തന്നെ ചതിച്ച സുഹൃത്തുക്കൾ... ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാൻ തോന്നിയ നിമിഷങ്ങൾ...
പക്ഷേ ഇന്ന്, ഇന്ന് രാത്രി അവൾ വെറുമൊരു ഇരയായിരുന്നില്ല. അവൾ ഒരു പോരാളിയായിരുന്നു. ആ പെൺകുട്ടിയെ രക്ഷിച്ചപ്പോൾ, അവൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ രക്ഷിച്ചത് സ്വന്തം ഭൂതകാലത്തിലെ ആ നിസ്സഹായനായ നിരുപിനെക്കൂടിയായിരുന്നു.
"ഇത് തുടക്കം മാത്രമാണ്," അവൾ സ്വയം മന്ത്രിച്ചു.
നഗരം ഉറങ്ങുകയാണ്. പക്ഷേ, രൂപ ഉണർന്നിരിക്കുന്നു. അവളോടു ചെയ്ത ക്രൂരതകൾക്ക്, അവളുടെ ജീവിതം തകർത്തവർക്ക്, കണക്ക് പറയേണ്ട സമയം അടുത്തിരിക്കുന്നു.
നിയമം തനിക്ക് നീതി നൽകിയില്ലെങ്കിൽ, താൻ തന്നെ അത് നടപ്പിലാക്കും.
ഇരുളിൽ മറയുന്നതിന് മുൻപ്, അവൾ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആ ഇടവഴി ഇപ്പോൾ ശൂന്യമാണ്. പക്ഷേ അവിടെ അവൾ തെളിയിച്ച വെളിച്ചം അണയാതെ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
രൂപ എന്ന പേര് ഇനി വെറുമൊരു പേരല്ല. അതൊരു നിഴലാണ്. തിന്മ ചെയ്തവരെ വേട്ടയാടാൻ ഇറങ്ങിയ നിഴൽ.
അധ്യായം 2: ഭൂതകാലത്തിന്റെ നിഴലുകൾ (Shadows of the Past)
നഗരത്തിലെ തിരക്കുകൾക്ക് പിന്നിൽ, ഇരുളും നിശബ്ദതയും തളംകെട്ടി നിൽക്കുന്ന ഒരിടത്തായിരുന്നു ബിജുവിന്റെ ചെറിയ വീട്. മെക്കാനിക്ക് ഷോപ്പിനോട് ചേർന്നുള്ള ആ ഒറ്റമുറി വീട്ടിലേക്ക് നഗരത്തിന്റെ ആരവങ്ങൾ എത്തിനോക്കാറില്ല. ജനാലയിലൂടെ അരിച്ചെത്തുന്ന തെരുവുവിളക്കിന്റെ മങ്ങിയ വെളിച്ചം മുറിക്കുള്ളിലെ പഴയ സാധനങ്ങളിൽ നിഴലുകൾ വീഴ്ത്തിയിരുന്നു.
രൂപ ആ പഴയ മരക്കസേരയിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അവളുടെ കൈകൾ ഇപ്പോഴും ചെറുതായി വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു—ഭയം കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് അടക്കിവെച്ച രോഷം പുറത്തുചാടിയതിന്റെ അവശിഷ്ടം പോലെ. ബിജു ഒരു ഗ്ലാസ് വെള്ളം അവളുടെ മുന്നിലെ ടീപോയിയിൽ വെച്ചു. ഗ്ലാസിലെ വെള്ളം ചെറുതായി ഇളകുന്നത് അവൾ ഉറ്റുനോക്കി.
ബിജു എതിർവശത്തെ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. അവന്റെ മുഖത്ത് പതിവില്ലാത്ത ഒരു ഗൗരവമുണ്ടായിരുന്നു. കുറെ നേരം ആ മുറിയിൽ നിശബ്ദത മാത്രം നിറഞ്ഞുനിന്നു. ഒടുവിൽ ബിജു തന്നെ മൗനം ഭേദിച്ചു.
"നീ അവളെ രക്ഷിച്ചു... ആ പെൺകുട്ടിയെ," ബിജുവിന്റെ ശബ്ദം ശാന്തമായിരുന്നു, പക്ഷേ അതിൽ ചോദ്യങ്ങൾ ഒളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. "പക്ഷേ രൂപ... നിന്നെ നോക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നുന്നു. ഒരു ഡോക്ടറാകാൻ പഠിച്ച കൈകളിൽ എന്തിനാണ് നീ ആ സർജിക്കൽ ബ്ലേഡ് കൊണ്ടുനടക്കുന്നത്? എന്താണ് നിന്നെ ഈ ഇരുളിലേക്ക് എത്തിച്ചത്?"
രൂപ മെല്ലെ തലയുയർത്തി. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നനവുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ അതിനേക്കാൾ തിളക്കം ആ കണ്ണുകളിൽ ജ്വലിച്ചുനിന്ന തീയിനായിരുന്നു. അവൾ തന്റെ കൈകളിലേക്ക് നോക്കി. വടുക്കൾ വീണ ആ കൈകൾ.
"അതൊരു വലിയ കഥയാണ് ബിജു..." അവൾ ദീർഘശ്വാസം വിട്ടു. "മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്തോറും എന്നെ വേട്ടയാടുന്ന കഥ."
"എനിക്ക് സമയമുണ്ട്," ബിജു പറഞ്ഞു. "നീ പറയൂ. എല്ലാം."
രൂപ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. അവളുടെ മനസ്സ് പിന്നിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു. വർത്തമാനകാലത്തിൽ നിന്ന് ഭൂതകാലത്തിന്റെ കയ്പേറിയ ഏടുകളിലേക്ക്.
"ഞാൻ ജനിച്ചത് നിരുപ് എന്നായിരുന്നു," അവൾ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. ശബ്ദം ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ദാരിദ്ര്യം മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്തെ സമ്പാദ്യം. അച്ഛൻ ഒരു കൂലിപ്പണിക്കാരനായിരുന്നു. അമ്മ വീട്ടുജോലിക്ക് പോയിട്ടാണ് ഞങ്ങളെ വളർത്തിയത്. എങ്ങനെയെങ്കിലും പഠിച്ച് വലിയ ആളാകണം, എന്റെ കുടുംബത്തെ രക്ഷിക്കണം എന്ന ഒറ്റ ചിന്തയേ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ."
അവൾ ഒന്ന് നിർത്തി, വെള്ളം എടുത്തു കുടിച്ചു. തൊണ്ടയിലെ വരൾച്ച മാറ്റാനെന്നപോലെ.
"ഞാൻ പഠിക്കാൻ മിടുക്കനായിരുന്നു. കടം വാങ്ങിയും പട്ടിണി കിടന്നും ഞാൻ മെഡിക്കൽ എൻട്രൻസ് നേടി. എം.ബി.ബി.എസ്സിന് അഡ്മിഷൻ കിട്ടിയപ്പോൾ എന്റെ അച്ഛന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട സന്തോഷം... അത് എനിക്ക് ഇന്നും ഓർമ്മയുണ്ട്. അദ്ദേഹം കരുതി, ഞങ്ങളുടെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ തീരാൻ പോകുന്നു എന്ന്."
ബിജു ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടിരുന്നു.
"പക്ഷേ..." രൂപയുടെ മുഖത്ത് വേദനയുടെ നിഴൽ വീണു. "ആ ക്യാമ്പസിലെ നാളുകൾ എനിക്ക് നരകമായിരുന്നു. കൗമാരം പിന്നിട്ടപ്പോഴാണ് എന്റെ ഉള്ളിലെ മാറ്റങ്ങൾ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. പുറമെ ഞാൻ ഒരു ആണായിരുന്നു, നിരുപ്. പക്ഷേ ഉള്ളിൽ... ഉള്ളിൽ ഞാൻ ഒരു സ്ത്രീയായിരുന്നു. എന്റെ ശരീരം എനിക്കൊരു ബാധ്യതയായി തോന്നിത്തുടങ്ങി. കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുമ്പോൾ കാണുന്ന രൂപത്തെ ഞാൻ വെറുത്തു. എനിക്ക് ഞാനാകണമായിരുന്നു. എനിക്ക് രൂപയാകണമായിരുന്നു."
"ആദ്യം ഞാൻ അത് ഒളിപ്പിച്ചു വെക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ എന്റെ നടപ്പിലും ഭാവത്തിലും വന്ന മാറ്റങ്ങൾ സഹപാഠികൾ ശ്രദ്ധിച്ചു തുടങ്ങി. അവർ എന്നെ കളിയാക്കാൻ തുടങ്ങി. 'പെണ്ണാച്ചി', 'ഹിജഡ' എന്നീ വിളികൾ ഇടനാഴികളിൽ മുഴങ്ങി. ഞാൻ അതൊക്കെ സഹിച്ചു. പഠനത്തിൽ ഒന്നാമനായാൽ അവർ എന്നെ ബഹുമാനിക്കുമെന്ന് ഞാൻ കരുതി. ഞാൻ രാത്രിയും പകലും ഇരുന്ന് പഠിച്ചു. ക്ലാസ്സിൽ ടോപ്പർ ആയി."
"പക്ഷേ, സമൂഹം കഴിവുകളെക്കാൾ കൂടുതൽ നോക്കുന്നത് നമ്മുടെ കുറവുകളാണല്ലോ," രൂപയുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു കയ്പേറിയ പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു. "ഒരു അധ്യാപകൻ... ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിലെ സീനിയർ പ്രൊഫസർ. അയാൾക്ക് എന്റെ മാറ്റങ്ങൾ ഒരു തമാശയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു അവസരമായിരുന്നു. അയാൾ എന്നെ പലതവണ ക്യാബിനിലേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു. അശ്ലീലമായ നോട്ടങ്ങൾ, ദ്വയാർത്ഥ പ്രയോഗങ്ങൾ... അവസാനം അയാൾ നേരിട്ട് തന്നെ പറഞ്ഞു, അയാളുടെ ഇംഗിതത്തിന് വഴങ്ങിയാൽ എനിക്ക് ഇന്റേണൽ മാർക്ക് വാരിക്കോരി തരാമെന്ന്."
ബിജുവിന്റെ മുഷ്ടി ചുരുണ്ടു. "നീ എന്ത് ചെയ്തു?"
"ഞാൻ അത് നിരസിച്ചു," രൂപ പറഞ്ഞു. "എന്റെ അഭിമാനം വിറ്റുകൊണ്ട് എനിക്ക് ഡോക്ടറാകേണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ അതായിരുന്നു എന്റെ തെറ്റ്. അയാൾ പക വെച്ചു. അയാളുടെ ഈഗോയ്ക്ക് മുറിവേറ്റു. അപ്പോഴാണ് ക്ലാസ്സിലെ ആ 'മാതൃകാ ദമ്പതികൾ' രംഗത്തുവരുന്നത്."
"ദമ്പതികളോ?" ബിജു ചോദിച്ചു.
"അതെ. കോളേജിലെ താരങ്ങൾ. പഠനത്തിലും പണത്തിലും മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നവർ. ആൺകുട്ടിയും പെൺകുട്ടിയും. എല്ലാവരുടെയും മുന്നിൽ അവർ മാന്യരായിരുന്നു. പക്ഷേ ഉള്ളിൽ ക്രൂരത നിറഞ്ഞവർ. എന്നെ പരസ്യമായി അപമാനിക്കാൻ അവർക്ക് പ്രത്യേകം ഹരമായിരുന്നു. ആ പ്രൊഫസറുടെ പിന്തുണയോടെ അവർ എനിക്കെതിരെ ഒരു കെണി ഒരുക്കി."
രൂപയുടെ ശബ്ദം കടുത്തു. ആ ഓർമ്മകൾ അവളെ വീണ്ടും പൊള്ളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
"ഒരു ദിവസം... ലാബിൽ വെച്ച്... അവർ എന്നെ തടഞ്ഞു നിർത്തി. ആ പെൺകുട്ടി എന്നെ വശീകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ അഭിനയിച്ചു, ആ ആൺകുട്ടി അത് മൊബൈലിൽ പകർത്തി. എന്നിട്ട് അവർ അത് എഡിറ്റ് ചെയ്ത്, ഞാൻ ആ പെൺകുട്ടിയെ ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു എന്ന രീതിയിൽ പ്രചരിപ്പിച്ചു. വീഡിയോ വൈറലായി."
അവൾ തല കുമ്പിട്ടു. കണ്ണുനീർ തറയിലേക്ക് വീണു.
"പിന്നീട് നടന്നത് ഒരു വിചാരണയായിരുന്നു. ആരും എന്റെ ഭാഗം കേട്ടില്ല. പ്രൊഫസർ അത് ശരിവെച്ചു. മാനേജ്മെന്റ് എന്നെ പുറത്താക്കി. എന്റെ പേര്, എന്റെ ഭാവി, എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ... എല്ലാം ആ ഒരൊറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് ചാരമായി."
"അത് എന്റെ കുടുംബത്തെ തകർത്തു," രൂപയുടെ ശബ്ദം നേർത്തുപോയി. "നാണക്കേട് താങ്ങാനാവാതെ എന്റെ അച്ഛൻ... അദ്ദേഹം ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. വീടിന്റെ ഉമ്മറത്ത് തൂങ്ങിനിൽക്കുന്ന അച്ഛന്റെ ശരീരം... ആ കാഴ്ച..." അവൾ വിതുമ്പി. "അമ്മയ്ക്ക് അത് താങ്ങാനായില്ല. അമ്മയുടെ സമനില തെറ്റി. ഇന്ന് അമ്മ ഒരു ഭ്രാന്താശുപത്രിയിലെ ഇരുട്ടുമുറിയിലാണ്."
ബിജു ഒന്നും മിണ്ടാതെ എഴുന്നേറ്റ് അവളുടെ അരികിൽ വന്നിരുന്നു. അവന്റെ കൈ അവളുടെ തോളിൽ ആശ്വാസമായി അമർന്നു.
"എനിക്ക് എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു ബിജു. ജീവിക്കാൻ എനിക്ക് ഒരു കാരണവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതാണ് ഞാൻ അന്ന് ആ പാലത്തിന് മുകളിൽ നിന്ന് ചാടാൻ തുനിഞ്ഞത്. അപ്പോഴാണ് നീ വന്നത്. നീ എന്നെ പിടിച്ചു വലിച്ചു മാറ്റിയത്."
ബിജു ഓർത്തു. വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്, നദിയിലേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്ന മെലിഞ്ഞ, കണ്ണുകളിൽ മരണമുള്ള ഒരു രൂപത്തെ. അന്ന് താൻ വലിച്ചുകയറ്റിയത് വെറുമൊരു മനുഷ്യനെയല്ല, ഒരു അഗ്നിപർവ്വതത്തെയാണെന്ന് അവനറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
"നീ അന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞു, മരിക്കുന്നത് തോൽക്കുന്നവർക്ക് ഉള്ളതാണെന്ന്. ജീവിച്ചു കാണിക്കണം എന്ന്. അന്ന് മുതൽ നിരുപ് മരിച്ചു. രൂപ ജനിച്ചു. ഞാൻ ഹോർമോൺ ചികിത്സകൾ നടത്തി. എന്റെ ശരീരം ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ മാറ്റി. ഞാൻ രൂപയായി."
രൂപ മുഖം ഉയർത്തി. കണ്ണുകളിൽ ഇപ്പോൾ കണ്ണീരില്ല, പകരം വജ്രത്തിന്റെ തിളക്കമായിരുന്നു.
"പക്ഷേ ബിജു, ഞാൻ സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചാലും, എന്റെ അച്ഛന്റെ ആത്മാവ് എന്നോട് ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. എന്റെ ഭ്രാന്തിയായ അമ്മയുടെ ശൂന്യമായ നോട്ടം എന്നോട് ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. എന്തിന്? എന്തിന് നമ്മൾ ഇതൊക്കെ അനുഭവിച്ചു?"
അവൾ എഴുന്നേറ്റു. ജനലിലൂടെ പുറത്തെ ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കി.
"ആ പ്രൊഫസർ ഇപ്പോഴും മാന്യനായി ജീവിക്കുന്നു. ആ കമിതാക്കൾ... അവർ അടുത്ത മാസം വിവാഹിതരാകാൻ പോകുന്നു എന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. അവർക്ക് നല്ല ജോലി, നല്ല ജീവിതം, സമൂഹത്തിൽ മാന്യത. അവർ എന്റെ ശവത്തിന് മുകളിലൂടെ നടന്നുപോയി വിജയികളായി."
"അതുകൊണ്ട്?" ബിജു ചോദിച്ചു.
"അതുകൊണ്ട്, എനിക്ക് പ്രതികാരം വേണം," രൂപയുടെ ശബ്ദത്തിൽ ഒരു തീരുമാനത്തിന്റെ ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. "രക്തത്തിന് പകരം രക്തമല്ല എനിക്ക് വേണ്ടത്. എനിക്ക് വേണ്ടത് നീതിയാണ്. അവർ ചെയ്ത തെറ്റിന് അവർ അനുഭവിക്കണം. അവർ കെട്ടിപ്പടുത്ത ഈ കപടലോകം അവരുടെ കണ്മുന്നിൽ തകരുന്നത് എനിക്ക് കാണണം. എന്റെ ജീവിതം തകർത്തപ്പോൾ അവർ അനുഭവിച്ച സന്തോഷം, ഭയമായി തിരിച്ചുനൽകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു."
ബിജു അവളെ ഉറ്റുനോക്കി. അവളിലെ മാറ്റം അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അവൾ ഇപ്പോൾ പഴയ ഇരയല്ല. അവൾ വേട്ടക്കാരനായി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
"ഇത് അപകടമാണ് രൂപ," ബിജു മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. "നിയമം, പോലീസ്... നീ പിടിക്കപ്പെട്ടാൽ..."
"എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെടാൻ ഇനി ഒന്നുമില്ല ബിജു," അവൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. "പക്ഷേ എനിക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് ഇത് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല. എനിക്ക് നിന്റെ സഹായം വേണം."
ബിജു അല്പനേരം ആലോചിച്ചു. രൂപയുടെ വേദന അവന്റേതും കൂടിയായിരുന്നു. അവളെ രക്ഷിച്ച നിമിഷം മുതൽ അവളുടെ ജീവിതം അവന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമായിരുന്നു.
അവൻ തലയാട്ടി. "ഞാൻ കൂടെയുണ്ട്. പക്ഷേ ഒരു വ്യവസ്ഥ."
"എന്ത്?"
"നമ്മൾ വികാരത്തിന് അടിപ്പെട്ട് ഒന്നും ചെയ്യില്ല. നമ്മൾ പ്ലാൻ ചെയ്യും. കൃത്യമായി. ഒരു തെളിവ് പോലും അവശേഷിപ്പിക്കാതെ. നീതിപീഠം നിനക്ക് നിഷേധിച്ച നീതി, നമ്മൾ നടപ്പിലാക്കും. പക്ഷേ അത് ബുദ്ധിപൂർവ്വമാകണം. ആവേശമാകരുത്."
രൂപയുടെ ചുണ്ടിൽ നേർത്തൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു. "സമ്മതിച്ചു. ഓരോരുത്തരായി... ആദ്യം ആ സ്റ്റാഫ്... പിന്നെ ആ കമിതാക്കൾ. അവർ ഓരോരുത്തരും അറിയും, നിരുപ് മരിച്ചിട്ടില്ല, രൂപയായി തിരിച്ചു വന്നിരിക്കുന്നു എന്ന്."
ബിജു എഴുന്നേറ്റ് ചായപ്പൊതി എടുത്തു. "എന്നാൽ നമുക്ക് തുടങ്ങാം. ഇന്ന് രാത്രി മുതൽ."
ആ ചെറിയ മുറിയിൽ, നഗരം ഉറങ്ങുന്ന സമയത്ത്, രണ്ട് പേർ ഉണർന്നിരുന്നു. ഒരു മെക്കാനിക്കും ഒരു മുൻ മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥിയും ചേർന്ന് ഒരു വലിയ കൊടുങ്കാറ്റിന് രൂപം നൽകുകയായിരുന്നു. പുറത്ത് കാറ്റ് വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വരാനിരിക്കുന്ന വലിയ മാറ്റങ്ങളുടെ സൂചനയെന്നോണം, ആ കാറ്റ് ജനൽപ്പാളികളെ മെല്ലെ വിറപ്പിച്ചു.
രൂപ വീണ്ടും ഗ്ലാസിലെ വെള്ളത്തിലേക്ക് നോക്കി. അതിൽ അവളുടെ പ്രതിബിംബം തെളിഞ്ഞു. അത് വിറയ്ക്കുന്നില്ലായിരുന്നു. അത് ഉറച്ചുനിൽക്കുകയായിരുന്നു—ഇരുട്ടിനെ കീറിമുറിക്കാൻ തയ്യാറായ ഒരു വജ്രസൂചി പോലെ.
അധ്യായം 3: ഉടമ്പടി (The Pact)
പുലർച്ചെ. സൂര്യരശ്മി നേർത്ത ചുവപ്പ് കലർന്ന ഓറഞ്ച് നിറത്തിൽ നഗരത്തിനു മുകളിൽ പതിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നുവെങ്കിലും, ബിജുവിന്റെ ഗാരേജിനുള്ളിൽ അപ്പോഴും തണുപ്പും ഇരുളും തങ്ങി നിന്നു. എണ്ണയുടെയും ഗ്രീസിന്റെയും ഗന്ധം ഇടകലർന്ന അന്തരീക്ഷം. വലിയ ഷട്ടർ പകുതി തുറന്ന നിലയിലാണ്. പുറത്തുനിന്നുള്ള വെളിച്ചം ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ഉപകരണങ്ങൾക്കും പാതി പണിത കാറുകൾക്കും മീതെ തെളിഞ്ഞ്, ഒരുതരം തന്ത്രപരമായ നിഴലുകൾ സൃഷ്ടിച്ചു.
രൂപ ഒരു പഴയ മരപ്പലകയിൽ കൈകൾ കോർത്തിരുന്ന് അകലേക്ക് നോക്കുകയായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലെ വെളിപ്പെടുത്തലിന്റെയും, പ്രതികാരത്തിനായുള്ള ആഹ്വാനത്തിന്റെയും ഭാരം അവളുടെ തോളുകളിൽ ഒരുപോലെ അമർന്നു നിന്നു. അവൾ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല, ഉറങ്ങാൻ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
ബിജു ഒരു പഴയ തുണികൊണ്ട് കൈകളിലെ കറ തുടച്ച്, അവളുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. അവന്റെ മുഖത്ത് ചിരിയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഉരുക്കുമുഷ്ടി പോലെ ദൃഢമായ ഒരു ഭാവമായിരുന്നു.
"പ്രതികാരം എന്നത് സിനിമയിലെ രംഗങ്ങളല്ല രൂപ," അവൻ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. ശബ്ദത്തിൽ ഗൗരവമുണ്ടായിരുന്നു. "നമ്മൾ ഈ വഴിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിയാൽ, പിന്നെ തിരികെ ഒരു പോക്കില്ല. ഒന്നുകിൽ അവർ തകരും, അല്ലെങ്കിൽ നമ്മൾ."
രൂപയുടെ കണ്ണുകൾ അവനെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. അവ ശാന്തമായിരുന്നെങ്കിലും, അതിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ അവൾ പേറുന്ന വേദനയുടെ തീക്ഷ്ണത വ്യക്തമായിരുന്നു.
"എനിക്കിനി തിരികെ പോകാൻ ഒരിടമില്ല ബിജു," അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു. "അവർ എന്റെ ഭാവിയെ തകർത്തപ്പോൾ, പോലീസ് എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചപ്പോൾ... അന്ന് തന്നെ തിരികെ പോകാനുള്ള വാതിലുകൾ എന്നെന്നേക്കുമായി അടഞ്ഞു. നിയമം എനിക്ക് വേണ്ടി വാദിക്കാത്ത ഒരു ലോകത്ത്, ഞാൻ തന്നെ എന്റെ നീതി നടപ്പാക്കും."
ബിജുവിന് മറുപടിയില്ലായിരുന്നു. അവൾ പറഞ്ഞത് സത്യമായിരുന്നു.
"എങ്കിൽ, നമ്മൾ ഇത് അതിസൂക്ഷ്മമായി ചെയ്യും," ബിജു സമ്മതിച്ചു. അവന്റെ ശബ്ദം ഇപ്പോൾ ഒരു സൈന്യാധിപന്റേതായിരുന്നു. "വികാരങ്ങളെ നമ്മൾ ഇതിൽ കൂട്ടിക്കലർത്തരുത്. ദേഷ്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനവും എടുക്കരുത്. ഒരു പിഴവ് പോലും വരുത്തരുത്. ഒരു തെളിവ് പോലും അവശേഷിപ്പിക്കരുത്."
🎯 ലക്ഷ്യങ്ങൾ നിർവചിക്കൽ (Defining the Targets)
അവർ ഗാരേജിലെ ചെറിയ മേശക്ക് ചുറ്റുമിരുന്നു. അവിടെ പഴയ നോട്ട്ബുക്കുകൾ, കമ്പ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് പ്രിന്റെടുത്ത ചില പേപ്പറുകൾ, കുറിപ്പുകൾ എന്നിവ നിരന്നു. രൂപ തന്റെ ഭൂതകാലത്തെ വേട്ടയാടിയവരുടെ വിവരങ്ങൾ ഓരോന്നായി നിരത്തി.
രൂപ ആദ്യം ഒരു പേപ്പറിൽ വിരൽ വെച്ചു. "ആദ്യം, ആ സ്റ്റാഫ് അംഗം," അവൾ പറഞ്ഞു. "അയാൾക്ക് അധികാരം ഒരു ആയുധമായിരുന്നു. എന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി തന്റെ ഇംഗിതത്തിന് ഉപയോഗിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഞാൻ വഴങ്ങാതെ വന്നപ്പോൾ, എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ശത്രുവായി മാറി. അയാൾ ഇന്ന് റിട്ടയർമെന്റ് ജീവിതം ആസ്വദിക്കുകയാണ്. ഒരു മാന്യനെപ്പോലെ ജീവിക്കുന്നു."
ബിജു ആ പേര് ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം എഴുതിയെടുത്തു. അയാൾ എവിടെ താമസിക്കുന്നു, അയാളുടെ ദിനചര്യകൾ എന്തൊക്കെയാണ് എന്ന വിവരങ്ങൾ നോട്ട് ചെയ്തു.
"അടുത്തത്..." രൂപയുടെ വിരലുകൾ അടുത്ത പ്രിന്റൗട്ടിലേക്ക് നീങ്ങി. അവളുടെ കൈകൾ ചെറുതായി വിറച്ചു. "ക്ലാസ്സിലെ ഒന്നാമൻ... രാഹുൽ (Rahul) എന്ന പേര് അവൾ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു. പൊതുജനമധ്യത്തിൽ ഏറ്റവും മാന്യൻ. പഠനത്തിൽ മിടുക്കൻ. എന്നാൽ സ്വകാര്യമായി ഏറ്റവും ക്രൂരൻ. എന്റെ അപമാനം മൊബൈലിൽ പകർത്തിയവൻ."
അവൾ അടുത്ത ഫോട്ടോയിലേക്ക് വിരൽ വെച്ചു. "അവന്റെ പങ്കാളി. സുമിത (Sumitha) എന്ന് ഞാൻ വിളിക്കും. ഇവളായിരുന്നു ആസൂത്രക. ഇവൾക്ക് എന്നെ ഒരു കളിപ്പാവയായി കാണുന്നതിൽ ഒരുതരം ലൈംഗികമായ ആവേശമുണ്ടായിരുന്നു. അവരെന്നെ ഒരു ഉപകരണമായി മാത്രം കണ്ടു. എന്നിട്ട് ഒരു പോറൽ പോലും ഏൽക്കാതെ അവർ രക്ഷപ്പെട്ടു."
ബിജു കസേരയിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവരുടെ ചിത്രങ്ങളിൽ തങ്ങി നിന്നു. "ഇവർ ഇപ്പോഴും നഗരത്തിലുണ്ടോ?"
"അതെ," രൂപയുടെ ശബ്ദത്തിൽ കയ്പ് നിറഞ്ഞു. "ഇരുവരും. അവർക്ക് അടുത്ത മാസം വിവാഹമാണ്. വലിയ ആഘോഷമാണ് പ്ലാൻ ചെയ്തിരിക്കുന്നത്."
ബിജുവിന് അത് വിശ്വസിക്കാനായില്ല. ഒരാളുടെ ജീവിതം തകർത്ത്, അവരുടെ ദുരിതത്തിന് മുകളിലൂടെ സ്വന്തം ജീവിതം ആഘോഷമാക്കുന്ന ക്രൂരത. "എല്ലാവർക്കും ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോകുന്നു... നമ്മൾ ഒഴികെ," ബിജു മെല്ലെ പറഞ്ഞു.
രൂപയുടെ മറുപടി കടുപ്പമുള്ളതായിരുന്നു. "അവർക്ക് കല്യാണം. എനിക്ക് നാടുകടത്തൽ. ഈ നീതികേട് അവസാനിപ്പിക്കണം."
💭 സംശയത്തിന്റെ നിഴലുകൾ (Shadows of Doubt)
അന്ന് രാത്രി, ഗാരേജിന്റെ ഷട്ടർ താഴ്ത്തി അവർ പുറത്ത് ചപ്പാത്തി തട്ടിൽ ഇരുന്നു. ദൂരേക്ക് ഒഴുകി മറയുന്ന വാഹനങ്ങളുടെ വെളിച്ചം മാത്രം.
"ബിജു..." രൂപ മെല്ലെ വിളിച്ചു.
അവൻ അവളെ നോക്കി.
"ഞാൻ... ഞാൻ ഒരു ദുഷ്ടയായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണോ?" അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന ഒരു ആശങ്കയുണ്ടായിരുന്നു. "പ്രതികാരം എന്നത് മനുഷ്യനെ വൃത്തികെട്ടവനാക്കില്ലേ?"
ബിജു പെട്ടെന്ന് മറുപടി നൽകിയില്ല. അവൻ അവളുടെ മുഖത്തെ നോക്കി. വേദനയുടെ, ശക്തിയുടെ, ക്ഷീണത്തിന്റെ ഒരു സങ്കലനം.
"ഇല്ല," അവൻ ഒടുവിൽ പറഞ്ഞു. "നീ ഇതിനകം മറ്റുള്ളവർ കാണാത്ത മുറിവുകൾ പേറുന്നുണ്ട്. നീതി നിനക്ക് വേണ്ടി വന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് നീ അതിനെ വേട്ടയാടുകയാണ്. അത് നിന്നെ വൃത്തികെട്ടവളാക്കില്ല. അത് നിന്നെ... അപകടകാരി ആക്കും. ഭയപ്പെടേണ്ടത് നീ അല്ല, നിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളാണ്."
രൂപ ആശ്വാസത്തോടെ ഒരു ദീർഘശ്വാസം വിട്ടു.
"എനിക്ക് രക്തച്ചൊരിച്ചിലിൽ താല്പര്യമില്ല," അവൾ പറഞ്ഞു. "അവർ ശാന്തമായി ഉറങ്ങാതിരുന്നാൽ മാത്രം മതി. അവരും ഭയം എന്താണെന്ന് അറിയണം."
ബിജുവിന്റെ താടിയെല്ലുകൾ മുറുകി. "പേടി, അതൊരു ശക്തമായ ശിക്ഷയാണ്."
☕ ഉടമ്പടി (The Formal Pact)
അവർ വീണ്ടും ഗാരേജ് ഓഫീസിനുള്ളിലേക്ക് വന്നു. ബിജു ചായ തിളപ്പിച്ചു. രണ്ട് ചിപ്പൽ വീണ കപ്പുകളിൽ പകർന്നു. ചൂടുള്ള ആ ചായ, രാത്രിയിലെ തണുപ്പിൽ അവർക്ക് ആശ്വാസം നൽകി.
"ഇത് ഒരൊറ്റ വഴിയിൽ മാത്രമേ അവസാനിക്കൂ," ചായയുടെ കപ്പ് രൂപയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ബിജു പറഞ്ഞു. "ഒന്നുകിൽ അവർക്ക് ദുരിതം, അല്ലെങ്കിൽ നമുക്ക്."
രൂപ ആ കപ്പ് മെല്ലെ ഏറ്റുവാങ്ങി.
"ഞാൻ വേണ്ടത്ര അനുഭവിച്ചു കഴിഞ്ഞു," അവൾ ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. "അവർ രക്ഷപ്പെടാൻ ഞാൻ അനുവദിക്കില്ല."
ബിജു തന്റെ കപ്പ് ഉയർത്തി. അതൊരു വാഗ്ദാനം പോലെ.
"എങ്കിൽ ഉറപ്പിച്ചു."
രൂപയും തന്റെ കപ്പ് ഉയർത്തി. അവരുടെ കപ്പുകൾ നേർത്ത ശബ്ദത്തോടെ കൂട്ടിമുട്ടി.
"ഒരുമിച്ച്," അവൾ മന്ത്രിച്ചു.
ആ നിമിഷം, ആ ഉടമ്പടി നിശബ്ദമായി സീൽ ചെയ്യപ്പെട്ടു. അത് കേവലം ഒരു പ്രതിജ്ഞയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് നീതിയുടെ പേരിൽ സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത ഒരു യുദ്ധപ്രഖ്യാപനമായിരുന്നു.
🌌 കൊടുങ്കാറ്റിന് മുൻപുള്ള ശാന്തത (The Calm Before the Storm)
ആ രാത്രി, രൂപ ഗാരേജിന്റെ മുകളിൽ കയറി ഇരുന്നു. നഗരത്തിലെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് അവൾ കണ്ണോടിച്ചു. എവിടെയോ, അവളുടെ ദുരിതത്തിന് കാരണക്കാരായ മൂന്ന് പേർ സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കുന്നു. ചിരിക്കുന്നു, കല്യാണം പ്ലാൻ ചെയ്യുന്നു, സ്വന്തമാകേണ്ടിയിരുന്ന കരിയർ ആസ്വദിക്കുന്നു.
അവൾ കാറ്റിൽ മന്ത്രിച്ചു:
"വർഷങ്ങളോളം നിങ്ങൾ സന്തോഷിച്ചു... ഞാൻ നരകത്തിൽ അതിജീവിച്ചു."
അവൾ എഴുന്നേറ്റു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.
"ഇനി... സന്തുലിതാവസ്ഥ തിരികെ വരണം."
താഴെ, ഗാരേജിന്റെ ഷട്ടറുകൾ അടഞ്ഞു. ലോഹത്തിന്റെ പ്രതിധ്വനി ആ രാത്രിയിൽ മുഴങ്ങി. ഉറച്ചതും, അവസാനത്തേതുമായ ഒരു മുഴക്കം.
ഉടമ്പടി പൂർത്തിയായി.
വേട്ടയാടൽ ആരംഭിച്ചിരിക്കുന്നു.
അധ്യായം 4: പ്രതികാരത്തിന്റെ തുടക്കം (The Execution Begins)
നഗരത്തിലെ തെരുവുകൾ വീണ്ടും നിശബ്ദതയിലേക്ക് മടങ്ങിയിരുന്നു. ആ നിശബ്ദതക്ക് കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിലേതിനേക്കാൾ ഭാരം കൂടുതലായിരുന്നു. ഒരു വലിയ രഹസ്യം പേറുന്നതിന്റെ ഭാരം. ബിജുവിന്റെ ഗാരേജ്, ചെറിയ കടകൾക്ക് പിന്നിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച ഒരു രഹസ്യ അറ പോലെ അടഞ്ഞുകിടന്നു. ഉള്ളിൽ, രൂപ സാവധാനം നടന്നു. അവളുടെ ഓരോ ചുവടുവെപ്പും ഒരു കളിയെഴുത്തുകാരന്റെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ പോലെ കൃത്യമായിരുന്നു.
മേശപ്പുറത്ത് നിഴൽ വീഴ്ത്തി ലക്ഷ്യത്തിന്റെ ചിത്രം വെച്ചിരിക്കുന്നു—കോളേജ് പ്രൊഫസറായ ആ വൃദ്ധന്റെ ചിത്രം. ചിരിക്കുന്ന, എന്നാൽ കപടമായ ഒരു മുഖം.
"ഇന്ന് രാത്രി," രൂപയുടെ ശബ്ദം മുറിയിലെ എണ്ണമയമുള്ള വായുവിൽ അലിഞ്ഞുചേർന്നു. "നമ്മൾ അവനിൽ നിന്ന് തുടങ്ങുന്നു. എന്റെ ജീവിതം നശിപ്പിച്ച സ്റ്റാഫ് അംഗം."
ബിജു ഒരു കാറിന്റെ ബോണറ്റിൽ കൈകൾ കെട്ടി ചാരി നിന്നു. അവന്റെ മുഖത്ത് ആശങ്കയും ദൃഢതയും ഇടകലർന്നു നിന്നു. "ഇത് ഉറപ്പാണോ രൂപ? ഒരു പിഴവ് പോലും വരുത്തരുത്. ഒരു തെന്നൽ..."
"എനിക്കറിയാം," രൂപ അവനെ തടസ്സപ്പെടുത്തി. അവളുടെ ശബ്ദം ദൃഢമായിരുന്നു. "ഞാൻ വേണ്ടത്ര കാത്തിരുന്നു. ഭയം എന്താണെന്ന് അയാൾക്ക് അറിയണം. പക്ഷേ നമ്മൾ അത് സൂക്ഷ്മതയോടെ ചെയ്യും. ഞാൻ ഒരിക്കലും അവരെപ്പോലെ ക്രൂരയാവില്ല."
🔍 നിരീക്ഷണത്തിന്റെ ദിവസങ്ങൾ (Days of Observation)
ഒന്നല്ല, ദിവസങ്ങളോളം അവർ അവനെ നിരീക്ഷിച്ചു. ബിജുവിന്റെ പഴയ വാടകവണ്ടിയിൽ, ദൂരെ ഒരിടത്ത് ഒളിച്ചിരുന്ന്.
അവന്റെ ദിനചര്യകൾ, അയാൾ കോളേജിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുന്ന സമയം, അയാൾ പതിവായി പോകുന്ന കോഫി ഷോപ്പ്, രാത്രിയിൽ അയാൾ തന്റെ നായയുമായി നടക്കുന്ന വഴികൾ—ഓരോ കാര്യവും ഒരു മാപ്പിലെ അടയാളങ്ങൾ പോലെ രേഖപ്പെടുത്തി.
പ്രൊഫസറുടെ ജീവിതം ശാന്തമായിരുന്നു. അയാൾ വിശ്രമജീവിതം നയിക്കുന്നു. ഭാര്യ, പേരക്കുട്ടികൾ... ഒരു സാധാരണ പൗരന്റെ സുരക്ഷിതമായ ലോകം. രൂപയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു തീവ്രമായ ചിന്ത ഉയർന്നു: തന്റെ കുടുംബത്തെ തകർത്തുകൊണ്ട് അയാൾ എങ്ങനെയാണ് ഇത്രയും സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കുന്നത്?
"പോലീസ് പട്രോളിംഗിന്റെ സമയം ഞാൻ കുറിച്ചിട്ടുണ്ട്," ബിജു പറഞ്ഞു. "ഇടയ്ക്ക് അവർ റൂട്ട് തെറ്റി സഞ്ചരിക്കും. പക്ഷേ, കൃത്യം 12.30നും 12.45നും ഇടയ്ക്ക് ഈ തെരുവുകൾ വിജനമായിരിക്കും."
"നമുക്ക് വേണ്ടത് അത്രയും മതി," രൂപ മറുപടി നൽകി.
🌑 ആദ്യത്തെ പ്രഹരം (The First Strike)
ആ ദിവസം വന്നെത്തി. രാത്രിയിലെ നിശബ്ദത കാത്ത് അവർ ഗാരേജിനുള്ളിൽ ഇരുന്നു. രൂപ തന്റെ ബാഗ് പരിശോധിച്ചു. കയ്യിൽ സർജിക്കൽ ബ്ലേഡോ കല്ലോ ഇല്ല. ഈ യുദ്ധം രക്തത്തിന്റേതല്ല, മനസ്സുകളുടെ കളിയാണ്.
"സമയം 12.35," ബിജു മന്ത്രിച്ചു.
അവർ നിശബ്ദമായി പുറത്തിറങ്ങി. തെരുവുകൾ വിജനമായിരുന്നു. വിദൂര ട്രാഫിക്കിന്റെ മങ്ങിയ ശബ്ദം മാത്രം അവരുടെ ചുവടുകളെ മറച്ചു. അവർ പ്രൊഫസറുടെ വീടിനടുത്തേക്ക്, നിഴലുകൾക്കിടയിലൂടെ ശ്രദ്ധയോടെ നീങ്ങി. അയാളുടെ വീടിന്റെ മുൻവശം നിശബ്ദമായിരുന്നു. ഒരു ചെറിയ ടേബിൾ ലാമ്പ് മാത്രം ലിവിംഗ് റൂമിൽ കത്തിനിൽക്കുന്നു.
പ്രൊഫസർ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല.
ബിജു പുറത്ത് കാവൽ നിന്നു. ഏതെങ്കിലും സാഹചര്യത്തിൽ പിന്മാറേണ്ടി വന്നാൽ, രക്ഷപ്പെടാനുള്ള വഴി അവൻ ഉറപ്പിച്ചു. രൂപ ഗേറ്റ് ചാടിക്കടന്നു. ആ പരിചിതമല്ലാത്ത മുറ്റത്ത് അവളുടെ കാലുകൾ ചവിട്ടിയപ്പോൾ, വർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പ് ക്യാമ്പസിൽ അനുഭവിച്ച നിസ്സഹായതയുടെ ഓർമ്മകൾ അവളെ വിട്ടുപോയി. ഇപ്പോൾ അവൾ ഭയന്നോടുന്നവളല്ല, ഭയം നൽകുന്നവളാണ്.
പതുക്കെ അവൾ വാതിലിൽ മുട്ടി.
ചെറിയൊരു ഇടവേളക്ക് ശേഷം, വാതിൽ തുറന്നു. പ്രൊഫസർ, പഴയ ഗൗരവവും എന്നാൽ ഇപ്പോൾ പ്രായത്തിന്റെ ക്ഷീണവും ബാധിച്ച രൂപത്തിൽ, വാതിൽ തുറന്നു. അയാൾ ടൈറ്റാനിക്കിന്റെ ബാക്കി പത്രം വായിച്ചുകൊണ്ട് സോഫയിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. രാത്രി വൈകി ഉറങ്ങുന്നതായിരുന്നു അയാളുടെ പതിവ്.
ആദ്യം അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ആശയക്കുഴപ്പമായിരുന്നു. ഈ രാത്രിയിൽ ആരാണ്?
പിന്നെ, പതിയെ ആ മുഖം മാറിമറിഞ്ഞു. ആ കണ്ണുകൾ രൂപയെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. രൂപ എന്ന രൂപത്തെ ആയിരുന്നില്ല, അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ തങ്ങിനിന്ന, അയാൾ ചവിട്ടിയരച്ച 'നിരുപ്' എന്ന വിദ്യാർത്ഥിയെ ആയിരുന്നു.
"രൂപ...? നിരുപ്...?"
അയാളുടെ വായിൽ നിന്ന് വാക്കുകൾ പുറത്തുവന്നില്ല. വിറയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം. അയാളുടെ മുഖത്ത് ഭയം ഒരു മിന്നൽ പോലെ പാഞ്ഞുപോയി. അയാളുടെ കയ്യിലെ പുസ്തകം നിലത്തേക്ക് വീണു.
"അതെ," രൂപ ശാന്തമായി പറഞ്ഞു. ഒരു വികാരവുമില്ലാത്ത ശബ്ദം. അവൾ പടി കടന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി. "ഞാനാണ്. ഞാൻ എന്തിനാണ് ഇവിടെ വന്നതെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് നന്നായി അറിയാമല്ലോ."
പ്രൊഫസറുടെ പഴയ അധികാരഭാവം അപ്രത്യക്ഷമായി. അയാൾ ചുറ്റും നോക്കി. രക്ഷപ്പെടാൻ വഴികളില്ല. അവരിപ്പോൾ കോണിൽ കുടുങ്ങിയിരിക്കുന്നു. രൂപയുടെ പിന്നിലായി പുറത്ത് ബിജുവിന്റെ നിഴൽ പോലും അയാൾക്ക് വലിയൊരു ഭീഷണിയായി തോന്നി.
⛓️ അധികാര കൈമാറ്റം (Power Shift)
ആ നിമിഷം, രൂപ തന്റെ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി പൂർണ്ണമായ അധികാരം അനുഭവിച്ചു. അഴിഞ്ഞുവീണ ഒരു വസ്ത്രം പോലെ അയാളുടെ അധികാരം നിലത്തുവീണു. ഇവിടെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നവളും ശിക്ഷ നടപ്പാക്കുന്നവളും അവളാണ്.
"നിങ്ങൾ എന്നോട് ചെയ്തത് എന്താണെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് ഓർമ്മയുണ്ടോ?" അവളുടെ ശബ്ദം കത്തിമുനപോലെ കൂർത്തു. അത് ഒരു നിലവിളിയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് മാരകമായ ഒരു മർമ്മസ്പർശമായിരുന്നു. "നിങ്ങളെന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. ഞാൻ നിരസിച്ചപ്പോൾ, നിങ്ങൾ എന്റെ ഭാവി തകർക്കാൻ നിങ്ങളുടെ അധികാരം ഉപയോഗിച്ചു. നിങ്ങൾ ചിരിച്ച ഓരോ നിമിഷവും, ഞാൻ വീടിന്റെ മൂലയിലിരുന്ന് കരയുകയായിരുന്നു. എന്റെ അച്ഛൻ തൂങ്ങിമരിച്ചപ്പോൾ, നിങ്ങൾ സമാധാനത്തോടെ ഈ സോഫയിലിരുന്ന് പുസ്തകം വായിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ?"
പ്രൊഫസർ തലയാട്ടി. വാക്കുകളില്ലാതെ. ഭയം അയാളെ നിശ്ചലനാക്കി.
"ഇനി നിങ്ങൾ അനുഭവിക്കാൻ പോകുന്നത് എന്റെ വേദനയാണ്. നിങ്ങൾ എനിക്ക് നൽകിയ സമ്മാനം ഞാൻ നിങ്ങൾക്കും തിരിച്ചുതരും. അത് ഭയമാണ്."
രൂപ കൂടുതൽ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. അവൾ തിരിഞ്ഞ് വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു. ബിജു അവളെ പുറത്ത് കാത്തുനിന്നിരുന്നു.
അവൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോൾ, ആ വൃദ്ധൻ വാതിലിന്റെ ഫ്രെയിമിൽ പിടിച്ചുനിന്നുകൊണ്ട് വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ മുറിയിലെ ഇരുളിലേക്ക് നോക്കി ഭയം നിറച്ച് നിന്നു.
ലക്ഷ്യം പൂർത്തിയായി. ആദ്യത്തെയാൾക്ക് ശിക്ഷ ലഭിച്ചു കഴിഞ്ഞു. കായികമായ മുറിവുകളായിരുന്നില്ല അവൾ നൽകിയത്, മറിച്ച് മാനസികമായ ഒരു മരണം.
രൂപയുടെ നെഞ്ചിൽ ഒരു ഭാരം കുറഞ്ഞതുപോലെ തോന്നി. ഇത് പ്രതികാരത്തിന്റെ രുചിയാണ്. കയ്പ്പുള്ളതും എന്നാൽ സംതൃപ്തി നൽകുന്നതും.
"ഒരാൾ കഴിഞ്ഞു," അവൾ ബിജുവിനോട് മന്ത്രിച്ചു. "ഇനി ആ കമിതാക്കൾ... അവർ വിവാഹിതരാകുന്നതിന് മുൻപ് എനിക്ക് അവരെ കാണണം."
തെരുവുകൾ വീണ്ടും ഇരുളിലായി. പ്രൊഫസറുടെ വീടിന്റെ വാതിൽ അടഞ്ഞു. ഉള്ളിൽ, അയാൾ ഇനി ഒരിക്കലും സമാധാനത്തോടെ ഉറങ്ങില്ല. പുറത്ത്, രൂപയും ബിജുവും അടുത്ത ലക്ഷ്യത്തിനായി നീങ്ങി.
അധ്യായം 5: കമിതാക്കൾ (The Couple)
ഗാരേജിന്റെ ഷട്ടറുകൾക്കിടയിലൂടെ പ്രഭാതസൂര്യന്റെ നേർത്ത കിരണങ്ങൾ തറയിൽ സമാന്തരമായി വീണു. കൗണ്ടറിൽ വെച്ചിരുന്ന ചായ തണുത്ത് കഴിഞ്ഞിരുന്നു, പക്ഷേ രൂപയ്ക്കോ ബിജുവിനോ അത് കുടിക്കാനുള്ള ചിന്തയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇന്നത്തെ ദിവസം നിർണായകമാണ്. അവരുടെ പ്രതികാരത്തിന്റെ അവസാന ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള ദൂരം ഇന്ന് അളക്കണം.
മേശപ്പുറത്ത്, സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ നിന്ന് പ്രിന്റെടുത്ത, തിളക്കമുള്ള പേപ്പർ കിടക്കുന്നു. ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന രാഹുലിന്റെയും സുമിതയുടെയും ഫോട്ടോ. താഴെ, അവരുടെ വിവാഹ തീയതി വലിയ അക്ഷരത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
"ഒരു മാസത്തിനകം അവരുടെ വിവാഹമാണ്," രൂപയുടെ ശബ്ദം ശാന്തമായിരുന്നു. "അവർ കരുതുന്നത് എല്ലാം കഴിഞ്ഞു, ഞാൻ എന്നെന്നേക്കുമായി അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷയായി എന്നാണ്. ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോയി എന്ന് അവർ വിശ്വസിക്കുന്നു. പക്ഷേ അവർക്ക് തെറ്റി."
ബിജു തലയാട്ടി. "നമ്മൾ കാത്തിരിക്കും. അവരുടെ ദിനചര്യകൾ, ദുർബലമായ നിമിഷങ്ങൾ... നമുക്ക് അവ രണ്ടും അറിയണം. മുൻ ലക്ഷ്യത്തിൽ സംഭവിച്ചതുപോലെ, ഒരു പിഴവ് പോലും ഇവിടെയും സംഭവിക്കരുത്."
🕵️♀️ നിരീക്ഷണം (Observation)
തുടർന്നുള്ള ദിവസങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും നിരീക്ഷണത്തിനായി മാറ്റിവെച്ചു. രൂപയും ബിജുവും വിദഗ്ധരായ നിഴലുകൾ പോലെ നഗരത്തിലൂടെ അവരെ പിന്തുടർന്നു.
രാഹുൽ ഒരു വലിയ സോഫ്റ്റ്വെയർ കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു. സുമിത ഒരു ആഡംബര ഡിസൈനർ സ്റ്റുഡിയോയിൽ. അവർ തിരക്കിട്ട ഒരു ജീവിതമാണ് നയിക്കുന്നത്. ഹൈ-എൻഡ് റെസ്റ്റോറന്റുകൾ, പാർക്കുകൾ, വൈകുന്നേരങ്ങളിലെ ഡ്രൈവുകൾ. അവരുടെ ഓരോ ചിരിയിലും, ഓരോ പോസുകളിലും രൂപയുടെ കണ്ണുകളിൽ പഴയ പകയുടെ തീ ആളിക്കത്തി.
"നോക്കൂ," രൂപ ഒരു ദിവസം മന്ത്രിച്ചു. അവർ രാഹുലിന്റെ ഓഫീസിന് പുറത്ത് കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. "അവർ എത്രമാത്രം സാധാരണമായി ജീവിക്കുന്നു. ഒരു ഭയവുമില്ല. ഒരു കുറ്റബോധവുമില്ല. അവർ കരുതുന്നത് അവരുടെ മാന്യതയുടെ പിന്നിൽ ഒളിക്കാൻ കഴിയുമെന്നാണ്."
"നമ്മുടെ ദേഷ്യം അവരുടെ ശ്രദ്ധയെ മറക്കരുത് രൂപ," ബിജു ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. "ക്ഷമയാണ് നമ്മുടെ ഏറ്റവും വലിയ ആയുധം."
രാഹുലിന്റെയും സുമിതയുടെയും ഏറ്റവും വലിയ ദൗർബല്യം രൂപ കണ്ടെത്തി. നഗരത്തിന്റെ തിരക്കുകളിൽ നിന്ന് മാറി, സ്ഥിരമായി വൈകുന്നേരം അവർ പോകുന്ന ഒരു ഇടവഴി. രാത്രി വൈകിയുള്ള ആ നടത്തം, വിവാഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങൾ പങ്കുവെക്കാൻ അവർ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന സമയം. വിജനമായതും, എന്നാൽ പൊതുജനത്തിന്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുമായ ഒരു സ്ഥലം.
"അവർ ഈ സാധാരണ ജീവിതത്തിന് പിന്നിൽ ഒളിച്ചിരിക്കുകയാണെന്ന് കരുതുന്നു," രൂപ പിറുപിറുത്തു. "പക്ഷേ ആ മുഖംമൂടി ഇന്ന് രാത്രി അഴിഞ്ഞുവീഴും."
🪶 വഴി തടയൽ (The Confrontation)
രാത്രി കനത്തു. ആകാശം ഇരുണ്ട്, മങ്ങിയ നിലാവെളിച്ചം മാത്രം താഴെ എത്തി.
രാഹുലും സുമിതയും ഒരു ചെറിയ പാർട്ടി കഴിഞ്ഞ് നേരത്തെ ഇറങ്ങി. അവർ അറിഞ്ഞില്ല, അവരുടെ ഓരോ ചുവടും പിന്തുടരാൻ രണ്ട് നിഴലുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന്.
തിരക്കുകളിൽ നിന്ന് മാറി, വിജനമായ ഒരു ഇടവഴിയിലേക്ക് അവർ തിരിഞ്ഞു. അവിടെ, റോഡിൽ നിന്ന് വെളിച്ചം എത്താത്ത ഒരിടത്ത്, ബിജുവും രൂപയും അവർക്കായി കാത്തുനിന്നു.
കൈകോർത്ത് സംസാരിച്ച് മുന്നോട്ട് വന്ന അവർ പെട്ടെന്ന് മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന രൂപയെ കണ്ടപ്പോൾ ഞെട്ടി. രാഹുൽ ആദ്യം ഒന്ന് മരവിച്ചുപോയി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭയവും തിരിച്ചറിവും ഒരുമിച്ച് നിറഞ്ഞു.
"നീ..." അവൻ വിക്കിപ്പോയി. അവൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല ഈ തിരിച്ചുവരവ്. അവൻ കരുതിയത് നിരുപ് എന്നന്നേക്കുമായി നശിച്ചുപോയി എന്നാണ്.
"അതെ," രൂപ ശാന്തമായി പറഞ്ഞു. "ഞാനാണ്. നിനക്കറിയാമല്ലോ ഞാൻ എന്തിനാണ് ഇവിടെ വന്നതെന്ന്."
സുമിതയുടെ കണ്ണുകൾ ഭയം കൊണ്ട് വിടർന്നു. അവൾ രാഹുലിന്റെ കൈകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു. "ഞങ്ങൾ... ഞങ്ങൾ ഒന്നും ചെയ്തില്ല..."
"നിങ്ങൾ എല്ലാം ചെയ്തു," രൂപ അവളെ തിരുത്തി. "നിങ്ങൾ ചെയ്തത് എന്താണെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് നന്നായി അറിയാം. എന്റെ ജീവിതം ഒരു വീഡിയോ ക്ലിപ്പ് ആക്കി മാറ്റിയപ്പോൾ, നിങ്ങൾ ചിരിച്ച ചിരി... അത് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും ഓർമ്മയുണ്ട്."
ബിജുവിന്റെ സാന്നിധ്യം അവർക്ക് വ്യക്തമായ ഭീഷണിയായിരുന്നു. അവൻ വാക്ക് കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് തന്റെ ശരീരഭാഷ കൊണ്ട് മുറിയിലെ അന്തരീക്ഷം നിയന്ത്രിച്ചു. അവർക്കറിയാമായിരുന്നു, അവർ കുടുങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇതൊരു ദേഷ്യത്തിന്റെ പ്രതികരണമല്ല, മറിച്ച് ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത ഒരു വിധി പോലെ, കൃത്യമായ ഒരു കണക്കുകൂട്ടലോടെ വന്ന ഒന്നാണ്.
✨ സത്യം പറയൽ (The Resolution)
ആ വിജനമായ ഇടവഴിയിൽ വെച്ച്, രൂപ അവരെ തടഞ്ഞു നിർത്തി. അവിടെ ഭീഷണിയോ, കായികമായ ആക്രമണമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, സത്യം കൊണ്ട് അവൾ അവരെ ആക്രമിച്ചു.
"വർഷങ്ങളായി നിങ്ങൾ ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ അനുഭവിച്ച ഓരോ നിമിഷവും നിങ്ങൾ അറിയണം," രൂപ പറഞ്ഞു. അവളുടെ ശബ്ദം താഴ്ന്നതായിരുന്നുവെങ്കിലും, അത് ഒരു ആഴമായ മുറിവുണ്ടാക്കി. "ഒരു ഡോക്ടറാകാൻ ആഗ്രഹിച്ച ഞാൻ, ഇന്ന് രാത്രി നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നത്, നിങ്ങളെപ്പോലുള്ള ആളുകൾ എന്നെക്കൊണ്ട് ചെയ്യിപ്പിച്ച ഒരു കളിയാണ്."
രാഹുലും സുമിതയും തകർന്നുപോയ നിലയിൽ നിന്നു. അവരുടെ മുഖത്തെ കപടമായ ചിരി മാഞ്ഞു. പകരം, യഥാർത്ഥ ഭയം അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു.
രൂപ അവരെ അവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു. ശാരീരികമായി മുറിവേൽപ്പിക്കുന്നതിനേക്കാൾ വലിയ ശിക്ഷ അവൾ അവർക്ക് നൽകിയിരുന്നു. അവർ ചെയ്ത പാപങ്ങളുടെ ഭാരം ഇനി അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു നിഴലായി വീഴും. അവരുടെ ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെടും. അവരുടെ ആഘോഷങ്ങൾ അവസാനിക്കും.
ബിജുവിന്റെ ഗാരേജിലേക്ക് അവർ തിരിച്ചു നടന്നു. നഗരം അപ്പോഴും ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു.
"ഇത്... അവസാനിച്ചു," ബിജു പറഞ്ഞു.
"അതെ," രൂപ തലയാട്ടി. "അവർ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല. ഇനി ഞാൻ... എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഈ അധ്യായം എന്നെന്നേക്കുമായി അടക്കും."
ആ രാത്രി നീണ്ടുപോയി. നിശബ്ദവും സംഘർഷഭരിതവുമായി. അന്തിമമായ കൊടുങ്കാറ്റിന് മുൻപുള്ള ശാന്തത. ഇനി അവൾക്ക് പോകാനുള്ളത് മറ്റൊരു വഴിയാണ്. താൻ ആരായി, എന്തിനാണ് ഇതൊക്കെ ചെയ്തതെന്ന് ലോകത്തോട് വിളിച്ചു പറയേണ്ട വഴി.
തീർച്ചയായും. നോവലിന്റെ ഗതി മാറുന്ന അടുത്ത അധ്യായമായ അധ്യായം 6 ആവശ്യപ്പെട്ട ശൈലിയിൽ വിപുലീകരിച്ച് താഴെ നൽകുന്നു. ഈ അധ്യായത്തിൽ അന്വേഷണവും രൂപയുടെ അപ്രത്യക്ഷമാകലും പ്രധാനമാണ്.
നിഴലുകൾ (Vanishing Shadows)
രാത്രിയുടെ നിശബ്ദതയിൽ സംഭവിച്ച കൊടുങ്കാറ്റ് അടങ്ങിയതോടെ, നഗരത്തിലെ തെരുവുകൾ പതിയെ തങ്ങളുടെ താളത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. ജീവിതം അതിന്റെ വഴികളിലൂടെ മുന്നോട്ട് പോയി, പക്ഷേ പുറംലോകം ആരും അറിഞ്ഞില്ല, ഒരു വലിയ നാടകം അരങ്ങേറി അവസാനിച്ചിരുന്നു എന്ന്. പ്രതികാരത്തിന്റെ ഭാരം തീർത്ത രൂപ, തന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കിയ ശേഷം, മാഞ്ഞുപോയി.
ആദ്യത്തെ രണ്ട് ഇരകൾ—പ്രൊഫസറും രാഹുലും—ജീവിതത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവരാനാവാത്തവിധം ഭയത്തിന്റെയും കുറ്റബോധത്തിന്റെയും ആഴങ്ങളിലേക്ക് വീണുപോയിരുന്നു. സുമിത, അവരുടെ പങ്കാളി, മാനസികമായി തളർന്ന്, ഭയത്തിന്റെ നിഴലിൽ ജീവിച്ചു. അവരുടെ വിവാഹം മുടങ്ങി. അവരുടെ വിജയകരമായ ജീവിതം ഒരു ദുസ്വപ്നം പോലെ അവസാനിച്ചു.
രൂപയുടെ തിരോധാനം നിശബ്ദമായിരുന്നു. ബിജുവിന്റെ ഗാരേജ് വീണ്ടും കാലിയായി. അവൾ പോയതിന്റെ നേർത്ത അടയാളങ്ങൾ മാത്രം അവിടെ അവശേഷിച്ചു: തണുത്തുറഞ്ഞ കോഫി കപ്പുകൾ, മടക്കിവെച്ച കിടക്ക, എന്നാൽ പോലീസിന് തെളിവാക്കാവുന്ന യാതൊന്നും തന്നെ അവൾ ബാക്കി വെച്ചില്ല. അവൾ തന്റെ മുൻപത്തെ ജീവിതം ഉപേക്ഷിച്ചതുപോലെ, ഈ നിഴൽ ജീവിതവും ഉപേക്ഷിച്ചു.
🕵️♀️ നിഴലുകളെ പിന്തുടർന്ന് (Following the Shadows)
പോലീസ് ആസ്ഥാനത്ത്, ഓഫീസർ എഡ്വിൻ റിപ്പോർട്ടിൽ കണ്ണോടിച്ചു. മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത കേസുകൾ. മൂന്ന് ലക്ഷ്യങ്ങൾ. കൃത്യമായ കണക്കുകൂട്ടലോടെയുള്ള ആക്രമണങ്ങൾ. മൂന്ന് പേരുടെയും ജീവിതം തകർത്തത് ഒരേ ആൾ തന്നെയാണെന്ന് അയാൾക്ക് ബോധ്യമായിരുന്നു. എങ്കിലും തെളിവില്ല.
"എല്ലാ തെളിവുകളും അവളെയാണ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത്," എഡ്വിൻ നെറ്റി ചുളിച്ചു. "പക്ഷേ ഏറ്റുമുട്ടലിന് ശേഷം അവളുടെ ഒരു തുമ്പും കിട്ടിയിട്ടില്ല. അവൾ പോയി."
വിശാൽ മുന്നോട്ട് ചാഞ്ഞു. "സാർ, അവൾ മാറിയിരിക്കുന്നു. നിരുപ് ഇപ്പോൾ രൂപയാണ്. ഒരു സമ്പൂർണ്ണ പരിവർത്തനം. അതുകൊണ്ടാണ് നമുക്ക് അവളെ കണ്ടെത്താൻ കഴിയാത്തത്."
"നമ്മൾ അവളെ കണ്ടെത്തണം," എഡ്വിന്റെ കണ്ണുകൾ കൂർത്തു. "സാങ്കേതികവിദ്യ ഒരുപാട് മുന്നോട്ട് പോയിരിക്കുന്നു. അവളെപ്പോലെയുള്ളവർക്ക് അധികനാൾ നിഴലായി ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ല."
💻 അന്വേഷണത്തിന്റെ പരിഷ്കാരങ്ങൾ (The Investigation Upgrades)
പോലീസ് അവരുടെ എല്ലാവിധ സാങ്കേതികവിദ്യകളും അന്വേഷണത്തിനായി ഉപയോഗിച്ചു. രൂപ ഒരു സാധാരണ കുറ്റവാളിയായിരുന്നില്ല. അവൾ ബുദ്ധിമതിയായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അന്വേഷണവും അത്രമേൽ ബുദ്ധിപരമായിരിക്കണം.
സി.സി.ടി.വി. പാറ്റേൺ ട്രാക്കിംഗ് (CCTV Mesh Tracking): നഗരത്തിലെ സി.സി.ടി.വി. ദൃശ്യങ്ങൾ മുഴുവൻ എ.ഐ. ഉപയോഗിച്ച് അരിച്ചുപെറുക്കി. മനുഷ്യന്റെ ചലനരീതികൾ (Gait) വിശകലനം ചെയ്യുന്ന സാങ്കേതികവിദ്യ ഉപയോഗിച്ച് നിരുപിന്റെ പഴയ വീഡിയോകളുമായി ഒത്തുനോക്കി.
സെൽ ടവർ ത്രികോണീകരണം (Cell Tower Triangulation): അവൾ അവസാനം ഉപയോഗിച്ച ഫോൺ കോളുകളുടെ ഡാറ്റകൾ, മൊബൈൽ ടവറുകൾ ഉപയോഗിച്ച് അവളുടെ സഞ്ചാരപാത നിർണ്ണയിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
രൂപമാറ്റം തിരിച്ചറിയൽ (Facial Reconstruction): പഴയ രൂപവും ഇപ്പോഴത്തെ രൂപയും തമ്മിൽ സാമ്യം കണ്ടെത്താൻ, മുഖത്തിന്റെ എല്ലുകളുടെ ഘടനയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി പുതിയ രീതിയിലുള്ള ഫേഷ്യൽ റീകൺസ്ട്രക്ഷൻ സോഫ്റ്റ്വെയറുകൾ ഉപയോഗിച്ചു.
പഴയ കേസുകളുമായി താരതമ്യം (Fingerprint Cross-referencing): ആദ്യത്തെ അധ്യായത്തിൽ അവൾ ഉപയോഗിച്ച ബ്ലേഡിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ വിരലടയാളങ്ങൾ പഴയ കേസ് ഫയലുകളിലെ നിരുപിന്റെ വിരലടയാളങ്ങളുമായി ഒത്തുനോക്കി.
മാസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. പ്രതീക്ഷകൾ മങ്ങിത്തുടങ്ങിയ ഒരു ദിവസം, എഡ്വിൻ മോണിറ്ററിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു. എ.ഐ. സിസ്റ്റം ഒരു മാച്ച് കണ്ടെത്തിയിരുന്നു.
"വിശാൽ... നോക്കൂ. ഈ ചലനം... ഈ നടത്തം... ഇത് മാച്ച് ചെയ്യുന്നു... നിരുപ്."
വിശാൽ അത്ഭുതത്തോടെ മന്ത്രിച്ചു. "അവൾ രൂപയായി. ആ രൂപമാറ്റം നമ്മളെ കബളിപ്പിച്ചു. പക്ഷേ നമ്മൾ അവളെ കണ്ടെത്തി."
അവസാനമായി, നഗരത്തിന്റെ പ്രാന്തപ്രദേശത്ത് നടന്ന ഒരു തെരുവ് വഴിയോര രക്ഷാപ്രവർത്തനത്തിൽ രൂപയുടെ സാന്നിധ്യം സി.സി.ടി.വിയിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു. കൂടുതൽ അന്വേഷണത്തിൽ, ഒരു ബിയർ കുപ്പിയിൽ നിന്നും ലഭിച്ച വിരലടയാളം അവളുടെ ഐഡന്റിറ്റി സ്ഥിരീകരിച്ചു.
🚨 അറസ്റ്റ് (The Arrest)
പോലീസ് അവളെ വളഞ്ഞപ്പോൾ രൂപ ചെറുത്തു നിന്നില്ല. നിയമം തന്നെ തേടിയെത്തുമെന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. അവൾ സ്വയം കീഴടങ്ങി.
"നിങ്ങൾക്കെന്തുകൊണ്ട് ഒളിവിൽ പോയിക്കൂടായിരുന്നു?" എഡ്വിൻ അവളോട് ചോദിച്ചു. പോലീസ് ജീപ്പിൽ അവർ അവളെയും കൊണ്ട് പോകുമ്പോൾ, അയാളുടെ ചോദ്യത്തിൽ കൗതുകവും ബഹുമാനവും കലർന്നിരുന്നു.
"കാരണം," രൂപ ശാന്തമായി മറുപടി പറഞ്ഞു. "ഇതാണ് ആത്യന്തികമായ നീതി. ഞാൻ ചെയ്തതൊന്നും ഒളിച്ചുവെക്കേണ്ടതോ വളച്ചൊടിക്കേണ്ടതോ ആയ ഒന്നല്ല. ഞാൻ എന്തിനാണ് ഇത് ചെയ്തതെന്ന് ലോകം അറിയണം. എന്റെ സത്യം വിളിച്ചുപറയേണ്ട സമയം അതിക്രമിച്ചു."
അവൾ ഒരു സമ്പൂർണ്ണ കുറ്റസമ്മതം എഴുതി നൽകി. താൻ ചെയ്ത ഓരോ കാര്യങ്ങളും, അതിന്റെ കാരണങ്ങളും, താൻ സഹിച്ച ഓരോ ദുരുപയോഗവും അവൾ പേപ്പറിൽ പകർത്തി. അവൾ ആരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തിയില്ല, തന്റെ പ്രവൃത്തികളെ ന്യായീകരിച്ചില്ല. മറിച്ച്, നിയമം പരാജയപ്പെട്ട ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ താൻ എടുത്ത തീരുമാനങ്ങളുടെ ചരിത്രം അവൾ തുറന്നെഴുതി.
അവളുടെ മുഖത്ത് ഭയമോ പശ്ചാത്താപമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, താൻ പൂർത്തിയാക്കിയ ഒരു യാത്രയുടെ സംതൃപ്തിയായിരുന്നു.
അധ്യായം 7: കോടതിമുറിയിലെ നാടകം (The Courtroom Drama)
കോടതിമുറി പ്രതീക്ഷയുടെയും സംഘർഷത്തിന്റെയും മൂകമായ ആരവങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ക്യാമറകൾ മിന്നി. ആളുകൾ അടക്കം പറഞ്ഞു. രൂപയുടെ കേസ് നഗരത്തിലെ സംസാരവിഷയമായിരുന്നു. നീതിയും ധാർമ്മികതയും തമ്മിലുള്ള അതിർവരമ്പുകൾ മാഞ്ഞുപോയ ഒരു കേസ്.
രൂപ കോടതിമുറിയിലേക്ക് നടന്നു. അവളുടെ നടത്തത്തിന് വേഗതയോ ഭയമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒരു നൃത്തം ചെയ്യുന്നതുപോലെ, തികഞ്ഞ ശാന്തതയോടെ, അവൾ എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു. കയ്യിൽ നേരിയ വിലങ്ങുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും, അവളെ അനുഗമിച്ചിരുന്ന ഓഫീസർ എഡ്വിനും വിശാലിനും പോലും അവളിൽ നിന്ന് ഒരുതരം അധികാരത്തിന്റെ പ്രഭാവം അനുഭവപ്പെട്ടു.
അവൾ പ്രതിക്കൂട്ടിൽ, തലയുയർത്തി നിന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നേരെ ജഡ്ജിയുടെ നേർക്ക് ആയിരുന്നു. ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരുതരം ശാന്തമായ ദൃഢനിശ്ചയം ഉണ്ടായിരുന്നു.
ജഡ്ജി തന്റെ കണ്ണട ശരിയാക്കിക്കൊണ്ട് വിധി പ്രസ്താവം വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. ശബ്ദം മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഓരോ വാക്കും ഭാരമുള്ളതായിരുന്നു.
"രൂപ, മുൻപ് നിരുപ് എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന വ്യക്തി... കൊലപാതകം, തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകൽ, ആസൂത്രിത ആക്രമണം എന്നീ കുറ്റങ്ങൾ താങ്കൾക്കെതിരെ ചുമത്തിയിരിക്കുന്നു. താങ്കൾ നൽകിയ കുറ്റസമ്മത മൊഴിയുടെയും, മറ്റ് സാഹചര്യത്തെളിവുകളുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിൽ, നിയമപരമായി താങ്കൾ കുറ്റവാളിയാണെന്ന് ഈ കോടതി കണ്ടെത്തുന്നു. ശിക്ഷാവിധി ഉടൻ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതാണ്."
ജഡ്ജി ഒന്ന് നിർത്തി. "അന്തിമ വിധി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിന് മുൻപ്, കോടതിയെ അഭിസംബോധന ചെയ്ത് സംസാരിക്കാൻ താങ്കൾക്ക് അവസരമുണ്ട്."
രൂപ ഒന്ന് തലയാട്ടി. അവൾ മെല്ലെ ചുറ്റും നോക്കി. മാധ്യമങ്ങളെ, പ്രോസിക്യൂട്ടർമാരെ, കേസ് കേൾക്കാൻ വന്ന സാധാരണക്കാരെ.
🎙️ രൂപയുടെ മൊഴി (Roopa Speaks)
"വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്," രൂപ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. അവളുടെ ശബ്ദം മുറിയുടെ എല്ലാ കോണുകളിലേക്കും എത്തി. അത് ഉച്ചത്തിലായിരുന്നില്ല, പക്ഷേ ഓരോ വാക്കിനും ഭാരമുണ്ടായിരുന്നു. "ഞാൻ ഈ സമൂഹത്തിലെ ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നു. ഞാൻ ഉപദ്രവിക്കപ്പെട്ടു. ഞാൻ ലൈംഗികമായി പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. ഞാൻ സഹായത്തിനായി പോലീസിനെ സമീപിച്ചു. അവർ എന്നെ അവഗണിച്ചു, എന്നെ കളിയാക്കി."
അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. ആ വേദന ഒരുനിമിഷം അവളുടെ മുഖത്ത് മിന്നിമറഞ്ഞു.
"അന്ന് രാത്രി, അതേ ആളുകൾ എന്നെ വീണ്ടും ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്റെ ജീവിതം തകർന്നു. എന്റെ പിതാവ് ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് ഭ്രാന്തായി. ഞാൻ അതിജീവിച്ചു, പക്ഷേ അവർ എന്റെ എല്ലാം എടുത്തു. ഞാൻ മരിക്കാൻ തയ്യാറായിരുന്നു, അപ്പോൾ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു, ഞാൻ മരിക്കില്ല, ഞാൻ ജീവിക്കും. പക്ഷേ ഒരു സ്ത്രീയായി."
അവൾ തുറന്ന കണ്ണുകളോടെ ജഡ്ജിയെ നോക്കി.
"ഞാൻ കുറ്റം ചെയ്തു, അതെ. പക്ഷേ ഞാൻ ക്രൂരത ആസ്വദിച്ചിട്ടല്ല അത് ചെയ്തത്. എന്നെപ്പോലെ സമൂഹത്തിൽ നീതി നിഷേധിക്കപ്പെട്ട ആർക്കും വേണ്ടി നിലകൊള്ളാൻ വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ അത് ചെയ്തത്. ഈ ലോകം എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ, ഞാൻ സ്വയം സംരക്ഷണം ഏറ്റെടുത്തു. അവർ എന്നിൽ നിന്ന് തട്ടിയെടുത്ത സമാധാനം, ഞാൻ അവരിൽ നിന്നും തട്ടിയെടുത്തു."
"ഞാൻ കുറ്റവാളിയാണ്, സമ്മതിക്കുന്നു—പക്ഷേ അത് ഞാൻ ദുഷ്ടയായതുകൊണ്ടല്ല. എന്നെ സംരക്ഷിക്കാൻ ഈ ലോകം പരാജയപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാണ്."
കോടതിമുറിയിൽ ഒരു മൗനം തളംകെട്ടി നിന്നു. ജഡ്ജിയുടെ മുഖത്ത് പോലും അസാധാരണമായ ഒരു വികാരം നിഴലിച്ചു.
⏳ അന്ത്യകർമ്മം (The Final Act)
പ്രോസിക്യൂട്ടർ മറുപടി പറയാൻ എഴുന്നേറ്റു. അയാൾ തന്റെ വാദങ്ങൾ നിരത്തുന്നതിന് മുൻപ്, രൂപ തന്റെ കൈകൾ ഉയർത്തി.
അവളുടെ കൈകളിൽ വിലങ്ങുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് പോലീസ് എപ്പോഴോ നീക്കം ചെയ്തിരുന്നു. അവൾ പ്രതിക്കൂട്ടിലെ മരത്തിന്റെ അരികിൽ വെച്ചിരുന്ന തന്റെ കണ്ണട എടുത്തു. വെറും കണ്ണടയായിരുന്നില്ല അത്. അവൾ തന്റെ പ്രതികാര യാത്രയുടെ തുടക്കം മുതൽ സൂക്ഷിച്ച ഒന്ന്.
എല്ലാവരുടെയും കണ്ണ് വെട്ടിച്ച്, ആ കണ്ണടയുടെ ഫ്രെയിമിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച ചെറിയൊരു ക്യാപ്സ്യൂൾ അവൾ വിരലുകൾക്കിടയിൽ എടുത്തു. അതിൽ പൊട്ടാസ്യം സൈനൈഡ് ഉണ്ടായിരുന്നു—അവളുടെ അന്ത്യം അവൾ തന്നെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിനുള്ള അവസാന ആയുധം.
ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ മൊഴിഞ്ഞു:
"വിട... എന്നെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ ഒരു വ്യവസ്ഥിതിയോട്."
അവൾ ആ ക്യാപ്സ്യൂൾ വായിലേക്ക് വെച്ചു.
അടുത്ത നിമിഷം, കോടതിമുറിയിൽ വലിയൊരു അലർച്ച ഉയർന്നു. രൂപയുടെ ശരീരം തളർന്ന് പ്രതിക്കൂട്ടിലേക്ക് വീണു.
മുറിയിൽ കൂട്ടക്കുഴപ്പം ഉണ്ടായി. ആളുകൾ എഴുന്നേറ്റു, സുരക്ഷാ ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഓടിവന്നു. ഡോക്ടർമാർക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പോസ്റ്റ്മോർട്ടം റിപ്പോർട്ട് പിന്നീട് സൈനൈഡ് വിഷബാധ സ്ഥിരീകരിച്ചു. രൂപയുടെ കഥ, അവൾ ആഗ്രഹിച്ച രീതിയിൽ, അവളുടെ സ്വന്തം വ്യവസ്ഥകളിൽ അവസാനിച്ചു. നീതിപീഠത്തിന്റെ വിധിക്ക് കാത്തുനിൽക്കാതെ, അവൾ സ്വന്തം ശിക്ഷ ഏറ്റുവാങ്ങി.
അധ്യായം 7: കോടതിമുറിയിലെ നാടകം (The Courtroom Drama)
കോടതിമുറി പ്രതീക്ഷയുടെയും സംഘർഷത്തിന്റെയും മൂകമായ ആരവങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ക്യാമറകൾ മിന്നി. ആളുകൾ അടക്കം പറഞ്ഞു. രൂപയുടെ കേസ് നഗരത്തിലെ സംസാരവിഷയമായിരുന്നു. നീതിയും ധാർമ്മികതയും തമ്മിലുള്ള അതിർവരമ്പുകൾ മാഞ്ഞുപോയ ഒരു കേസ്.
രൂപ കോടതിമുറിയിലേക്ക് നടന്നു. അവളുടെ നടത്തത്തിന് വേഗതയോ ഭയമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒരു നൃത്തം ചെയ്യുന്നതുപോലെ, തികഞ്ഞ ശാന്തതയോടെ, അവൾ എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു. കയ്യിൽ നേരിയ വിലങ്ങുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും, അവളെ അനുഗമിച്ചിരുന്ന ഓഫീസർ എഡ്വിനും വിശാലിനും പോലും അവളിൽ നിന്ന് ഒരുതരം അധികാരത്തിന്റെ പ്രഭാവം അനുഭവപ്പെട്ടു.
അവൾ പ്രതിക്കൂട്ടിൽ, തലയുയർത്തി നിന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നേരെ ജഡ്ജിയുടെ നേർക്ക് ആയിരുന്നു. ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരുതരം ശാന്തമായ ദൃഢനിശ്ചയം ഉണ്ടായിരുന്നു.
ജഡ്ജി തന്റെ കണ്ണട ശരിയാക്കിക്കൊണ്ട് വിധി പ്രസ്താവം വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. ശബ്ദം മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഓരോ വാക്കും ഭാരമുള്ളതായിരുന്നു.
"രൂപ, മുൻപ് നിരുപ് എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന വ്യക്തി... കൊലപാതകം, തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകൽ, ആസൂത്രിത ആക്രമണം എന്നീ കുറ്റങ്ങൾ താങ്കൾക്കെതിരെ ചുമത്തിയിരിക്കുന്നു. താങ്കൾ നൽകിയ കുറ്റസമ്മത മൊഴിയുടെയും, മറ്റ് സാഹചര്യത്തെളിവുകളുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിൽ, നിയമപരമായി താങ്കൾ കുറ്റവാളിയാണെന്ന് ഈ കോടതി കണ്ടെത്തുന്നു. ശിക്ഷാവിധി ഉടൻ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതാണ്."
ജഡ്ജി ഒന്ന് നിർത്തി. "അന്തിമ വിധി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിന് മുൻപ്, കോടതിയെ അഭിസംബോധന ചെയ്ത് സംസാരിക്കാൻ താങ്കൾക്ക് അവസരമുണ്ട്."
രൂപ ഒന്ന് തലയാട്ടി. അവൾ മെല്ലെ ചുറ്റും നോക്കി. മാധ്യമങ്ങളെ, പ്രോസിക്യൂട്ടർമാരെ, കേസ് കേൾക്കാൻ വന്ന സാധാരണക്കാരെ.
🎙️ രൂപയുടെ മൊഴി (Roopa Speaks)
"വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്," രൂപ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. അവളുടെ ശബ്ദം മുറിയുടെ എല്ലാ കോണുകളിലേക്കും എത്തി. അത് ഉച്ചത്തിലായിരുന്നില്ല, പക്ഷേ ഓരോ വാക്കിനും ഭാരമുണ്ടായിരുന്നു. "ഞാൻ ഈ സമൂഹത്തിലെ ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയായിരുന്നു. ഞാൻ ഉപദ്രവിക്കപ്പെട്ടു. ഞാൻ ലൈംഗികമായി പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. ഞാൻ സഹായത്തിനായി പോലീസിനെ സമീപിച്ചു. അവർ എന്നെ അവഗണിച്ചു, എന്നെ കളിയാക്കി."
അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. ആ വേദന ഒരുനിമിഷം അവളുടെ മുഖത്ത് മിന്നിമറഞ്ഞു.
"അന്ന് രാത്രി, അതേ ആളുകൾ എന്നെ വീണ്ടും ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്റെ ജീവിതം തകർന്നു. എന്റെ പിതാവ് ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് ഭ്രാന്തായി. ഞാൻ അതിജീവിച്ചു, പക്ഷേ അവർ എന്റെ എല്ലാം എടുത്തു. ഞാൻ മരിക്കാൻ തയ്യാറായിരുന്നു, അപ്പോൾ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു, ഞാൻ മരിക്കില്ല, ഞാൻ ജീവിക്കും. പക്ഷേ ഒരു സ്ത്രീയായി."
അവൾ തുറന്ന കണ്ണുകളോടെ ജഡ്ജിയെ നോക്കി.
"ഞാൻ കുറ്റം ചെയ്തു, അതെ. പക്ഷേ ഞാൻ ക്രൂരത ആസ്വദിച്ചിട്ടല്ല അത് ചെയ്തത്. എന്നെപ്പോലെ സമൂഹത്തിൽ നീതി നിഷേധിക്കപ്പെട്ട ആർക്കും വേണ്ടി നിലകൊള്ളാൻ വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ അത് ചെയ്തത്. ഈ ലോകം എന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ, ഞാൻ സ്വയം സംരക്ഷണം ഏറ്റെടുത്തു. അവർ എന്നിൽ നിന്ന് തട്ടിയെടുത്ത സമാധാനം, ഞാൻ അവരിൽ നിന്നും തട്ടിയെടുത്തു."
"ഞാൻ കുറ്റവാളിയാണ്, സമ്മതിക്കുന്നു—പക്ഷേ അത് ഞാൻ ദുഷ്ടയായതുകൊണ്ടല്ല. എന്നെ സംരക്ഷിക്കാൻ ഈ ലോകം പരാജയപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാണ്."
കോടതിമുറിയിൽ ഒരു മൗനം തളംകെട്ടി നിന്നു. ജഡ്ജിയുടെ മുഖത്ത് പോലും അസാധാരണമായ ഒരു വികാരം നിഴലിച്ചു.
⏳ അന്ത്യകർമ്മം (The Final Act)
പ്രോസിക്യൂട്ടർ മറുപടി പറയാൻ എഴുന്നേറ്റു. അയാൾ തന്റെ വാദങ്ങൾ നിരത്തുന്നതിന് മുൻപ്, രൂപ തന്റെ കൈകൾ ഉയർത്തി.
അവളുടെ കൈകളിൽ വിലങ്ങുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് പോലീസ് എപ്പോഴോ നീക്കം ചെയ്തിരുന്നു. അവൾ പ്രതിക്കൂട്ടിലെ മരത്തിന്റെ അരികിൽ വെച്ചിരുന്ന തന്റെ കണ്ണട എടുത്തു. വെറും കണ്ണടയായിരുന്നില്ല അത്. അവൾ തന്റെ പ്രതികാര യാത്രയുടെ തുടക്കം മുതൽ സൂക്ഷിച്ച ഒന്ന്.
എല്ലാവരുടെയും കണ്ണ് വെട്ടിച്ച്, ആ കണ്ണടയുടെ ഫ്രെയിമിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച ചെറിയൊരു ക്യാപ്സ്യൂൾ അവൾ വിരലുകൾക്കിടയിൽ എടുത്തു. അതിൽ പൊട്ടാസ്യം സൈനൈഡ് ഉണ്ടായിരുന്നു—അവളുടെ അന്ത്യം അവൾ തന്നെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിനുള്ള അവസാന ആയുധം.
ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ മൊഴിഞ്ഞു:
"വിട... എന്നെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ ഒരു വ്യവസ്ഥിതിയോട്."
അവൾ ആ ക്യാപ്സ്യൂൾ വായിലേക്ക് വെച്ചു.
അടുത്ത നിമിഷം, കോടതിമുറിയിൽ വലിയൊരു അലർച്ച ഉയർന്നു. രൂപയുടെ ശരീരം തളർന്ന് പ്രതിക്കൂട്ടിലേക്ക് വീണു.
മുറിയിൽ കൂട്ടക്കുഴപ്പം ഉണ്ടായി. ആളുകൾ എഴുന്നേറ്റു, സുരക്ഷാ ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഓടിവന്നു. ഡോക്ടർമാർക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പോസ്റ്റ്മോർട്ടം റിപ്പോർട്ട് പിന്നീട് സൈനൈഡ് വിഷബാധ സ്ഥിരീകരിച്ചു. രൂപയുടെ കഥ, അവൾ ആഗ്രഹിച്ച രീതിയിൽ, അവളുടെ സ്വന്തം വ്യവസ്ഥകളിൽ അവസാനിച്ചു. നീതിപീഠത്തിന്റെ വിധിക്ക് കാത്തുനിൽക്കാതെ, അവൾ സ്വന്തം ശിക്ഷ ഏറ്റുവാങ്ങി.
അധ്യായം 8: ഉപസംഹാരം – അവശേഷിച്ച നിഴലുകൾ (Epilogue – Shadows Left Behind)
കോടതിമുറി വിജനമായിരുന്നു. തീവ്രമായ നാടകം അവസാനിച്ച ശേഷം, ആ സ്ഥലം അസാധാരണമായ ശാന്തതയിലേക്ക് മടങ്ങി. ജനലിലൂടെ വന്ന സൂര്യരശ്മി, വായുവിൽ തങ്ങിനിന്ന പൊടിപടലങ്ങളിൽ തട്ടി നൃത്തം ചെയ്തു. പ്രതിക്കൂട്ടിൽ, രൂപയുടെ ഓർമ്മകൾ മാത്രം തങ്ങിനിന്നു.
അവളുടെ കണ്ണട, അവൾ ലോകത്തെ നോക്കിക്കണ്ട ആ ഉപകരണം, ഇപ്പോഴും ബെഞ്ചിന്റെ അരികിൽ കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു—അവളുടെ ജീവിതത്തിന്റെയും സത്യത്തിന്റെയും നിശബ്ദമായ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ.
പുറത്ത്, നഗരം അതിന്റെ സാധാരണ താളത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. പക്ഷേ രൂപയുടെ കഥ അറിഞ്ഞവർക്ക് അത് ഒരു haunting echo (വേട്ടയാടുന്ന പ്രതിധ്വനി) പോലെ മനസ്സിൽ തങ്ങി നിന്നു.
ഓഫീസർ എഡ്വിൻ, സ്റ്റേഷനിലെ തന്റെ മേശയിൽ ഇരുന്ന് റിപ്പോർട്ടുകൾ നോക്കി. "നമ്മൾ കുറ്റവാളിയെ പിടിച്ചു... പക്ഷേ നമ്മൾ ആ മനുഷ്യനെ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയത് വളരെ മുൻപാണ്," അയാൾ മെല്ലെ പറഞ്ഞു. അയാളുടെ വാക്കുകളിൽ ഒരുതരം പരാജയഭാവം ഉണ്ടായിരുന്നു. നിയമം ഒരു വ്യക്തിയെ കുറ്റവാളിയാക്കിയപ്പോൾ, അവൾ എന്തിനാണ് അങ്ങനെയായതെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ നിയമത്തിന് കഴിഞ്ഞില്ല.
വിശാൽ തലകുലുക്കി. "അവൾ പ്രതികാരത്തിനായി ജീവിച്ചു. അവസാനം, അവൾക്ക് സ്വന്തമായി വിധി എഴുതാനും കഴിഞ്ഞു."
മാധ്യമങ്ങൾ രൂപയുടെ കഥയെക്കുറിച്ച് ദിവസങ്ങളോളം ചർച്ച ചെയ്തു. ധാർമ്മികത, നീതി, മാനസികാഘാതം, ലിംഗഭേദം എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകൾക്ക് രൂപയുടെ ജീവിതം തീ കൊളുത്തി. ലൈംഗിക ചൂഷണത്തിന് ഇരയായ പലരും അവളുടെ കഥയിൽ തങ്ങളുടെ വേദന കണ്ടെത്തി. മറ്റു ചിലർ നിശ്ശബ്ദരായി കരഞ്ഞു. അവൾ ധീരതയുടെയും ദുരന്തത്തിന്റെയും, വ്യവസ്ഥിതിയുടെ പരാജയത്തിന്റെയും ഒരു പ്രതീകമായി മാറി.
രൂപയുടെ ജീവിതം, ഒരു അഗ്നിപർവ്വതം പോലെ, അതിന്റെ വികാരങ്ങൾ മുഴുവൻ പുറത്തുവിട്ട് ശാന്തമായി.
നഗരത്തിന്റെ മറ്റൊരറ്റത്ത്, ബിജു തന്റെ ഗാരേജിൽ ഇരുന്നു. ഒരു കാർ പോളിഷ് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ, അവൻ പഴയ ഒരു ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കി. ചിരിക്കുന്ന രൂപയുടെ പഴയ ഫോട്ടോ.
"അവൾ ജീവിച്ചു... അവൾ തിരഞ്ഞെടുത്ത വഴിയിൽ തന്നെ യാത്രയായി," അവൻ മന്ത്രിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നനവ് പടർന്നു. അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, രൂപ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു സുഹൃത്ത് മാത്രമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് നീതിക്ക് വേണ്ടി പോരാടിയ ഒരു വ്യക്തിയായിരുന്നു.
പ്രൊഫസർ, രാഹുൽ, സുമിത എന്നിവരുടെ ലോകം തകർന്നിരുന്നു. അവർ ചെയ്ത തെറ്റുകളുടെ ഭാരം അവരെ ജീവിക്കാൻ അനുവദിച്ചില്ല. രൂപയുടെ പ്രതികാരം കായികമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് മാനസികമായി അവരെ തളർത്തുന്നതായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, മരണം പോലും അവർക്ക് ആശ്വാസമായേനെ.
കോടതിമുറിയിൽ, രൂപയുടെ കണ്ണടകൾ ഇപ്പോഴും ആ ബെഞ്ചിൽത്തന്നെ അവശേഷിച്ചു. ആരും അത് തൊട്ടില്ല. ഉപദ്രവിക്കപ്പെട്ടവരുടെ വേദനയ്ക്കും, നടപ്പാക്കിയ പ്രതികാരത്തിനും, അവൾ സ്വന്തം ഇഷ്ടപ്രകാരം അവസാനിപ്പിച്ച ജീവിതത്തിനും സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്ന ഒരു നിശ്ശബ്ദമായ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ പോലെ.
രൂപ മാഞ്ഞുപോയി. പക്ഷേ അവളുടെ കഥ നഗരത്തിലൂടെ ഒരു അലയായി പടർന്നു. മാഞ്ഞുപോകാത്ത നിഴലുകൾ പോലെ.
0 comments:
Post a Comment